Czwartek z popielnika [M.I.A] - wiersze na Wielkanoc cz. 9

Ministry - Jesus Built My Hotrod (Video Version)

Czwartek z popielnika [M.I.A]

Because I do not hope to turn again

Because I do not hope

Because I do not hope to turn

T.S. Eliot Ash Wednesday

I

ponieważ nie mam zamiaru powracać

ponieważ nie wracam

ponieważ nie powrócę w sposób zamierzony

nie w moich rękach łaska

nie w moich nadzieja

kto inny trzyma klucze i pogasi światła

odmówi pacierz za nieobudzonych

na czas zbyt krótki by przesiąkli nudą

ponieważ nie chcę wiedzieć

i nawet nie szukam

odpowiedzi na żadne z niezadanych pytań

ponieważ nie wiem czego właśnie nie wiem

to tylko ufam że się mijam z celem

i jakiś miałem na samym początku

kiedy zerwany ze snu lądowałem z krzykiem

na suchym brzegu poza moją matką 

i jeśli głos mam czasem zadziornie za głośny

ze strachu że się zdarzę jeden raz za dużo

to będę milczał aby nie pamiętać

by się nie przejąć wyciekaniem życia

z każdym oddechem świtem czy godziną

bo po nich sąd się zbierze i srogo ukarze

za niedotarcie we właściwe miejsce  

na pusty peron zapomnianej stacji

i niech się nikt nie modli za mnie teraz i w godzinę

i niech się nie nikt modli za nie swoje grzechy

II

trzy czwarte życia – jak wzór na posadzce

w białe lamparty – lekko już wyblakły

a każdy fragment układanki błaga

o renowację albo choćby dotyk

włosia już dawno wyliniałej szczotki

w paninej ręce bo przecież dziewicza 

czystość gwarantem źle przespanych nocy

w których ożywa jeden fragment z kości

a w myślach mowie ale bez uczynku

przecudna krzyczy daj mi daj mi jeszcze

donner und blitzen fik miś fik miś fik miś

w białej sukience na weselnych stołach

pomiędzy tortem i pierwszym rosołem

wszystko na opak lecz z przewrotnym sensem

a potem panna och dziewica matka     

puchnie przez dziewięć przez dziewięć się mnoży

a gdy nadejdzie ostatnia godzina

raz pierwszy w ciszy – po wiatyku – tyje

i tylko czuje gorzki strach nad ranem

że to co wyda będzie roztrwonione

a pierworodny każe nazywać się zbawcą

III

widok ze schodów jest jak wywyższenie

tania parodia wniebowzięcia pełna

obaw o puentę bo zamiast paruzji

na śliskich stopniach czai się upadek

którego nie złagodzi nawet rym z rekinem

i ciemnością w języku szoła á szekspira

czy zgrabna zmiana rytmu która łatwo zmyli

mniej wprawne ucho widza nieboskich komedii

sensem jest rozpacz

ona bierze wszystko atu i blotkę

wysoką czy niską bez licytacji

bo nie ma przetargu

na nowe przyjście

sensem jest nadzieja

która nas okrada z resztek rozumu

dając głupie rady zamiast rozwiązań

i każe powtarzać bezduszne mantry

nie jestem godzien

nie jestem godzien

                     ale powiedz tylko słowo

                     nim padnie nam zasięg

IV

baranek zaległ znowu na szerokiej drodze

z pękiem fiołków w pysku na trzy dni nie więcej

pod czujnym okiem kamer które od zła strzegą 

zjadaczy chleba z masłem wierzących w znaczenie

oglądalności boskiej i ludzkich sondaży

umiera wtedy kiedy nikt nie patrzy

nikt nie kupuje prochów na potencję

biegunkę kaca i kremów na zmarszczki

umiera kiedy nie oglądasz świata

jaki ci wciska spec od marketingu

