Piéta [trzymanie syna wg George Szirtesa]
Pomiędzy nimi nie ma
już niczego. Małpa
Niańczy nieżywe
dziecko, jakby żyło jeszcze,
Czule kołysze
drętwy, futrzany kształt w łapach
George Szirtes Martwe
dzieci (według Canettiego)
Matka zasypia cicho i nie czuje wcale,
że syn jej przecieka pomiędzy palcami
gdzieś tam na dół, do nieba. Ciało, które trzyma
w objęciach, nie ma sensu i tylko przeszkadza
narratorom tworzącym nowe przykazania.
Jej zostało najpierwsze: dbać o swoje młode,
mocno tulić do piersi, wykarmić, a kiedy
odejdzie z gorliwymi, czekać na wiadomość
z miasteczka wszystkich świętych. Teraz mocniej ściska
w ramionach resztki syna, odpędzając muchy.
Podświadomie rozumie surowy obyczaj:
oddać bogu co boskie i nie wchodzić w drogę
fanom czy fanatykom, którzy wielbią popiół,
zwłaszcza sypany z makiem na głowy niewinnych
– można je potem zrzynać nad brzegami ulic.
Matka budzi się nagle, chyba przeczuwając
ile w tym przedstawieniu zmieni trzeci ranek,
jak bardzo jednostronne powstaje równanie,
jeśli na miejsce syna podstawi dwie linie
skrzyżowane poprzecznie, a wtedy jest pewna,
że nie ma już niczego i nie ma pomiędzy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz