This is how we go about it to make our heads explode

Kolejny listopadowo pokonkursowy

Canto o płomieniu [idy sierpniowe]

Enola Gay
Is mother proud of little boy today
OMD Enola Gay

I

włosy matki enoli są w kolorze ziemi

ognistej niby tyczka, po której się wspina

popiół ze ślubnej sukni, a idy sierpniowe

nie mają w sobie krztyny krwawej zawartości

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

goście weselni jadą w cztery konie, z błyskiem,

lśni aluminium w słońcu jaśniej niżby tysiąc

gwiazd co prowadzą mędrców do szpetnych stajenek,

slumsów stawianych w mroku przez nienakarmionych 

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

tam na granicy chłodu, gdzie tlen zbyt leniwy,

by płynąć w ludzkich żyłach wraz z krzepnącą cieczą,

tkwi w luku zgniły owoc z drzewa wiadomości

dla małych chłopców, którzy uwierzyli w rozum 

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

zrzuca się nam sumienie, jak wężowa skóra,

zbyt łatwo i swobodnie, byśmy doczekali

optymistycznej puenty o matce enoli

czekającej na rozkaz powrotu do bazy

– więc niech się chwali cząstka rozbita na cząstki.

II

widziałem zdjęcia miasta startego na miazgę,

widziałem inne miasto zepchnięte w kanały

pełne tłustych fekaliów i much tnących fetor

ciężki niczym zasłona wieszana w świątyni

na moment przed rozdarciem, w dzień zbawiennej kaźni.

nie słyszałem wystrzałów gasnących w ruinach,

ani dziarskich piosenek śpiewanych po latach

zbyt łatwo, patetycznie, o tym, że umierać

est dulce et decorum, choć bywali wiedzą,

jak słodko śmierdzą płytko wykopane groby.

i nie ma już znaczenia, co w komorze niesie

srebrny ptak z aluminium, i na czyje głowy

spłynie jasność jasności, która wciąż się staje

dokładnym zaprzeczeniem pierwotnej intencji,

skoro ręka bez grzechu i tak rzuci kamień,

nie pytając o winę (albo o brak winy).

III

półnagi król jaszczur, stroszy bujne loki

i wzywa jeźdźców burzy na słomianych koniach,

do chatynki w Betlejem, gdzie był urodzony,

a w ręku ma dymiący od głosu mikrofon.

śpiewa o ukochanej, co zapali płomień

unoszący się górę jak słoneczna kula,

zabójcach ukrytych na rozstajnych drogach

o krok od zrozumienia, że jest tylko koniec

niesiony niby dziecko przez oblubienicę,

pannę młodą w welonie utkanym z popiołu

tuż po sierpniowych idach, weselach żałobnych

rozszczepionych na cząstki niewarte złączenia

- nasze cienie na ścianach roztopionych domów.

Kilka wierszy w miesięczniku

w najnowszym numerze Miesięcznika Prowincjonalnego

Prawiem jak wieszcz, prawiem jak prorok

Taki sprzed dwóch lat , hm, ponad dwóch lat. Z maluteńką aktualizacją.

Chamlet. Wiersz Nikodema D.

w tym kraju żyć nietrudno, grać na mandolinie,

być prezydentem, zbijać bąki w parlamencie,

bo po co łamać głowę – niczym powiatowy

chamlet nad zawiłością zasad ortografii.

to wcale nie wymaga krztyny charakteru.

wystarczy łapać życie za pysk, a oksfordzkie

bubki brać pod obcasy i dla paparazzich

zrobić głupawą minę biegając za piłką

albo wynaleźć brata – przaśnego bliźniaka

­– poległego na chwałę zgniłej republiki

o niepewnym numerze. potem już do woli

można używać haseł i pojęć jak cepy.

frak leży na mnie zgrabnie. to tylko kaganiec,

pod którym sprytnie skryłem buraczane ciało.

w ustach mi szybko więdnie bóghonorojczyzna

– tuż za rogiem wawelu lub innych powązek,

gdzie mnie kiedyś położą na ojczyzny łono 

samogonnego mefista w leninowskiej kurtce

  

Born to run

Pojarzynowo, jeden z nowszych. 