a jego imię nosi każdy pocisk

i palec którym zręcznie zmieniasz kanał 

błogosławieni którzy nie widzieli

 i nie nabyli

oni z nim ułożą

ramówkę pełną samych dobrych nowin 

V

nic nie zmieni świata nawet jeśli wróci

nawet jeśli zmieni swoje pierwsze słowo

bo już utraciło sens pierwotną siłę

możemy więc powtarzać załamując ręce

panie nasz panie cóżeś nam uczynił

panie nasz panie co ci zrobiliśmy

a w odpowiedzi wraca tylko fraza

sovegna vos gdy rozum zawodzi

i nic nie widać w mroku gdzie rodzi się piekło

ponieważ nie mam zamiaru powracać

ponieważ nie wracam

ponieważ nie powrócę w sposób zamierzony

ponieważ nie będzie już do czego wracać

pomiędzy zyskiem nadzieją i stratą

i jeśli głos mam czasem zadziornie za głośny

to nie od krzyku bo ostatnie słowo

ma tylko cisza która następuje 

jak słoń na grzbiety dźwiękom

gnając je na koniec

szczelnej komory wypełnionej gazem 

a teraz słowo niech wraca skąd przyszło

z niewielką adnotacją adresat nieznany 

Dżizas - wiersze na Wielkanoc cz. 8

Dżizas

Wiesz. Ty i ja jesteśmy jak ranne jesiotry

albo zorze. Wydłubią nam z wnętrza to wszystko,

co najlepsze - blask pełni, miękkość nowiu, tkanek.

W mojej kieszeni lista rozstrzelanych godzin,

szkic mowy pogrzebowej (ledwie kilka haseł).

Wiatr gniewnie wzdyma biały obrus po agape.

Z tego ogrodu można wyjść tylko raz. Powrót

znamy tylko z obietnic, zasłyszanych plotek.

Good News - trzydniówka, Bad News  - zostaną okruchy.

Trzeba będzie posprzątać w głowach przed odejściem.

Ktoś nowy wprowadzi się do naszego domu

i zasłoni czymkolwiek nikły ślad na ścianie

po kawałku drewna.

Ci, którzy powracają - wiersze na Wielkanoc cz.7

Ci, którzy powracają

Tej wiosny ziemia znów wyrzuci z siebie

gładkie wydmuszki czaszek - ślady uczty

na cześć minionych bogów i zwiędłych lat.

Oni wracają - idzie szybkim szeptem,

tłumek gęstnieje, głośno puchnie strachem,

że znów odbiorą luźne spadki, chwile,

gdy ciemność brała w objęcia, a potem

rzeki jak zimne kołyski nuciły

hej święty, święty, święty. Z każdą falą.

Tej wiosny ziemia znów wyrzuci z siebie

kosmate stada trzmieli. Pojawią się

bazie i pierwsze żółte sny o miodzie.

A gdy sięgnie ust, słodko zatoniemy.

Pan. Tuum est Regnum - wiersze na Wielkanoc cz. 6

Pan. Tuum est Regnum

Dżej-Si się niecierpliwi, więc biegniemy za nim 

odciskać stopy w wodzie i twarze na chustach.

Udajemy twardzieli, lecz tuż pod powierzchnią,

noc toczy, jak kołatek, zostawiając próchno.

Odciskać stopy w wodzie i twarze na chustach

może tylko szaleniec, który żyje chwilą.

Noc toczy, jak kołatek, zostawiając próchno

– ten ułomny negatyw przekornej zieleni.

Morze tylko szaleniec, który żyje chwilą,

nazwie siedliskiem ryby i szybko przesączy 

ten ułomny negatyw przekornej zieleni

pomiędzy stwardniałymi od hebla palcami.

Nazwie siedliskiem ryby i szybko przesączy,

a potem nagi pójdzie w dym pustyni, czując 

pomiędzy stwardniałymi od hebla palcami

piasek gorący bardziej niż pszenny podpłomyk.

A potem nagi pójdzie w dym pustyni, czując,

że życie nie dorasta nigdy nawet do pięt.

Piasek gorący bardziej niż podpłomyk

słodszy się wtedy wyda od łyżeczki miodu. 

