Nadchodzi "Herzlich Endlösen"

Wygrałem Ratonia więc będzie w nowym roku nowy , czwarty już, tomik.
Kolejny wiersz do niego.

Trąd

miasto się nie domyka, jak pies w innym wierszu,

i zaczyna roztapiać. wszędzie widać słońce

podgryzające zieleń, tak naiwnie młodą,

więc tylko rejestruję – blask i zimną ciszę

po pierwszym wybuchu, a może ostatnim,

bo często nie odróżniam końca od początku.

rosną plamy na słońcu, słońce niby plama

rozpływa się w kolorze niezapominajek,

a to świetnie oddaje stan, gdy nie pamiętam

po co właściwie jestem (albo lepiej: bywam)

we wnętrzu mego życia, banalnie zgubiony

bibelot pełen wspomnień o wczorajszej tobie.

pies szarpie się na wersie zbyt luźno puszczonym,

a jasny mrok wypełnia nagrzane ulice

poplamione czymś lepkim, ponocnie wstydliwym.

po cichu, bez eksplozji rośnie liczba ofiar

niewywołanej wojny różnopłciowych cieni

i kwitną tkanki serca w upuszczonej hostii.

------------------

Moje wiersze w najnowszym "Toposie"

My cup runneth over like blood from a stone

Kolejny zaległy po konkursie im. Bąka

Więc [ocalony]

R.

mam czterdzieści kilka lat ocalałem prowadzony na Rzecz

pospolitą więc całkiem bezsensu jest mówić o występku

czy przyzwoitości pachnie to demagogią albo bardziej wonną

odmianą poloświństwa więc mam już czterdzieści kilka lat

ocalałem prowadzony rzecz bóg wie czego lenistwa

bezmyślności moja wielka wina beż żadnej różnicy

różewicy czy innej popularnej bzdury w rodzaju prawdy

smętnie objawionej tak ludzko brzydkiej więc żyję kaleko

daleko i dalej ocalony ze strachem że mi zwrócą wzrok

-----------------

Jesień - to boli !

Au rebours

Wnoszą piasek na butach, śmiech i tulipany.
Swoje cyrkle, liczydła, komputery. Z giełdy
papiery wartościowe. Mapy, tajne plany
Anna Piwkowska Co przynoszą mężczyźni?

mężczyźni nic nie wnoszą i są do przeżycia

- najłatwiej i najprościej, nie karmi ich ziemia,

oni ją sycą ciałem, kiedy braknie ducha

i nie ma gdzie uciekać, bo świat tak osacza,

że niemożliwa żadna daleka wyprawa,

a zardzewiałe doki są jak łona matek,

co nie spuszczają dzieci poza zasięg oka,

więc tylko śnią o łodziach ze smoczymi łbami

i smołowanych deskach, na których się sypia

z kłębkiem płaszcza pod głową w nadziei na łupy,

a potem strach ich goni wprost po młodsze ciała,

nim pokruszone światło w proch ich nie obróci,

w przygarść mdławej przyprawy, za którą kobiety

nawet się nie obejrzą na skraju zakupów,

prań, prasowań, pakowań przed wyjazdem dzieci

na dalekie wycieczki, a potem już cisza

tnie ich, niby golarka posiwiały zarost,

i usadza w fotelach, w bezpiecznym półmroku.

nawet w znajomych lustrach nie ma na co patrzeć,

więc lepiej się pochować, gdy się nie dopełni

żadna męska herezja w świecie damskich pragnień.   

I don't care how many letters they sent. Morning came and morning went.

Kolejny pokonkursowy. I filmik do tego, a na koniec coś noblowskiego :)

Część głowy 5. Kukułczy

a jeśli między nami cicho wstyd zalegnie,

to jakby nas nie było, nieistotne chwile,

niepotrzebne uczynki, nieuważne słowa,

bo nikt już nie pamięta, po co kogoś kocha

i czy kocha się wierniej od samego siebie,

a wierność brzmi tak pusto, jak w pustych pokojach

cisza się łasi do nóg byłych lokatorów

i tłucze o wypchane kałduny walizek,

gdy odchodzimy dokądś związani nadzieją,

że może jutro lepiej, najdalej, zapewne. 

jeśli się między nami cicho wstyd zalęgnie,

banalny i ponury, to przemożna siła

będzie nas odpychała najdalej od siebie

i zginie ślad ostatni po miejscu, gdzie słońce

wplatało się podstępnie w kosmyk twoich włosów

wytapiając miedziane odblaski, a potem

spływało mi po dłoniach, więc zaczynam drętwieć

na samą myśl o drodze, oddaleniu bardziej

dotkliwym od bliskości, głośniejszym od braku

jakiegokolwiek dźwięku, a potem odkładam

słuchawkę, przesuwając palcem po ekranie. 