Born to run

Where we really wanna go

And we'll walk in the sun

But till then tramps like us

Baby we were born to run

Bruce Springsteen Born to Run

w ażurach liści galopuje światło

sącząc żółcienie, wojsko po wsiach stoi,

to już ta pora, kiedy dzień się kurczy

tuż przed ucieczką na drugi brzeg roku,

gdzie możesz ze mną kochać się najbardziej

na całym świecie na śmierć telewizji,

odkąd pod kurzem zdechł wściekły odbiornik,

a w nim gromady wędrujących ludzi,

wyborcze gęby i złe wiadomości.

przez te koronki tętni szybkie światło

o barwie miodu, po wsiach stoi wojsko

i dni się łatwo, zbyt pospiesznie sypią,

kiedy mnie bierzesz w swój wykwintny nawias

żywcem wycięty z ciepłej kamasutry

poza zasięgiem wystrzelonych rakiet,

a ja się staram, by nie padło słowo,

które odbierze pokój i niepokój,

wprost nazywając nam słoneczną porę.

i prawie słychać to siarczane drżenie,

opada ażur, stoi wojsko po wsiach,

więc zastygamy w pozach do odlotu,

a to rozstają się z nami wspomnienia

z ciepłych poranków, gorących wieczorów,

co aż się proszą, by dobrze zrymować

i zgrabnie sparzyć żeńskie razem z męskim,

zanim zaniknie nam tak nieintymnie

światło w twych włosach pod moim dotykiem.

----------------------

And the night comes on

Kolejny zaległy, pokonkursowy.

Żeglując do Celebrity Splash

Of what is past, or passing, or to come

William Butler Yeats Sailing to Byzantium

I

ten kraj jest do niczego (czytaj: dla nikogo), młodzi

żeglują w inne miejsca, starzy pozostają

w swoich kątach, czekając aż ręce załamie

nad nimi jakiś zbawca, gdzieś tam, w wielkim świecie,

mijają pory roku, a bogurodzica

brzmi lepiej po remiksach lokalnych didżejów.

II

raz uwolnione zło powraca w kolejnych odbiciach,

przewidywalne do bólu, więc ściszając fonię

w cyfrowym odbiorniku przewidzisz dokładnie

treść kolejnych bajeczek, baśni i podsłuchów,

obiecanek-cacanek, a głupim wciąż radość,

że można bezkarnie zanurzać się w błocie

jak śmiertelnie ranne zwierzęta z pętlą drutu na szyjach,

a stopy wciąż drgają o cale nad ziemią, łopoczą

w rytm mazurka, choć nikt nie pamięta

więcej niż ze dwie zwrotki z echem póki póki.

III

o gaude mater, zwana potoczyście kurwą,

odmieniana przez wszelkie możliwe przypadki,

na sto głosów i więcej,

o wielki przecinku, boski przerywniku

myśli, mowy, uczynków, nasza wielka wino,

wyrzucie pszennoburaczanych sumień,

ty jesteś nigdzie, ty jesteś prawdziwą ubulandią

– ojczyzną słusznie znarowionych koni

i jeźdźców bez głowy, którym jakiś błazen

przyszył na plecach skrzydła, dla smutnego żartu,

a potem wypuścił do szarży na wiatraki.

boże młyny mielą w tobie najmniejsze dobro

na niestrawną papkę

pod okiem obojętnych na wszystko lekarzy.                          

IV

osmolona  kolebka ciągle się kołysze,

wiatr plecie smalone duby w postarzałe uszy

i słychać w tle dźwięk skrzypiec 

(skrzypi na nich chochoł w koronie cierniowej,

co miał chronić róże przed zbytnim wychłodzeniem),

lecz jest do niczego i dla nikogo całkiem

słomiana piosenka w zapustnej krainie,

a po niej rym się wsącza skradziony przykładnie:

co nie przeminęło, nie mija, nie minie. 

 ----------------------------------

Co nas nie zabije, to nas ułaskawi

Tym razem bez obrazka, bo nie znajduję dobrego komentarza do ostatnich ułaskawień.
Jeden z nowszych, sprzed kilku miesięcy.

Gaude mater

nie pytaj mnie za co jestem gotów umrzeć

spytaj raczej za co jestem gotów żyć

bo przecież są dwie ciemności

a każda ważniejsza i głośniejsza od siebie samej

mieszkanie w ciemnym ogniu ma swoje zalety

bo mogę stanąć obok i nie bywać z wami

na samotnym swoim w przycichłym pokoju

w granicach upadłego miasta gdzieś hen na mazowszu

od kiedy odciąłem kablówkę wymieniłem okna

rozróżniam coraz więcej odmian tego mroku

który spowija matczyznę tak jak dym pasiekę

tuż przed rabunkiem uli nim odejdą pszczoły

nie pytaj mnie bo odpowiedź może cię obrazić

A dzieci jak zwierzęta krzyczą nieśmiertelnie

Znów pokonkursowo jeden z nowszych

Allahu Akbar

A dzieci jak zwierzęta krzyczą nieśmiertelnie,

zdzierają boskie gardła, te jedwabne krtanie

by już za chwilę wiedzieć to na pewno,

to jedno, że zakopią i dzieci ich dzieci.