Że życie nie dorasta nigdy nawet do pięt,

łaskocze w nozdrza, zmusza wariatów do tańca, 

słodsze się wtedy wyda od łyżeczki miodu  

– narzeka stary Józef przed kolejną paschą.  

Łaskocze w nozdrza, zmusza wariatów do tańca, 

udajemy twardzieli, lecz tuż pod powierzchnią

narzeka stary Józef przed kolejną paschą.  

Dżej-Si się niecierpliwi, więc biegniemy za nim.

Piéta [trzymanie syna wg George Szirtesa] - wiersze na Wielkanoc cz. 5

Piéta [trzymanie syna wg George Szirtesa]

Pomiędzy nimi nie ma już niczego. Małpa

Niańczy nieżywe dziecko, jakby żyło jeszcze,

Czule kołysze drętwy, futrzany kształt w łapach

George Szirtes Martwe dzieci (według Canettiego)

Matka zasypia cicho i nie czuje wcale,

że syn jej przecieka pomiędzy palcami

gdzieś tam na dół, do nieba. Ciało, które trzyma

w objęciach, nie ma sensu i tylko przeszkadza

narratorom tworzącym nowe przykazania.

Jej zostało najpierwsze: dbać o swoje młode,

mocno tulić do piersi, wykarmić, a kiedy

odejdzie z gorliwymi, czekać na wiadomość

z miasteczka wszystkich świętych. Teraz mocniej ściska

w ramionach resztki syna, odpędzając muchy.

   

Podświadomie rozumie surowy obyczaj:  

oddać bogu co boskie i nie wchodzić w drogę

fanom czy fanatykom, którzy wielbią popiół,

zwłaszcza sypany z makiem na głowy niewinnych

– można je potem zrzynać nad brzegami ulic.

Matka budzi się nagle, chyba przeczuwając

ile w tym przedstawieniu zmieni trzeci ranek,

jak bardzo jednostronne powstaje równanie,

jeśli na miejsce syna podstawi dwie linie

skrzyżowane poprzecznie, a wtedy jest pewna,

  

że nie ma już niczego i nie ma pomiędzy.

Przedkurek - wiersze na Wielkanoc cz.4

Przedkurek

 

jezus przykłada do rany zjaraną zapałkę,

bo przecież bólu nie ma ani zmartwychwstania,

jest tylko jedno miejsce pod przegniłym słońcem

zasłonięte przezornie kawałkiem piaskowca.

najlepszy kawałek podróży jest jeszcze przed świtem,

zanim posną pochlebcy i czwartkowi zdrajcy,

zbawiciel może wtedy słuchać, jak szepcze w ciemnościach

pustynny diabeł zwabiony zapachem rozkładu.

szeleści w słowach smutek i szemrzą pytania,

za co przyszło umierać, czy łatwo nadstawić

drugi bok pod palce słusznych niedowiarków,

gdy twarz pozostała na lnianych gałganach.

w tle czai się bezsens, niejasne przeczucie,

że tylko przelał w puste z opróżnionych wiader,

jak na wiejskim weselu, gdzie pijani goście 

na cześć fundatora chętnie wzniosą toast

­– po której stronie by nie siadł, będzie pochwalony

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę - wiersze na Wielkanoc cz. 3

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę

I

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę.

Tłum zgęstniał napowietrznie, straże dzielą ścieżki,

spychając ciała gapiów przesiąknięte potem

(patrz: zaraz tutaj przyjdzie, potem będą nieśli

stipes, bo dla skazańca jest trochę przyciężki),

przekupnie przekrzykują gwar „tu słodkie figi,

winogrona, daktyle, siekane orzeszki”

obok znowu dzieciarnia raźno kręci frygi,

podpłomyki się pieką, palenisko dymi,

kot przemyka w cień chłodny posuwistym krokiem,

skwar, handlarz drobiu pluje pestką z dyni

w koguta, który w klatce dopadł właśnie kwokę

(„jajek z tego nie będzie, nie na harce pora”),

w słońcu mętnieją łuski ryb prosto z jeziora.