--------------------

 I suplemencik noblowski - zgodnie z tytułem posta. 

__________

Teoria wiersza bolskiego. Andrzej Wajda R.I.P

Wiersz z tomiku "Madafakafares" - tak mi dziś pasuje do wiadomości.

Teoria wiersza bolskiego [dopuk]

wieczny chłopiec w ciemnych okularach goni pociąg

jego życie się zaczyna tam gdzie kończy koło

bo przecież żyć będziemy szybko w celuloidzie

wśród kieliszków zapalonych chyba nie dla żartu

dopóki barman trzyma w górze śnieżnobiałą szmatę

i blat jest wciąż wilgotny śliski niby peron

wieczny chłopiec sfałszowany jak każda legenda

opowiadana w ciemnej sali przyduszonym szeptem

dopókimyżyjemy nim nam rzucą ręcznik i zszyją łuki brwiowe

po ostatnim ciosie a chłopcy się oderwą od piersi czy udek

koktajli mołotowa pitych duszkiem w bramach

tuż przed pierwszą przechadzką na ten five o’clock 

wieczny chłopiec rudy kronos czy antonim

nie opoka ani bestia nie skarlały książę

z różą w zębach pełznący przez cały mokotów

vis a vis na tygrysa na jeźdźca by wyliczać smętnie

imiona zapadniętych w studzienki ściekowe

pod trawy oślich łączek upasłe na kościach

wieczny chłopiec w ciemnych okularach gubi diament

wiersz się łamie rytm ucieka prószy popiół

w cztery oczy iskiereczka jeszcze mruga

na śmietniku zagrzebana w stare łachy

a kto z nami ten nie z nami nie wypije nie pobiegnie

nie ma dokąd już foreście nie ma po co

Psalm na protest - czyli czarno to widzę

Protest. Jesień. Czarno. Trzeba uwolnić coś pokonkursowo z "Black Hole Sun" w tle.

 

Psalm 231 prim

pasterzem moim jest strach. braknie mi niczego

i dlatego niepewnie wędruję przez ciemność

napuchniętą jak język (tego, co powiesił

się na polu kupionym za skrwawiony srebrnik)

i ciemność do mnie gada, ciemność mnie pociesza,

jest ziarnem rozrzuconym w skąpych bruzdach wiersza.

pasterką moją jest śmierć. pozwala mi leżeć

pomiędzy niewiastami, namaszcza olejkiem

moją głowę zerwaną do krótkiego biegu

w środku nocy, cicho, przez nagłą bezsenność,

kiedy cię nie ma obok, kiedy przypomina

się samonienawistne przed godziną wilka.

pasterzem moim jest ja. to mroczna dolina

z przepaloną żarówką. w centrum dogorywa

zwierzę tykane palcem, przepełnione bólem

z nieznanego powodu, i samo częstuje

się gorzką niepewnością – ona mnie prowadzi

po ziemi całkiem płaskiej, bez fałszywej łaski. 

--------------

Skleroza internetu 2.0

Specjalnie odczekałem ponad miesiąc, by sprawdzić, jak pogoń za aktualnością i chwilowe zabawki przyspieszają zapominanie o ważnych osobach. Dwa lata temu, 11 sierpnia, zniknął Robin Williams.
O tym, jak genialnym aktorem-kameleonem był, świadczy  filmik z The Actors Studio, który umieszczam pod wierszem. polecam szczególnie fragment tak od 34 minuty.

Requiem dla Robina W. [kosmitą byłeś między nami]

I think you should be serious about what you do because this is it.

This is the only life you've got

Philip Seymour Hoffman

Śmiertelnie śmieszne filmy o poważnych sprawach

- to się musiało skończyć niewesoło, Robin.

I po co to zrobiłeś? Teraz  będą mówić,

że stchórzyłeś przed życiem, uciekając w miejsce,

gdzie nikt normalny nie chce trafić przed swym czasem.