Anna Piwkowska Zakopią nas, zakopią, proch rozsypią

jak wysadzić niemowlę zanim się zakrzyczy

tak na śmierć nieprzytomnie dla cudzej rozrywki

niby bomba pułapka na świat przywabiona

przez nierozsądek matki i nagłe zderzenia

wprost na spotkanie z bogiem o tysiącu twarzy

który nas zakopuje na skraju pustyni

usypanej z milionów literowych ziaren

samych niedobrych nowin wprost z czary goryczy

nawet jeśli od smaku cierpną suche usta

nie mogąc nawet szepnąć zabierz ojcze  zabierz

bo przecież nikt nie słucha kiedy płacz się zmienia

w zagłuszany wybuchem lub wystrzałem skowyt

jedno jest nieśmiertelne strach w dziecięcym oku

bezrozumny w obliczu próby generalnej

mass mordu lub innego rodzaju endlösung

więc nic z nas nie zostanie po tym ramadanie

najwyżej garść odpadków zmiecionych pod dywan

Someday I hope to find you

Dla odmiany znów jeden z nowszych

Dziecinada

kiepsko się sypia, śni się niewyraźnie,

nie wiedzieć czemu tęskni nierozsądnie,

choć to dziecinne (przecież wczoraj właśnie

tak powiedziałaś), więc znów jestem chłopcem  

i w ręku ściskam przybrudzony sznurek,

(na jego końcu szarpie się latawiec,

jak rozwścieczony zimnym wiatrem kundel)

a niebo sunie poza własną krawędź

nie zabierając żadnych pasażerów,

bo jest donikąd i purenonsensownie

pobłękitniałe od brzegu do brzegu,

dwa razy dziennie bawi się w dwa ognie

z jedynym słońcem, taka zaś wyłączność

jest zbyt jaskrawa i wpada w przesadę

całkiem dziecinną, mocno niewygodną.       

niedobrze śni się, sypia niedokładnie.

--------------------------------------




-------------

Simon Dupree & The Big Sound
Kites

I will fly a yellow paper sun in your sky
When the wind is high, when the wind is high
I will float a silken silver moon near your window
If your night is dark, if your night is dark

In letters of gold on a snow white kite 
I will write "I love you"
And send it soaring high above you 
For all to read

I will scatter rice paper stars in your heaven
If there are no stars, if there are no stars
All of these and seven wonders more will I find
When the wind is high, when the wind is high

In letters of gold on a snow white kite 
I will write "I love you"
And send it soaring high above you 
For all to read

Kraina ostów - wiersz dla skacowanych powyborczo

 Jeden z nowszych (dla odmiany).

Kraina ostów [Requiem dla Pana Cogito]

Cogito dawno umarł, może nigdy nie żył,

bo w tej ziemi osobnik o mądrym obliczu

nieodmiennie wygląda jak niesmaczny dowcip

lub pawie pióro wpięte w berecik z antenką.

Nigdy nie żył, dlatego lokalni Chińczycy

w swoich klitkach z betonu trzymają się mocno

wszystkiego co najbardziej, najzwyczajniej spsiałe,

wybierając nad wolność krany z ciepłą wodą.

Cogito by nie przeżył ani pół minuty,

w swojskiej krainie ostów: ene due rabe,

gdzie kwestię smaku grzebie łaciński przecinek

wpychany między słowa jak skarpeta w sandał.

Nawet kredowe koło na startym chodniku

to szubieniczna pętla, w której by zawisnął

grając w te same klasy i bezradnie płacząc  

nad śmiercią filozofa przy zgaszonej lampie,

więc nigdy go nie było – z naciskiem na ergo.  

A wedding dress or something white

kolejny, kolejny, kolejny

Pieśń o rymach najprostszych [a a a]

przez T. Nowaka

we śnie otwiera mi się sad

a za nim jesień cała

którą bym łyżką chętnie jadł

prosto z  twojego ciała

a twoje ciało jest jak śnieg

topnieje pośród nocy

ściekając z mroku poprzez biel

prosto w głąb mojej głowy

a tam otwiera mi się sad

i ty otwierasz cała

pełna jesiennie ciepłych barw

prosto ze skórki jabłka

a nie zasłania mi cię nic

nic mi się nie ukrywa

gdy się w ciemności snują sny

proste jak naga trzcina 

otwiera mi się gorzki lęk

że mi stopniejesz cała

zanim cię twardą łyżką zjem

prostą z mojego ciała

i wszystko strasznie proste jest

ciało i rym co kończy pieśń

A hand-me-down dress from who knows where to all tomorrow's parties

Kolejny zagubiony w czasie wiersz

Pierwsze czytanie z Pawła [zaimię 3]

