I powiesz oku tej obcej: bądź wodą!

Seine

możesz napisać głośno, że to już nie boli,

wsiąść w rzekę gdzieś pod mostem i popłynąć w zimno,

bo jutro się nie zdarzy, a noc nie powtórzy

pohukiwania liter w parkowych zaroślach.   

możesz napisać prędko, gdyż pośpiech nadaje

posmak ważności sprawom, które z lękiem mijasz

– przed ciemną jutrznią będzie krótka lekcja wiary,

zanim pogaszą świece, zanim wzejdą sowy.

możesz napisać wierniej i bezradnie patrzeć,

jak uwolnione wersy pękają z hałasem,

pozbawiając cię strachu przed kolejną zimą.

przecież tak krótko bywasz – nic się nie wypełni.

możesz napisać celniej, lecz przecież celujesz

we własną głowę z broni marnego rażenia.

przypadkowe trafienie w źródło cichej wody

zaleje chłodem usta – idź i nie wrzeszcz więcej.

Przed wieczorem autorskim - ćwiczenia poligonowe

20 września w radomskim klubie "Łaźnia" ćwiczyłem kondycję przed wieczorem autorskim zaplanowanym na 28 września w Warszawie. Przeczytałem jeden wiersz z "Aubade triste" , kilka z "Karmageddonu" i parę nowych "nietomikowych". Było miło, aczkolwiek moje wiersze na tle wierszy niektórych innych autorów wypadły z lekka hardkorowo.  

Adrianowi dziekuję za zaproszenie do udziału. 

LINK: Relacja z wieczoru w "Echu Dnia" 

Więcej zdjęć z wieczoru na stronie Kochanowskiego

4 pokoje, 4 pokoje, pokażę wszystko wam póki jeszcze prosto stoję

Chciałbym z powrotem usłyszeć w słowach imiona rzeczy

Tenebrārum

Robi się późno w moim życiu, i to nazbyt wcześnie

Paul Celan w liście do Ilany Shmueli,

módl się do nas panie, bo jesteśmy głośno

i w twoje słodkie ciało wjedziemy na brzytwach.

cokolwiek zamiast amen zasłania nam usta

a kropka dusi zdanie bez ważnego końca.

módl się do nas panie, bo jesteśmy dawno,

i w twoje jasne progi pukamy jak w pudło

instrumentu, któremu złodziej ukradł serce.

teraz ta pustka czyha na przyjazne dźwięki.  

módl się do nas panie, bo jesteśmy późno

i ostrze nie domyka nam żadnej godziny,

wskazówki wciąż chybiają, głuchy dzwon nie bije

po stronie, gdzie portfele cierpią na anemię.

módl się do nas panie, bo jesteśmy jeszcze,

a kiedy nas zabraknie, ty przestaniesz także

oddychać w swoim niebie bez żadnego celu

i ogarnie cię smutek, że nikt nie usłyszy,

 

jak wymawiasz imiona swoich marnych dzieci

I powiesz tej obcej: Patrz, przy nich spałem!

Margaretki i sulamitki [permafrost]

Blisko jesteśmy, Panie,

blisko i pod ręką.

Schwytani już, Panie,

sczepieni ze sobą

Paul Celan Tenebrae

ile można zapomnieć zanim obraz zblednie

ile można pochować jak najgłębiej w sobie

może to chwila znika a następna czeka

w kolejce do odprawy przed odlotem w przeszłość

tam w górze kopią groby dla pragnień zgubionych

przez nieostrożnych gości ostatniej wieczerzy

nikt o nich nie opowie zalegli w pamięci

nietrwałej jak wydmuszka teraz syci milczą

domagają się mleka czarnego od świtu

i skrzyń dębowych pełnych saskiej porcelany

od niemieckich nadmajstrów z rąbkiem błyskawicy

rosnącym na kołnierzu jak cierń ostrokrzewu

wypytują tych mistrzów od utylizacji

złotych zębów i sukni szwajcarskich zegarków

czy dużo włosów trzeba by napełnić siennik

i kto się na nim wyśpi zanim wybrzmi fuga

dźwięk może zabrać w przeszłość jeśli trafi celnie

w sam środek obrazu wtedy biesiadnicy

zaokrągleni gładko przez najlepsze zdania

nadadzą nazwy miejscom gdzie pobłądziliśmy      

MUZYKA

Starczy spojrzeć im w oczy – i widać, że stoją na samym brzegu żartu

-obieg

śmierć jest bezradna, kiedy biorę cię za rękę,

ale tylko przez jedną chwilę, potem znowu

przyspiesza kroku, czeka aż się oddalimy

poza zasięg oddechu i cienia na skórze.

idzie w butach z wężowej skóry, niosąc w ustach

kamyk na znak milczącej zgody. kiedy wchodzi  

w wodę, rzeka rozchyla uda. akt jest szybki,

nasycony napięciem i brzemienny w skutki.

a jeśli mnie zabierze w podroż, to powrócę

w lodowate dzieciństwo i z początkiem wiosny

jakiś staw się napełni resztką mego gniewu,

bo przecież co wylane spłynie do koryta.

boję się tylko tego, że odda mnie w części

zbyt małej byś dostrzegła istotną różnicę,

puste miejsce po lewej stronie łóżka, zbity

kubek z nagle bezpańskim imieniem świętego.    

na dnie zostaną resztki fusów, może mleka.

ktoś z nich wywróży nowe upadki i wzloty.

to, co przyspiesza kroku, mamy przecież we krwi.

teraz potrzeba ciepła ręki, by oddalić

nadejście zimy.   

Czy jest życie na Marsie?

Life on Mars

And lady stardust sang his songs

Of darkness and disgrace

David Bowie Lady Stardust

Annie Piwkowskiej

Nie zabił jej pająk przypięty do szpitalnego łóżka,

ani różnica ciśnień, kiedy zanurzała twarz w dłoniach,

nucąc czy jest życie na Marsie?. Wrzesień się otwierał

jak butelka wina jabłkowego - z lekkim szelestem

pokruszonych liści.

Przypomniało jej to letni ogród, starego mężczyznę

stojącego w oknie domu, który oplatała czule winorośl.

Gdy ćwiczyła forhendy pies gonił za każdą piłką

znikającą w trawie, a winyl lekko trzeszczał

przy frazie z refrenu  czy jest życie na Marsie?.

Wtedy też pakowała tylko jedną torbę z błękitną

sukienką i rakietą (w pełnej gotowości do startu).

Wakacje na obcej planecie, ślady jagód, które seter,

rudy jak piaski, zmywał szorstkim językiem,

były pożegnaniem przed ostatecznym zniknięciem.

Został po niej Ziggi na starym plakacie

z ledwo widocznym napisem: czy jest życie na Marsie?.