Lecz jaki czas jest dobry, kiedy spędzasz życie   

na zabawianiu innych? Potem wciąż brakuje

pogody dla nas samych przy zgaszonym świetle

na pustym planie filmu „Życie jako skutek

niewybrednych dowcipów przenoszonych płciowo”.

Czy można lepiej przerwać taki senny stand-up?

Bezboleśniej i czulej? Przecież brak powietrza

nie może ograniczać nieodzownych kroków,

a stetryczały smutek spali nasze żarty,

podpowiadając widzom puenty – aż do tej ostatniej.

Zbyt dobrze cię rozumiem. Mieszkam w takim kraju,

gdzie na ołtarze pchają tromtadracki patos,

oraz ponurą dumę z własnego cierpienia

za grzechy świata tego, więc dopóki mogę,   

wchodzę na blat i milczę – żegnam się z Wietnamem

 

Północ jest w zasadzie do niczego

Ten wiersz jest stary, ma z 7 lat (ukazał się w "Aubade"), ale dziś brzmi dla mnie jak dezyderata, plan gry.

zawsze na południe

A teraz szybko na południe,

zwłaszcza gdy północ wyczerpała

już wszystkie zimne możliwości.

W kubku za wiele nie zostało

po słabym kwiatku z tamtej wiosny.

Żal jak paznokieć szybko schodzi

pod ziemię, w ciemność. Samo życie.

Na darowanie win skruszonych

w cierpkie drobinki - cały styczeń

(ułoży, jakoś się ułoży).

Ci , co zostali, mają trudniej

- do opróżnienia cała pamięć,

szafy z osieroconych ubrań.

Rozdam, co jeszcze nierozdane.

A potem szybko na południe.

A w mojej głowie słońc milionami karuzela nocy lśni na niej jesteśmy sami. Ja i ty...

Jądro miałkości

Czarne mleko poranku pijemy cię nocą

Pijemy w południe o świcie pijemy cię wieczór

Pijemy pijemy

Paul Celan Fuga śmierci

mielemy kości trzeci dzień i już niewiele pozostało,

ot, na języku gorzki smak, mało znaczący biały nalot,

a nasze usta są jak młyn, a w nich nienawiść – młyński kamień,

który rozetrze wszystko w pył, nie zostawiając śladu prawie

po tym, co wpadło nam do ust, przez zaklejone woskiem uszy,

przemyślnie omijając mózg i naciskając niefortunnie,

na wzdęty balon, gdzie krew z krwi co chwila się z podłością brata,

słowem za słowo, bluzgiem w bluzg, przekleństwem za przekleństwo płacąc.

te boże młyny naszych warg, podniebień świństwem rozszczepionych

pracują skrzętnie dzień po dniu, gasząc nadziei słaby płomień,

że może jeszcze miejsce jest , gdzie można przed tym szybko uciec

zanim wzniesiemy chiński mur z wyspowiadanych gładko sumień,

który odgrodzi nas od nas w daremnej próbie oddalenia

momentu, kiedy pusty wrzask nasiąknie bielą i czerwienią

na widok rozdziawionych gąb i oczu przesłoniętych złością,     

bo zrozumiemy – cały czas mełliśmy nasze własne kości.

----------------------------

Derby kraju, derby co dzień, gdzie czerń w tęczę, a tęcza w czerń

Część głowy 4 

A kiedy noc się nie pamięta, wcale, to jej nie było,

nie ma co wspominać, więc nagie ciało staje się banalne

jak pusty eter, a w nim zbędne fale i jakieś stań się,

albo i się nie stań, zostań, wygaśnij w późnym logowaniu

z za prostym hasłem, w którym resztki światła zduszono siłą

na samiutkim wstępie księgi ludzkich o-błędów.

A kiedy noc się nie pamięta, palec zbliżony z palcem,

niewidoczna iskra, co nie oznacza już nawet początku

stworzenia życia, ani końca końców i banalnieje śmierć,

bo nie ma po co sobieumierać, nie ma i dla kogo  

z drobnego ściegu łapek, pogawronich fontów wyczytać

złej ewangelii spisanej na śniegu tuż przed odwilżą.

A kiedy noc się nie pamięta, dalej nie wiemy

czy wiosna się przyda jeszcze do czegoś, a może i komu,

kiedy w piosence brzmi nierozgarnięte

szkoda, że cię tu nie ma, które wredny tłumacz

wciąż mi zamienia na chciałbym byś była.