skóra niech będzie twoim alfabetem

pod moją dłonią zmieści się opowieść

że tu byliśmy do każdego końca

mocno i jasno bez żadnej przenośni

choć ze mnie ślepiec na krawędzi światła

jak opowiedzieć taką małą podróż

po twoim brzuchu w górę aż do sutków

lub w dół do delty kiedy ciemność parzy

się z marzeniami wciąż nie chcąc rozmnożyć

ust ani palców bym mógł czytać więcej

a może droga w miejsce tuż za uchem

dla ust spierzchniętych będzie tą ostatnią

wędrówką z iskrą z damasceńskim żarem

przed szczytowaniem zanim język zbudzi

głoski pierwotne ślady alfabetu  

nim spłyną słowa naszej opowieści

Moje kolejne wiersze na pisarze.pl - sporo tekstu

TU KLIKAĆ PISARZE.PL

Jestem dzisiaj dzikie zwierzę - latam se w helikopterze!

Trochę wierszy nowych i najnowszych w kolejnym numerze "Helikoptera"

TU KLIKAĆ !!!

Just So You Know

 Kolejny remanencik

all it was was something beautiful

when tides and dreams dont seem so tall at all

Największy, chłodny sklep [superlativus]

Larkinowi

przed burzą niebo dymi poparzone czernią

a ja się wtedy boję że już nie poczuję 

niczego oprócz chłodu w wypasionym sklepie

z pełną klimatyzacją w najlepszej galerii

handlowej w centrum miasta gdzie tłum tak pulsuje

w sobotnie popołudnie jakby koniec świata

miał nadejść z wyprzedaży w dajwersie haemie

lub innej tajemniczej marce odzieżowej 

z tysiąca jednej nocy z milionem drobiazgów 

tuż obok kawy lodów do taktu muzaka

gdy w górze dymi niebo i pnie się nad dachem

spłaszczonym od popytu w mariażu z podażą

a ja się ciągle boję że zaginę w chłodzie

i już mnie nie odszukasz zabiorą mnie schody

niebezpiecznie ruchome przebiegłe granice  

pomiędzy naszym życiem i tym co je kończy

wtedy nagle przystaję bo śmierć z wyprzedaży

przywodzi na myśl szorstki powszedni materiał

-----------------

The number of the beast? 777

Kolejny zapóźniony, zapomniany, zaczekany wiersz.

Syndrom sztokholmski [z krótszego]

oto cis, oto łaska nawiedzenia duszy

– domu bez drzwi i okien, a księżyc, jak drzazga,

utkwił, wbity pomiędzy wygięte gałęzie,

i coś się sączy ponad dachami miasteczka

przy szosie ekspresowej z nadmiarem siódemek,

a przecież to na szczęście, dobry znak i omen.

powyżej cisu  niebo i zachłanna wieczność

– w niej szeroko zamknięte, gorejące oko

z odklejoną siatkówką, co schwytała grzechy

rzekome i prawdziwe, gdyż musi utrzymać

sztokholmskich niewolników w dzbanie zbyt pojemnym,

by z dna mogli dosięgnąć do zbawczego brzegu,

zanim ich nie przybiją rachunki sumienia,

do powszedniego krzyża – jedno ramię śmierci,

a drugie ramię seksu, reszta się przyklei

samą wiarą w nadejście jakichś lepszych czasów,

kiedy na numer konta, podany w rubryce,

wpłynie choć mały procent z rozliczeniem rocznym.

  

jest jedna najpewniejsza droga ocalenia:

zamknąć drzwi, kupić bilet i nigdy nie wracać,

nawet dobrą pamięcią, bo tu na rogatkach

diabeł otwiera wrota smutnego miasteczka

z nadzieją, że przyjedziesz mocować się z bogiem,

który codziennie wlewa między uda matek

kielich pełen goryczy.

So what difference does it make?

Kolejny sprzed roku. Remanencik. W tym tempie do aktualnych dojdę za jakieś dwa lata. Po miesiącu niechęci do publikowania czegokolwiek.

Trawa

za dużo gadam i głównie do siebie

o rzeczach, które wcale nie obchodzą

ciebie i reszty ocalałych ludzi,

a wokół lipiec w nieprzyjaznym ogniu,

tuż za nim sierpień i miasto się zburzy,

jak brudna piana bita po próżnicy.

gadam do siebie już tylko po cichu,

brzęczę gdzieś w głowie, klatce bez pamięci,

pustej, bo przecież nie ma o czym mówić

w lipcowy weekend i nie ma do kogo,

gdy noc się wędzi w lepkim letnim dymie

bez słowa skargi, czekając na chłody.

masz przecież rację – jestem tym, czym gadam

i o czym gadam, reszta jest dodatkiem,

a język tylko znakiem przestankowym,

zastygłym śladem pradawnej erupcji

pośrodku miasta, martwego kredensu

pełnego nagle umilkłych słoików.

