Prawiem jak wieszcz, prawiem jak prorok

Taki sprzed dwóch lat , hm, ponad dwóch lat. Z maluteńką aktualizacją.

Chamlet. Wiersz Nikodema D.

w tym kraju żyć nietrudno, grać na mandolinie,

być prezydentem, zbijać bąki w parlamencie,

bo po co łamać głowę – niczym powiatowy

chamlet nad zawiłością zasad ortografii.

to wcale nie wymaga krztyny charakteru.

wystarczy łapać życie za pysk, a oksfordzkie

bubki brać pod obcasy i dla paparazzich

zrobić głupawą minę biegając za piłką

albo wynaleźć brata – przaśnego bliźniaka

­– poległego na chwałę zgniłej republiki

o niepewnym numerze. potem już do woli

można używać haseł i pojęć jak cepy.

frak leży na mnie zgrabnie. to tylko kaganiec,

pod którym sprytnie skryłem buraczane ciało.

w ustach mi szybko więdnie bóghonorojczyzna

– tuż za rogiem wawelu lub innych powązek,

gdzie mnie kiedyś położą na ojczyzny łono 

samogonnego mefista w leninowskiej kurtce