Takie zapomnienie jest gorsze od czegoś – brakuje mi słów.

A kiedy się nie pamięta? Utrata to rzeka,

co mi zabierze wszystko, nawet małe ja.

-------------------------

Jak mnie najgłupiej splagiatowano...

Wczoraj spotkał mnie najgłupszy plagiat świata. Odkryli go Mirek Nowicki i Paweł Biliński.
Dlaczego najgłupszy? Bo mój wiersz Aubade triste splagiatowała jakaś kretynka i umieściła ze zmienionym tytułem na portalu, gdzie param się krytyką i dokopywaniem grafomanii.
Mirek - dzięki za screena. Pod screenem umieszczam wiersz, chyba najważniejszy dla mnie.
Sorry Mamo za  kretynkę Lilith :(

Aubade triste

Byłaś dziś rano mała, więc cię pokołyszę

w myślach, w mowie, w uczynkach i bez zaniedbania

za dni pachnące ciastem, przyszyte guziki,

za plastry przyklejane na zbitych kolanach.

Byłaś dziś rano lekka, więc mi uleciałaś

w przeszłość, w bajki, dzieciństwo i rozlałaś ciszę 

na dni, które nadejdą. Zamiast pożegnania.

Tyle mam w sobie krzyku, lecz nie mogę krzyczeć.

Byłaś dziś rano krucha, więc się rozsypałem,

na drobniutkie kawałki nie do poskładania.

Bez ciebie nie zapłaczę. Nie próbuję. Wcale.     

Smutek rozstań jest suchy. Ja zostałem. Mamo.

 

Mamie +5.01.2009

Trapped in myself body my holding cell

Tyle zaległych wierszy jeszcze :(

Część głowy 3

to trzecia naga zima. z tym krajem mnie łączy

tyle co los angeles z mroźnym archangielskiem

- pusta skorupa słowa, zbiór ledwie widocznych 

żyłek pod twoją skórą w odserdecznej ręce

i jeszcze nagły przestrach, że tracę uczucia,

które mi pozwalają powstać, więc zdrętwiały leżę

w szarym, brudnym poranku, a kołdra jak furtka

zamyka moje usta. tak, jest takie wnętrze

bez prawa opuszczenia, wyjścia na ulicę

(i może nawet lepiej, i rozsądniej, milczeć).

jest trzecia naga zima, chłodna jak twe usta

gdy wracasz ze spaceru, a na końcu smyczy

pomyka mały piesek, zamiast centaura,  

a ja uciekam z głowy w sposób niemożliwy,

bo każdy dźwięk się zbliża tuż przy końcu zdania

do progu zapomnienia, sam się wysłuchuje

nie mając nawet sensu. wolność pamiętana  

to jedynie złudzenie, elektryczny strumień

w podstarzałych komórkach – jedna wielka chwila,

niesprzeczny oksymoron ( tak jak ciepła zima).

taka jest trzecia podroż – do prawego brzegu

rzeki z pomostem wbitym wprost w bok mojej głowy,

gdzie pokój bezokienny, a w nim szybki wieczór

niedający się zgubić, bo nazbyt gwałtowny

epizod przypomina, że jeszcze są frazy, 

błagające o bliskość z niepodległym ciałem,

które nas ukrzyżują, przyszpilą bezradnych

do mapy z cudzej wojny od dawna przegranej 

bez jednego wystrzału. pozostanie tylko

miejsce w klatce po dzwonie, co sam ogłuchł bijąc

patos na miałki proszek. po stronie ujemnej

wpisuję jako ditto: dobrze, że beze mnie.     

Helikopter na dzień dziecka, to broń groźna i skuteczna!

9 wierszy na dzień pierwszy ;)

TU KILKNIJ  http://opt-art.net/helikopter/pawel-podlipniak-dziewiec-wierszy/ 

The unread book and painful look the tv's on, the sound is down

Wszystko na sprzedaż

Dzień znowu się zaczyna – będzie tylko szarzej,

a chciałbym dziś napisać piękny wiersz o tobie

i wszystkich jasnych miejscach, które w głębi nosisz,

lecz to dopiero styczeń i niebo mętnieje  

jak słoik pełen dymu po zgaszonej świecy.

Nie wiem, kto ją zapalił i nie wiem dla kogo,

choć czuję, że nas mija ciekawa historia

opowiadana szeptem w pomroczniałych kątach,

gdzie brak światła ułatwiać ma bliskie spotkania

z naszym gorzkim bagażem – czterdziestką na karku.