 ------------------
 

We don't read and write poetry because it's cute. We read and write poetry because we are members of the human race.

Niewiarygodne, ale to już rok od śmierci Robina W. Powtarzam  więc ten wiersz.

Requiem dla Robina W. [kosmitą byłeś między nami]

I think you should be serious about what you do because this is it.

This is the only life you've got

Philip Seymour Hoffman

 

Śmiertelnie śmieszne filmy o poważnych sprawach

- to się musiało skończyć niewesoło, Robin.

I po co to zrobiłeś? Teraz  będą mówić,

że stchórzyłeś przed życiem, uciekając w miejsce,

gdzie nikt normalny nie chce trafić przed swym czasem.

Lecz jaki czas jest dobry, kiedy spędzasz życie   

na zabawianiu innych? Potem wciąż brakuje

pogody dla nas samych przy zgaszonym świetle

na pustym planie filmu „Życie jako skutek

niewybrednych dowcipów przenoszonych płciowo”.

Czy można lepiej przerwać taki senny stand-up?

Bezboleśniej i czulej? Przecież brak powietrza

nie może ograniczać nieodzownych kroków,

a stetryczały smutek spali nasze żarty,

podpowiadając widzom puenty – aż do tej ostatniej.

Zbyt dobrze cię rozumiem. Mieszkam w takim kraju,

gdzie na ołtarze pchają tromtadracki patos,

oraz ponurą dumę z własnego cierpienia

za grzechy świata tego, więc dopóki mogę,   

wchodzę na blat i milczę – żegnam się z Wietnamem

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę

Jeden facet umieścił w internecie wiersz, który miał niby być nawiązaniem do tego wiersza, a ja przy okazji przypomniałem sobie, jak ten wiersz lubię. :)

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę

I

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę.

Tłum zgęstniał napowietrznie, straże dzielą ścieżki,

spychając ciała gapiów przesiąknięte potem

(patrz: zaraz tutaj przyjdzie, potem będą nieśli

stipes, bo dla skazańca jest trochę przyciężki),

przekupnie przekrzykują gwar „tu słodkie figi,

winogrona, daktyle, siekane orzeszki”

obok znowu dzieciarnia raźno kręci frygi,

podpłomyki się pieką, palenisko dymi,

kot przemyka w cień chłodny posuwistym krokiem,

skwar, handlarz drobiu pluje pestką z dyni

w koguta, który w klatce dopadł właśnie kwokę

(„jajek z tego nie będzie, nie na harce pora”),

w słońcu mętnieją łuski ryb prosto z jeziora.

II

W słońcu mętnieją łuski ryb prosto z jeziora,

karpie, wyborne sumy i świeżutkie brzany,

szarpie ostro postronkiem wychudzona koza

– „weź to bydlę, bo zaraz przewróci stragany”

krzyczy handlarz, za chwilę lecą z trzaskiem dzbany

i kosze pełne ozdób, tkanin zwiewnych bele,

rzemyki od sandałów i perskie dywany

– towar za tysiąc szekli na ziemi się ściele,

już złapali za kije, krew się w żyłach grzeje

krzyk w gardłach rośnie dźwiękiem lekko przykurzonym,

padły pierwsze przekleństwa, rzucono kamienie,

gdy miedzianym jękiem wszystko przytłoczyły trąby.

Tłum na kordon napiera, trzeszczą w ścisku żebra

skazaniec wraz z asystą w podróż się wybiera.

III

Skazaniec wraz z asystą w podróż się wybiera

(czy jest chociaż przystojny, powiedz, czy go widzisz

– ciekawska z tyłu tłumu głośno się wydziera),

wszyscy chcą bliżej, tłoczniej, nikt już się nie wstydzi,

pchają, jęczą i suną, jakby wzięci w tryby

zapachu krwi, amoku, niewzruszony wcale

odbija ludzką falę straży kordon sztywny,

konwój w ostatnią drogę przesuwa się dalej.

Już ci o słabszych łokciach gdzieś z tyłu zostali,

złodzieje umykają, niosąc pełne mieszki

w zupełnym rozgardiaszu sprawnie urzezane,

pobity handlarz zbiera z ziemi garnków resztki

(zgięty za brzuch się trzyma, zanosząc się szlochem).

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę.

I'm more like a silver bullet and I'm like a gun, not easy to hold

Zaległy (od ładnych paru miesięcy).

