Odwiedzają nas iskry, od których wcale nie jest jaśniej

Gościnne pokoje

Jutro się nie obudzę, choć świt doskonale

pasuje do mojej skroni. Ktoś go wycelował,

potem wystrzelił. O tym nie napiszą gazety.

Syte szpalty okupuje piasek, tłusty jak roponośne

grudy. Wsuwam palce w jeszcze ciepłe ciało.

Za mną już czujne przesilenie wiosny, strach  

który unosi ciężar kluczy wręczanych lokatorom
pokoi gościnnych. Weekend wypełni się ziarnem
sypanym w płytkie bruzdy. Wspólnie przesuniemy
kamień – zasłoni wejście, odda rzekom chłód. 

Kto ze mną wstanie? Kto wybieli skutki

nadmiernego spożycia ciała i wina? Tylko

kobiety lub dzieci pragną szczęśliwych wersji

zakończenia. U mnie na czubku nazwiska

stoi Kain. Z latarką w ręku. Bierze pod włos,

pod krew. Z uśmiechem przepuszcza w drzwiach.