To jest w trailerze filmu lub może koszmaru,

kiedy wszystko ucieka blisko coraz bliżej

oddalając nas złudnie i wtedy się budzę

ciągle śniąc o podróży, a z paska plecaka 

zwisa poobijany metalowy kubek,

i zrywam się do biegu na pustym peronie,

i skaczę prosto pomiędzy płynące wagony.

You got a fast car, I want a ticket to anywhere

Kannibal Lecter

Potem jedno z nas krzyknie:

„Ja pragnę rozpaczliwiej!” i będę

jeść cię wolno wśród pocałunków

Anne Sexton Kochając zabójcę

ciemność,

którą się ocieramy, można przecież zważyć,

wymierzyć i podzielić, koniecznie na dwoje,

a potem wrzucić w studnię wypełnioną ciałem

syjamskim aż do bólu zaplecionych kończyn

w rytmie tutaj i teraz, jakby już nie było

niczego i wszystkiego, żadnych uogólnień.

kiedy tak mnie naciskasz, trzeszczę jak lód, krucho,

pobielały ze strachu, że się nie powtórzy

sytość ukryta w mroku, twoje nagie widmo,

a po nim nagła cisza – konieczna zapadnia 

przed uderzeniem pięści, kiedy ścielą stoły

do pierwszego posiłku i drobienia chleba.

milczenie się zazębia, zjada nas dyskretnie

opartych niby karty w pokerowym domku,

gdzie blef jest fundamentem wiary w nowe jeszcze,

podwójnie odmieniane przez wszelkie przypadki,

w rytmie tutaj i teraz, choćby już nie było

koniecznych uogólnień, po nich stawiasz kropkę

– ciemność .

Jeszcze w zielone gramy

Zaległy, kolejny.

Trzy

pierwsze piwo tej wiosny wybucha zielenią.

pierwsze, lecz nie ostatnie, to stworzenie świata

na nowo i bez granic określonych w pismach

z  ambicjami świętości, więc pójdźmy się smażyć

- w końcu jest zamiast piekła podniesione słońce

nad kocem w szkocką kratę, który opływają 

ławice sytych mleczy, stada koniczyny

w wędrówce wprost donikąd po pierwszym wybuchu

i dzień siódmy, stworzony, żeby mógł odpocząć,

kto jeszcze nie odpoczął lub nie znalazł miejsca

przed nadejściem betonu, zanim się wykręci

spod naszych stóp żarówka nazywana ziemią,

zgasła i okopcona przez nerwowe spięcia,

a ja cię kocham wiosną, jak w przebrzmiałym wierszu

z całkiem innego świata, przedwojennych kronik

wypadków z ostrym sercem, które łatwo przetnie

nawet szkło na butelce, gdy wybucha piwo

i coś się w nas rozleje (do trzech razy sztuka).   

------------------------------------------

----------------

You don't give me love. You gave me pale shelter.

Kolejny zaległy.

W drodze powrotnej zdrętwiały nam twarze

mówisz: coś trzeba poświęcić, dopuszczalne straty,

w życiu tak jak na wojnie wybieramy strony

– wrogie albo  przyjazne nie wiadomo komu,

choć i tak odchodzimy pozapominani, pomarszczeni

niby stare jabłka wrzucone do drewnianych skrzynek

– ot, na chybił trafił.

a ja cię oddalam od czegokogoś ważnego,

i trzeba mnie poświęcić, baranku, baranku,

dla dobra nad dobrami, wiec przestaję śpiewać,

bo wreszcie zrozumiałem - we wstecznym lusterku   

moja śmierć będzie zawsze miała twoje oczy.

------------------

Czwartek z popielnika [M.I.A] - wiersze na Wielkanoc cz. 9

Ministry - Jesus Built My Hotrod (Video Version)

Czwartek z popielnika [M.I.A]