Psalm salemowy

dziś po mnie przyszło miasto, konieczne jak sporysz,

i w sziszy bóg się bujał zaczepiony w kłębie

konia, co nagle przykląkł do błogosławieństwa

zanim włożą mu w chrapy dym z cedrowych igieł.

mówiłaś mi­ – nie wychodź, w górze wiedzą lepiej,

czy jest pisane dymić, czy też tylko błysnąć

na pierwszym skrzyżowaniu zatłoczonych ulic,

gdzie ruch zmienia się w rzekę i w pętlę powietrze.

a kiedy przyszło miasto, bóg wypełznął z bucha,

zacisnął nam na gardłach swoje starcze szpony

i kazał słuchać dźwięków płynących z przebitych

drogowskazów na rogach zapomnianych ścieżek.

teraz znów zasypiamy – dzieci wielośladów,

celofanowych sklejek i szybkich montaży,

a w sziszy ojciec szemrze, przerasta jak sporysz

skłębione końskie grzywy, gdy mnie błogosławisz.    

---------------------------------

Jestem nieźle pofrazowany - Fraza 1-2/2015

W najnowszym numerze "Frazy" (1-2/2015) 5 moich wierszy - "Ad rem/ad personam", "Niekraj", "Przeżegnanie ", "Zaimię", "Światłowstręt", do tego duża recenzja "Madafakafares" napisana przez Annę Spólną, a słowo dodatkowe o mnie jest nawet przy okazji omówienia ubiegłorocznego Konkursu Poetyckiego im. K.Ratonia.

   
 

Znów jestem w sZAFie

Kilka wierszy.

TU KLIKAĆ !!!

Sobie czyli wiersz na imieniny

Parmenidie [godzina w]

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz
1 Kor 12

na imię mam paweł. nie mam w sobie wiary,

nie mam w sobie niczego, co by mogło przetrwać

ciut dłużej niż piosenka w komercyjnym radiu

– najwyżej trzy minuty w oparach depresji

i rosyjskiego niżu, kiedy odcień bieli

przypomina szpitalne sprane prześcieradło,

na którym już niejeden przejechał się w niebo

albo w zwyczajny niebyt oklepany w wierszach

przez stada grafomanów, wieszczy i wyznawców.

na imię mam paweł – to kurwa nie imię,

zbyt malutkie u podstaw, by mogło udźwignąć

wiarę w istnienie zbawień, pierworodnych grzechów.

budzę się obok niego codziennie ze wstydem,

że mogłem w jednym łóżku (choć po sakramencie,

po wodzie i po słowie) zalec bez miłości,

nadziei, cicho brzęcząc, bo na głośny skowyt

trzeba przecież zasłużyć, a ja tylko mówię

niewyraźnie, nieśmiało i czuję jak dziecko.

na imię mam imię. to i tak zbyt wiele.
--------------

And the rain will kill us all
And throw ourselves against the wall
But no one else can see
The preservation of the martyr in me

Psychosocial, psychosocial, psychosocial
Psychosocial, psychosocial, psychosocial

Well it's Father's Day and everybody's wounded

Od dziecka dostałem obrazek.  

Gra występna 

ojciec Alicji był kotem, miał jedynie uśmiech.

znikał najbardziej wtedy, kiedy był potrzebny.

matka utknęła w ciemnym pasażu, karmiąc szczury

i gołębie. żal to tylko gra wstępna – mówiła

– gdy jest szczery. po nim każdy dzień przypomina

pocałunek przed odjazdem w nieznane.

ojciec Alicji był okiem, kropką na końcu lunety.

pod futrem miał las, który zmieniał ludzi

w mięso wtłoczone między strzępy blachy.

matka tańczyła swoje faux pas na brzegu talerza,

grając na tamburynie dla spóźnionych gości.

piosenka wrzała w niej jak liść herbaty.

ojciec Alicji był szczery, lubił krew baranka,

wypijaną chyłkiem w dworcowych zaułkach.

matka znosiła wszystko, nawet kiedy prosił

o ocet i przebicie dłoni. brakowało jej siły,

by odmówić nad nim parę zaklęć, gdy ciało

zdradzało ją z kolejnym przechodniem.

północ nigdy nie ulega łatwo – myśli Alicja

burząc dom z kostek domina – ostrzy nas na zapas.

-----------------------

   

O "Madafakafares" na stronie "Silesiusa"

Recenzja "Madafakafares" na portalu "Silesiusa" plus kilka wierszy.

TU KLIKAJ ! ! !