II

W słońcu mętnieją łuski ryb prosto z jeziora,

karpie, wyborne sumy i świeżutkie brzany,

szarpie ostro postronkiem wychudzona koza

– „weź to bydlę, bo zaraz przewróci stragany”

krzyczy handlarz, za chwilę lecą z trzaskiem dzbany

i kosze pełne ozdób, tkanin zwiewnych bele,

rzemyki od sandałów i perskie dywany

– towar za tysiąc szekli na ziemi się ściele,

już złapali za kije, krew się w żyłach grzeje

krzyk w gardłach rośnie dźwiękiem lekko przykurzonym,

padły pierwsze przekleństwa, rzucono kamienie,

gdy miedzianym jękiem wszystko przytłoczyły trąby.

Tłum na kordon napiera, trzeszczą w ścisku żebra

skazaniec wraz z asystą w podróż się wybiera.

III

Skazaniec wraz z asystą w podróż się wybiera

(czy jest chociaż przystojny, powiedz, czy go widzisz

– ciekawska z tyłu tłumu głośno się wydziera),

wszyscy chcą bliżej, tłoczniej, nikt już się nie wstydzi,

pchają, jęczą i suną, jakby wzięci w tryby

zapachu krwi, amoku, niewzruszony wcale

odbija ludzką falę straży kordon sztywny,

konwój w ostatnią drogę przesuwa się dalej.

Już ci o słabszych łokciach gdzieś z tyłu zostali,

złodzieje umykają, niosąc pełne mieszki

w zupełnym rozgardiaszu sprawnie urzezane,

pobity handlarz zbiera z ziemi garnków resztki

(zgięty za brzuch się trzyma, zanosząc się szlochem).

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę.

Paintballs. Najlepsze są powroty - wiersze na Wielkanoc cz. 2

Paintballs. Najlepsze są powroty

Martwy, martwy, martwy. I te zastępy za nim.

Milczy, milczy, milczy. Przygląda się ciszy. Trzy

dni oczekiwania. Potem odbezpieczy broń.

Tak. Najpierw strzał w głowę. Potem w serce.

Pociągnięcie z lewej do prawej. Ślad dymu jak

stygmat. Już na wieki wieków. Na długi weekend.

Chybił, chybił, chybił. Źle wybrany cel i czas.

Tłum woli pisanki, drożdżobaby lub strucle.

Mazurek, mazureczek. Kozioł ofiarny beczy.

 

Wróci, wróci, wróci.

Jesteśmy przecież jego bronią ostateczną.

Słodkie żale - wiersze na Wielkanoc cz. 1

Słodkie żale

to nie jest baśń okrutna

nie jest i zapowiedź

tego co się rozleje cieniem

między jest i będzie

rytuał odnawiany

w klepanych formułkach

echem płaskim się niesie

wyżej wznieście cieśle

strop i niech zagra pod belką powietrze

aktor stajnię opuścił

w trzy miesiące dojrzał

w trzydzieści i trzy lata

zgorzkniał, octem nasiąkł

wie jak zamienić wodę

i krew w cienkie wino

omne trinum perfectum

i wciąż niesie ciężar

tego co nie jest jego

lecz dostał na drogę

krzyżyk od nas i słowa

więc niech idzie z bogiem

werble grają na finał tego przedstawienia

(kaszel, szept i szuranie świetnie je udają)

nie ma w tym zaskoczenia, ani krztyny magii

żadnych białych gołębic nie będzie z rękawa

krzyż jest zasłonięty

aktor już się wspina

nadchodzi czas na kommos

rozdarta kurtyna

tych z pierwszych-lepszych ławek nie uciszy nawet

krew co poleci na nich z podmuchem powietrza

słodki pył ze strzępkami anielskiego pierza

strofer już intonuje krzepko gorzkie żale

exodos da gawiedzi do odejścia sygnał

hurma rusza do domów (i ślepy by trafił)

a nam do tańca zagrają serafy

o szarych smutnych twarzach i żelaznych skrzydłach