Because I do not hope to turn again

Because I do not hope

Because I do not hope to turn

T.S. Eliot Ash Wednesday

I

ponieważ nie mam zamiaru powracać

ponieważ nie wracam

ponieważ nie powrócę w sposób zamierzony

nie w moich rękach łaska

nie w moich nadzieja

kto inny trzyma klucze i pogasi światła

odmówi pacierz za nieobudzonych

na czas zbyt krótki by przesiąkli nudą

ponieważ nie chcę wiedzieć

i nawet nie szukam

odpowiedzi na żadne z niezadanych pytań

ponieważ nie wiem czego właśnie nie wiem

to tylko ufam że się mijam z celem

i jakiś miałem na samym początku

kiedy zerwany ze snu lądowałem z krzykiem

na suchym brzegu poza moją matką 

i jeśli głos mam czasem zadziornie za głośny

ze strachu że się zdarzę jeden raz za dużo

to będę milczał aby nie pamiętać

by się nie przejąć wyciekaniem życia

z każdym oddechem świtem czy godziną

bo po nich sąd się zbierze i srogo ukarze

za niedotarcie we właściwe miejsce  

na pusty peron zapomnianej stacji

i niech się nikt nie modli za mnie teraz i w godzinę

i niech się nie nikt modli za nie swoje grzechy

II

trzy czwarte życia – jak wzór na posadzce

w białe lamparty – lekko już wyblakły

a każdy fragment układanki błaga

o renowację albo choćby dotyk

włosia już dawno wyliniałej szczotki

w paninej ręce bo przecież dziewicza 

czystość gwarantem źle przespanych nocy

w których ożywa jeden fragment z kości

a w myślach mowie ale bez uczynku

przecudna krzyczy daj mi daj mi jeszcze

donner und blitzen fik miś fik miś fik miś

w białej sukience na weselnych stołach

pomiędzy tortem i pierwszym rosołem

wszystko na opak lecz z przewrotnym sensem

a potem panna och dziewica matka     

puchnie przez dziewięć przez dziewięć się mnoży

a gdy nadejdzie ostatnia godzina

raz pierwszy w ciszy – po wiatyku – tyje

i tylko czuje gorzki strach nad ranem

że to co wyda będzie roztrwonione

a pierworodny każe nazywać się zbawcą

III

widok ze schodów jest jak wywyższenie

tania parodia wniebowzięcia pełna

obaw o puentę bo zamiast paruzji

na śliskich stopniach czai się upadek

którego nie złagodzi nawet rym z rekinem

i ciemnością w języku szoła á szekspira

czy zgrabna zmiana rytmu która łatwo zmyli

mniej wprawne ucho widza nieboskich komedii

sensem jest rozpacz

ona bierze wszystko atu i blotkę

wysoką czy niską bez licytacji

bo nie ma przetargu

na nowe przyjście

sensem jest nadzieja

która nas okrada z resztek rozumu

dając głupie rady zamiast rozwiązań

i każe powtarzać bezduszne mantry

nie jestem godzien

nie jestem godzien

                     ale powiedz tylko słowo

                     nim padnie nam zasięg

IV

baranek zaległ znowu na szerokiej drodze

z pękiem fiołków w pysku na trzy dni nie więcej

pod czujnym okiem kamer które od zła strzegą 

zjadaczy chleba z masłem wierzących w znaczenie

oglądalności boskiej i ludzkich sondaży

umiera wtedy kiedy nikt nie patrzy

nikt nie kupuje prochów na potencję

biegunkę kaca i kremów na zmarszczki

umiera kiedy nie oglądasz świata

jaki ci wciska spec od marketingu

a jego imię nosi każdy pocisk

i palec którym zręcznie zmieniasz kanał 

błogosławieni którzy nie widzieli

 i nie nabyli

oni z nim ułożą

ramówkę pełną samych dobrych nowin 

V

nic nie zmieni świata nawet jeśli wróci

nawet jeśli zmieni swoje pierwsze słowo

bo już utraciło sens pierwotną siłę

możemy więc powtarzać załamując ręce

panie nasz panie cóżeś nam uczynił

panie nasz panie co ci zrobiliśmy

a w odpowiedzi wraca tylko fraza

sovegna vos gdy rozum zawodzi

i nic nie widać w mroku gdzie rodzi się piekło

ponieważ nie mam zamiaru powracać

ponieważ nie wracam

ponieważ nie powrócę w sposób zamierzony

ponieważ nie będzie już do czego wracać

pomiędzy zyskiem nadzieją i stratą

i jeśli głos mam czasem zadziornie za głośny

to nie od krzyku bo ostatnie słowo

ma tylko cisza która następuje 

jak słoń na grzbiety dźwiękom

gnając je na koniec

szczelnej komory wypełnionej gazem 

a teraz słowo niech wraca skąd przyszło

z niewielką adnotacją adresat nieznany 

Dżizas - wiersze na Wielkanoc cz. 8

Dżizas

Wiesz. Ty i ja jesteśmy jak ranne jesiotry

albo zorze. Wydłubią nam z wnętrza to wszystko,

co najlepsze - blask pełni, miękkość nowiu, tkanek.