A tu miejsca w necie, gdzie "Madafakafares" jest dostępny:

http://merlin.pl/Madafakafares_Pawel-Podlipniak/browse/product/1,1652390.html

http://www.gandalf.com.pl/b/madafakafares/

http://www.sklep.poezja-polska.pl/index.php?p390,madafakafares
http://bonito.pl/k-90423565-madafakafares

http://www.ceneo.pl/37504645

http://www.motyleksiazkowe.pl/poezje-poematy/24742-madafakafares-stowywych-poetw-9788362489046.html

http://ksiazki.okazje.info.pl/ksiazka/k/madafakafares.html


i suplement muzyczny, który chodzi za mną nieprzerwanie od tygodnia

Close your eyes 
Look deep in your soul
Step outside yourself a
And let your mind go
Frozen eyes stare deep in your mind as you die

Close your eyes
And forget your name
Step outside yourself
And let your thoughts drain
As you go insane, insane

Moje wiersze nowe i nowsze na pisarze.pl

Kilka wierszy z "Madafakafares" i kilka nowszych na portalu/gazecie netowej pisarze.pl

TU KLIKNIJ: PISARZE.PL

Mother's Day

Matka wszystkich moich wojen [szepcze cymbał brzmiący]

gdybym nie poznał ciała tej starej kobiety,

lecz tylko innych kobiet, byłbym potępiony.

gdybym za nią nie poszedł na ostatnią drogę,

musiałbym oddać lustra w bardziej ludzkie ręce.

gdybym nie umiał płakać, przyklejałbym znaczki

na kopertach pełnych patetycznych wierszy,

darmo rozdając wszystkim moje posiadłości.

jestem nią całe życie i nie jestem wcale,

hen od nocy poślubnej do nocy żałobnej.

mam tylko twardą pamięć pełną niepokoju,

która podąża tropem niedzielnych obiadów,

spacerów z psem na molo (zanim grad go zabił).

teraz reszta nie milczy – wciąż słyszę brzęczenie

z cierpkim miedzianym smakiem i nie śpię po nocach.

za dnia mylę twarze jeszcze żywych krewnych.    

Ian Curtis 18.05 - We saw ourselves now as we never had seen

Niesamowite. W przyszłym roku skończyłby 60 lat.
Wiersz był już, ale rocznicowo powtórzymy. 

Smutnik [dekady] 

Of what is past, or passing, or to come

W.B.Yeats Sailing to Byzantium

dla I.Curtisa

Zanim się zapomina martwy pies w ogrodzie

i młodzi idą wolno do wtóru muzyki,

niosąc na barkach brzemię – puste szklane czółno,

którym upływa ciało nad ciemnym dnem rzeki

jak spopielony papier prosto w jasną noc.

I pętla się zaciska nad krzesłem, a w pętli 

zawisa haust powietrza przed ostatnim lotem

– za nim już tylko przestrzeń przystrojona w pióra,

odpustowa nagroda dla wierzących w bajki

o tym, że ludzkie ciało się przemienia w czas.

A on się nie upłynnia, choć upływa w żyłach

i sam się zapomina, zaciskając węzeł

na sznurze wyplecionym w kraju dla nikogo,

lecz martwy pies w ogrodzie będzie obszczekiwać

kolejnych młodych głupców w rytmie gdzieś ty był.

Would you lie with me and just forget the world?

Kolejny zaległy sobie.

Niewysokie okna

okna są niewysokie, lekko zbłękitniałe,

za nimi kipi przestrzeń i blask, co opada,

prosto na nasze łóżko, kiedy się kochamy

próbując zedrzeć z siebie wszystkie puste lata. 

o jeździe na bezdechu nie śniliśmy wcale

te trzydzieści lat temu, o szczęściu bez końca,

teraz bóg, grzech czy piekło, to kiepskie slogany,

jakie każdy ksiądz miele, by wiernych przekonać

do konieczności życia w nudzie czy bojaźni

zamiast poszukiwania lepszych miejsc na ziemi,

lub nagim, słonym ciele, lecz słowa nieważne

i gesty odstawione na bok w zapomnieniu,

czułym zapamiętaniu - ono razem z nami   

odbija się niewyraźnie w niewysokich oknach,

jak parafraza frazy z wiersza z dzieciakami:      

nic, które nigdzie jest – i aż do  końca.

------------------------------------------

We'll do it all
Everything
On our own

We don't need
Anything
Or anyone

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me
And just forget the world?

I don't quite know
How to say
How I feel

Those three words
Are said too much
They're not enough

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me
And just forget the world?

Forget what we're told
Before we get too old
Show me a garden
That's bursting into life

Let's waste time
Chasing cars
Around our heads

I need your grace
To remind me
To find my own

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me
And just forget the world?

Forget what we're told
Before we get too old
Show me a garden
That's bursting into life

All that I am
All that I ever was
Is here in your perfect eyes
They're all I can see

I don't know where
Confused about how as well
Just know that these things
Will never change for us at all

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me
And just forget the world?

