Feeling like a freak on a leash. Feeling like I have no release

I znów remanent. Zagubił się rok temu. 

Mruczanka Pana Bleaney’a 2

He warranted no better, I don’t know

Philip Larkin Mr Bleaney

Dość pchania waty w uszy, by uciszyć jazgot

psów albo głupich ludzi, których nienawidzisz,

już za samo istnienie, nim otworzą usta

pełne wszelkiego śmiecia. Leżąc na tym łóżku,

możesz szeptać litanię: oto jest królestwo,

zapadam się w nie cały, jak Hiob albo Łazarz,

Pan moim pielęgniarzem, pasterzem, pręgierzem,

prozakiem, stertą złomu, niewysłanym listem.

Możesz też w długim płaszczu pognać poprzez pola

udając drapieżnika, co ściga ofiarę

lecz dobrze wiesz, że biegniesz w trop za własnym cieniem

lub odbiciem w kałużach zbrązowiałej wody.

I takie właśnie lustro będzie najwłaściwsze

pośród królestwa królestw, a cała nienawiść

to zaledwie namiastka doroślejszych uczuć,

wata wepchnięta w uszy, by zagłuszyć jazgot

kundla, co szarpie łańcuch w klatce z twoich żeber.