W mojej kieszeni lista rozstrzelanych godzin,

szkic mowy pogrzebowej (ledwie kilka haseł).

Wiatr gniewnie wzdyma biały obrus po agape.

Z tego ogrodu można wyjść tylko raz. Powrót

znamy tylko z obietnic, zasłyszanych plotek.

Good News - trzydniówka, Bad News  - zostaną okruchy.

Trzeba będzie posprzątać w głowach przed odejściem.

Ktoś nowy wprowadzi się do naszego domu

i zasłoni czymkolwiek nikły ślad na ścianie

po kawałku drewna.

Ci, którzy powracają - wiersze na Wielkanoc cz.7

Ci, którzy powracają

Tej wiosny ziemia znów wyrzuci z siebie

gładkie wydmuszki czaszek - ślady uczty

na cześć minionych bogów i zwiędłych lat.

Oni wracają - idzie szybkim szeptem,

tłumek gęstnieje, głośno puchnie strachem,

że znów odbiorą luźne spadki, chwile,

gdy ciemność brała w objęcia, a potem

rzeki jak zimne kołyski nuciły

hej święty, święty, święty. Z każdą falą.

Tej wiosny ziemia znów wyrzuci z siebie

kosmate stada trzmieli. Pojawią się

bazie i pierwsze żółte sny o miodzie.

A gdy sięgnie ust, słodko zatoniemy.

Pan. Tuum est Regnum - wiersze na Wielkanoc cz. 6

Pan. Tuum est Regnum

Dżej-Si się niecierpliwi, więc biegniemy za nim 

odciskać stopy w wodzie i twarze na chustach.

Udajemy twardzieli, lecz tuż pod powierzchnią,

noc toczy, jak kołatek, zostawiając próchno.

Odciskać stopy w wodzie i twarze na chustach

może tylko szaleniec, który żyje chwilą.

Noc toczy, jak kołatek, zostawiając próchno

– ten ułomny negatyw przekornej zieleni.

Morze tylko szaleniec, który żyje chwilą,

nazwie siedliskiem ryby i szybko przesączy 

ten ułomny negatyw przekornej zieleni

pomiędzy stwardniałymi od hebla palcami.

Nazwie siedliskiem ryby i szybko przesączy,

a potem nagi pójdzie w dym pustyni, czując 

pomiędzy stwardniałymi od hebla palcami

piasek gorący bardziej niż pszenny podpłomyk.

A potem nagi pójdzie w dym pustyni, czując,

że życie nie dorasta nigdy nawet do pięt.

Piasek gorący bardziej niż podpłomyk

słodszy się wtedy wyda od łyżeczki miodu. 

Że życie nie dorasta nigdy nawet do pięt,

łaskocze w nozdrza, zmusza wariatów do tańca, 

słodsze się wtedy wyda od łyżeczki miodu  

– narzeka stary Józef przed kolejną paschą.  

Łaskocze w nozdrza, zmusza wariatów do tańca, 

udajemy twardzieli, lecz tuż pod powierzchnią

narzeka stary Józef przed kolejną paschą.  

Dżej-Si się niecierpliwi, więc biegniemy za nim.

Piéta [trzymanie syna wg George Szirtesa] - wiersze na Wielkanoc cz. 5

Piéta [trzymanie syna wg George Szirtesa]

Pomiędzy nimi nie ma już niczego. Małpa

Niańczy nieżywe dziecko, jakby żyło jeszcze,

Czule kołysze drętwy, futrzany kształt w łapach

George Szirtes Martwe dzieci (według Canettiego)

Matka zasypia cicho i nie czuje wcale,

że syn jej przecieka pomiędzy palcami

gdzieś tam na dół, do nieba. Ciało, które trzyma

w objęciach, nie ma sensu i tylko przeszkadza

narratorom tworzącym nowe przykazania.

Jej zostało najpierwsze: dbać o swoje młode,

mocno tulić do piersi, wykarmić, a kiedy

odejdzie z gorliwymi, czekać na wiadomość

z miasteczka wszystkich świętych. Teraz mocniej ściska

w ramionach resztki syna, odpędzając muchy.