------------------------------------------

Feeling like a freak on a leash. Feeling like I have no release

I znów remanent. Zagubił się rok temu. 

Mruczanka Pana Bleaney’a 2

He warranted no better, I don’t know

Philip Larkin Mr Bleaney

Dość pchania waty w uszy, by uciszyć jazgot

psów albo głupich ludzi, których nienawidzisz,

już za samo istnienie, nim otworzą usta

pełne wszelkiego śmiecia. Leżąc na tym łóżku,

możesz szeptać litanię: oto jest królestwo,

zapadam się w nie cały, jak Hiob albo Łazarz,

Pan moim pielęgniarzem, pasterzem, pręgierzem,

prozakiem, stertą złomu, niewysłanym listem.

Możesz też w długim płaszczu pognać poprzez pola

udając drapieżnika, co ściga ofiarę

lecz dobrze wiesz, że biegniesz w trop za własnym cieniem

lub odbiciem w kałużach zbrązowiałej wody.

I takie właśnie lustro będzie najwłaściwsze

pośród królestwa królestw, a cała nienawiść

to zaledwie namiastka doroślejszych uczuć,

wata wepchnięta w uszy, by zagłuszyć jazgot

kundla, co szarpie łańcuch w klatce z twoich żeber. 

Even the greatest stars find their face in the looking glass

I znów zaległy sprzed prawie roku.

Zaśniedziałe lustra

Lustra tracą powierzchnię, bo nie muszą widzieć,

tylko oddają spojrzenia. To, co najważniejsze,

jest wraz ze mną od dawna po zepsutej stronie,

ale ty wiesz najlepiej i patrzysz dogłębniej.

Jestem kłamstwem i duchem z innej opowieści,

jakiej by nie wymyślił nawet Szekspir w nocy

w samym środku lata, więc nie śnię o tobie,

bo sam jestem koszmarem i nie dam się przełknąć

zbyt łatwo i zwyczajnie, a kiedy rozmawiam

ze sobą, oglądając kolejny odcinek serialu

opowieści nie warte nawet grosza, gniję

pod płaszczykiem patyny całkiem bezboleśnie,

ale ty wiesz najlepiej i patrzysz dogłębniej.

-----------------------------

Topnieje. Nieba widać więcej niż zazwyczaj

remanencik z ubiegłego roku

Jedna duża litera [a tu, a tam]

To, że jesteśmy razem, jest częścią porządku –

jak rytm drzew na poboczach, regularność ulic

Jacek Dehnel Odwilż

to, że jesteśmy razem? w tym nie ma porządku,

żadnych regularności oraz złotych środków.

dwa atomy na atom? zbyt proste wiązanie,

które tłucze o brzegi, wydłubując kamień

z plaży matematyków na odległej wyspie

pod słońcem w pythagorion (w głębi drobne rybki

przemkną między palcami). skóra pobielała

od słonego nalotu przy jeździe na falach

twardszych od ulic w miastach uczepionych skały

jak leniwce gałęzi, a tam zasiedziani

potomkowie hellenów pielęgnują bycie

hellenami przy kubku zgrabnie niedopitej

kawy, mijając życie z każdym siga, siga,

a tu przeciągły upał, który nas nie zbliża

do zrozumienia razem, więc piję pospiesznie

z kubka pitagorasa – do ostatniej kreski.

-----------------

I know nobody knows where it comes and where it goes

Sponsorowany przez małe litery

nocą się nie rozmawia, nocą śni się tylko

o nierozważnych sprawach, na które zabrakło

czasu za dnia i teraz  panoszą się w głowach,

a mrok, jak wielki walec, wbija je w poduszki,

wprost dymiące od strachu, że skończymy w łóżkach.

za dnia się nie śni wcale ani nie rozmawia,

bo mówimy zbyt głośno (i naraz), więc słowa

gniją sobie po kątach, a z nimi znaczenia

podkładane ukradkiem niby kiepski dubbing

w niemieckim filmie porno z teresą orlovsky.

dialog bierze się w usta, niekoniecznie w nocy,

może w samo południe, kiedy ucho czuwa

(wewnętrznie nastroszona, czujna surykatka),

a potem wpycha w głowę, głęboko pod siebie,

by kiełkowało mocniej, zanim się rozsieje.

najlepiej niesie szeptem zamiast przekrzykiwań,

bez rymu, bez powodu, najczulej zapada

pomiędzy wargi, uda, a najbardziej leżąc

w leniwie ciepłym świetle bok w bok i bezsennnie

- jeśli zapomnę o tym, to mówi mi: alzheimer.

----------------------------------------------------------------