I powiesz oku tej obcej: bądź wodą!

Seine

możesz napisać głośno, że to już nie boli,

wsiąść w rzekę gdzieś pod mostem i popłynąć w zimno,

bo jutro się nie zdarzy, a noc nie powtórzy

pohukiwania liter w parkowych zaroślach.   

możesz napisać prędko, gdyż pośpiech nadaje

posmak ważności sprawom, które z lękiem mijasz

– przed ciemną jutrznią będzie krótka lekcja wiary,

zanim pogaszą świece, zanim wzejdą sowy.

możesz napisać wierniej i bezradnie patrzeć,

jak uwolnione wersy pękają z hałasem,

pozbawiając cię strachu przed kolejną zimą.

przecież tak krótko bywasz – nic się nie wypełni.

możesz napisać celniej, lecz przecież celujesz

we własną głowę z broni marnego rażenia.

przypadkowe trafienie w źródło cichej wody

zaleje chłodem usta – idź i nie wrzeszcz więcej.