   

Podświadomie rozumie surowy obyczaj:  

oddać bogu co boskie i nie wchodzić w drogę

fanom czy fanatykom, którzy wielbią popiół,

zwłaszcza sypany z makiem na głowy niewinnych

– można je potem zrzynać nad brzegami ulic.

Matka budzi się nagle, chyba przeczuwając

ile w tym przedstawieniu zmieni trzeci ranek,

jak bardzo jednostronne powstaje równanie,

jeśli na miejsce syna podstawi dwie linie

skrzyżowane poprzecznie, a wtedy jest pewna,

  

że nie ma już niczego i nie ma pomiędzy.

Przedkurek - wiersze na Wielkanoc cz.4

Przedkurek

 

jezus przykłada do rany zjaraną zapałkę,

bo przecież bólu nie ma ani zmartwychwstania,

jest tylko jedno miejsce pod przegniłym słońcem

zasłonięte przezornie kawałkiem piaskowca.

najlepszy kawałek podróży jest jeszcze przed świtem,

zanim posną pochlebcy i czwartkowi zdrajcy,

zbawiciel może wtedy słuchać, jak szepcze w ciemnościach

pustynny diabeł zwabiony zapachem rozkładu.

szeleści w słowach smutek i szemrzą pytania,

za co przyszło umierać, czy łatwo nadstawić

drugi bok pod palce słusznych niedowiarków,

gdy twarz pozostała na lnianych gałganach.

w tle czai się bezsens, niejasne przeczucie,

że tylko przelał w puste z opróżnionych wiader,

jak na wiejskim weselu, gdzie pijani goście 

na cześć fundatora chętnie wzniosą toast

­– po której stronie by nie siadł, będzie pochwalony

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę - wiersze na Wielkanoc cz. 3

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę

I

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę.

Tłum zgęstniał napowietrznie, straże dzielą ścieżki,

spychając ciała gapiów przesiąknięte potem

(patrz: zaraz tutaj przyjdzie, potem będą nieśli

stipes, bo dla skazańca jest trochę przyciężki),

przekupnie przekrzykują gwar „tu słodkie figi,

winogrona, daktyle, siekane orzeszki”

obok znowu dzieciarnia raźno kręci frygi,

podpłomyki się pieką, palenisko dymi,

kot przemyka w cień chłodny posuwistym krokiem,

skwar, handlarz drobiu pluje pestką z dyni

w koguta, który w klatce dopadł właśnie kwokę

(„jajek z tego nie będzie, nie na harce pora”),

w słońcu mętnieją łuski ryb prosto z jeziora.

II

W słońcu mętnieją łuski ryb prosto z jeziora,

karpie, wyborne sumy i świeżutkie brzany,

szarpie ostro postronkiem wychudzona koza

– „weź to bydlę, bo zaraz przewróci stragany”

krzyczy handlarz, za chwilę lecą z trzaskiem dzbany

i kosze pełne ozdób, tkanin zwiewnych bele,

rzemyki od sandałów i perskie dywany

– towar za tysiąc szekli na ziemi się ściele,

już złapali za kije, krew się w żyłach grzeje

krzyk w gardłach rośnie dźwiękiem lekko przykurzonym,

padły pierwsze przekleństwa, rzucono kamienie,

gdy miedzianym jękiem wszystko przytłoczyły trąby.

Tłum na kordon napiera, trzeszczą w ścisku żebra

skazaniec wraz z asystą w podróż się wybiera.

III

Skazaniec wraz z asystą w podróż się wybiera

(czy jest chociaż przystojny, powiedz, czy go widzisz

– ciekawska z tyłu tłumu głośno się wydziera),

wszyscy chcą bliżej, tłoczniej, nikt już się nie wstydzi,

pchają, jęczą i suną, jakby wzięci w tryby

zapachu krwi, amoku, niewzruszony wcale

odbija ludzką falę straży kordon sztywny,

konwój w ostatnią drogę przesuwa się dalej.

Już ci o słabszych łokciach gdzieś z tyłu zostali,

złodzieje umykają, niosąc pełne mieszki

w zupełnym rozgardiaszu sprawnie urzezane,

pobity handlarz zbiera z ziemi garnków resztki

(zgięty za brzuch się trzyma, zanosząc się szlochem).

A ci, co nieśli gwoździe, spóźnili się trochę.