Sprzeczne fragmenty mówią o tym, że się umiera, kiedy przestaje się pragnąć

pokonkursowo

Kaliban Drugi [hiperkataleksa]

byliśmy nadzy gdy przybiegły wilki

i świt się sączył pomiędzy zaspami

wśród nocnej ciszy na śnieżnym obrusie

jak reńskie wino z upadłej butelki

którą przewrócił niewymowny pośpiech 

zderzenie planet po sierocych torach

i połączenie pięknej z głodną bestią we mnie

blat był nam łóżkiem i na nim cię zjadłem

na nim wypiłem zanim zdarłaś skórę

z mojego grzbietu zostawiając w zamian 

bezwstyd i czułość pomiędzy udami

a w górze oddech rozpięty do krzyku

przez c najwyższe niby grot katedry

co mocniej przybił bestię do zgłodniałej pięknej 

i świt się sączył i ranek się zaspał

pomiędzy bielą czerwieniała wina

że tyle trzeba ostatnich wieczerzy

by zderzyć ciała niebieskawe w blasku

wysokich okien za którymi czuwa

dyskretna ciemność i czule umieści

spragnioną piękna bestię u stóp sytej pięknej