Release your life take your place inside the fire

To nawet nie remanent, to wspomnienie z pierwszego tomiku "Aubade triste", ale chodzi za mną od kilku dni.

Huśtawki

to wszystko jak w reklamie - dżins i styks, i neon,

wszystko, które jest niczym, w pustce się zagięło.

powracasz, skąd wyszedłeś, domknąć życie, pętlę.

zaciskasz ją dokładnie (jeszcze jeden węzeł),

łudząc się, nadaremnie, że rozpoznasz jutro

Atlantydę w prawdziwej postaci. ze smutkiem

uśmiechasz się do lustra, nie znasz odpowiedzi

o marszrutę. wiesz dobrze – wciąż na oślep jedziesz.

zadyszka. pauza. schodek. walizka na półkę.

to jest nowy początek życia? syk (gdy tłuczesz

kolano), inwektywa, ciężka jak cholera,

po co ci tyle gratów? przecież się wybierasz

w jedną stronę, starannie zacierając ślady.

październik, morze, mewy, pasmo siwej piany

pokryło bielmem piasek. moczysz w wodzie stopy

(buty wysuszysz w locie), teraz szybko podpisz

pocztówkę, może dojdzie. szum wysokich sosen

przywabia cię przestrzenią,  spóźnionym łopotem

ptasich skrzydeł i  lękiem - kipi pod nim pustka.

niebo jest za daleko, więc pójdziesz się huśtać.

------------------------