Sobie czyli wiersz na imieniny

Parmenidie [godzina w]

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz
1 Kor 12

na imię mam paweł. nie mam w sobie wiary,

nie mam w sobie niczego, co by mogło przetrwać

ciut dłużej niż piosenka w komercyjnym radiu

– najwyżej trzy minuty w oparach depresji

i rosyjskiego niżu, kiedy odcień bieli

przypomina szpitalne sprane prześcieradło,

na którym już niejeden przejechał się w niebo

albo w zwyczajny niebyt oklepany w wierszach

przez stada grafomanów, wieszczy i wyznawców.

na imię mam paweł – to kurwa nie imię,

zbyt malutkie u podstaw, by mogło udźwignąć

wiarę w istnienie zbawień, pierworodnych grzechów.

budzę się obok niego codziennie ze wstydem,

że mogłem w jednym łóżku (choć po sakramencie,

po wodzie i po słowie) zalec bez miłości,

nadziei, cicho brzęcząc, bo na głośny skowyt

trzeba przecież zasłużyć, a ja tylko mówię

niewyraźnie, nieśmiało i czuję jak dziecko.

na imię mam imię. to i tak zbyt wiele.
--------------

And the rain will kill us all
And throw ourselves against the wall
But no one else can see
The preservation of the martyr in me

Psychosocial, psychosocial, psychosocial
Psychosocial, psychosocial, psychosocial