October's rust bisecting black storm clouds

Dziś zestaw jesienny z kilku lat , a na koniec piękna jesienna piosenka.

Odlot córek. Cynamon

Tak. Ptasia perspektywa narasta jesiennie,

w lotną perzynę pierza obracając wszystko.

Jako zbędny rekwizyt lata zostawi nam  

skrawki brązowej skóry, twoje drobne stopy

w paski - od tych sandałów przywiezionych z Grecji

(Korynt? Korfu? Kawala?). Negatyw tamtego

słońca - i tyle. Chłodne ranki, świerszcze, rosa.

Schnie jeszcze wszystko. Sierpień wchodzi gładko

w ogień, w łodygi rabarbaru, knedle ze śliwkami.

Potem ucieka między szklane słoje pełne

ogórków. Moje włosy  znowu pojaśniały

cynamonowo - mówisz. Kasja - odpowiadam.

Prawie jak ulubione imię, smak i zapach

ryżu z jabłkami, cisza. Możesz już szkicować

węglem i kredą. Stoję obok, a żurawie

zbierają się leniwie na kartce brystolu.

Dym i jabłka

W powietrzu już czuję dym

(jezu jak uwielbiam ten zapach)

jeszcze wszystko będzie zielone

przez chwilę, potem

przejrzę się w pękających kasztanach

i te chmury na moją głowę

niżej strach suchy, owadzi

że nie doczekam lata

I to wszystko takie nie wprost

powolna śmierć traw i wrzos

mnie mniej o ćwierć

coś mocnego na sen

przed skokiem

do skrzynki jabłek winnych

może bardziej trochę

niż ja i wszyscy inni

Według  Chagalla

Koza skacze przez księżyc, gdzieś ponad dachami

na kozim grzbiecie chłopiec, ściska w ręku  precel,

precel jest sam jak księżyc, słabym światłem świeci,

sypie z nieba okruchy -  nocne lęki karmi.

Pełne mleka są piersi sarniookich madonn,

w korowodzie do studni (skwar łoźnieński parzy),

potem każda przeniesie w dzbanie chłodne szalom

zasłuchana w muzykę studziennych żurawi,

co się z łańcucha zrywa, leci nad gontami,

a za muzyką pomkną wronie stada skrzypków,

zakołują, zajęczą, końskim włosiem szybko

szarpną, bez kalafonii, z nerwem nad nerwami.

Łupiny z spadną dźwięków, a wtedy dziewczynka

zbierze je, schowa w koszu między płomieniami

dzikojesiennych liści i w jarzębin kiściach,

w obrazkach kwaskowatą żółcią wyklejanych,

zanim nuty na popiół lisi ogień strawi.  

Cisza drze się cisza, jak pierze z sypanej poduchy,

słychać głos zagniewany – „Menuhiiii, Menuhiiii”,

lecący w stronę skrzypków (gdzieś ponad dachami).

Struny zabrzęczą słodko, klarnet zaklangorzy

i dziewczynka zadrobi do taktu stópkami,

kosz rzuci, potem ruszy w taniec księżycowy

między stosami precli makiem obsypanych.

woda śpi chłodno w wiadrach, lęk się srebrem nadął  

chłopiec marzy o piersiach sarniookich madonn

Mruczanka jesienna [piosenka]

To złoto nie przyniesie nam niczego

nie opłaci ni rachunków codziennych,

biletów na Majorkę, czy do Vegas

przychylności adwokatów i świętych

Mały taki jest jesieni to kaprys,

co niechybnie poszybuje ku ziemi

w brązy będzie się na chłodno przetapiać

nim go słotny spłucze szybko październik

Między kasztanów szorstkie pnie

poszedłbym z tobą w taki dzień

patrzyć jak babie lato w dal

powietrze z dymem ognisk pcha

lecz nie ma cudów i nadziei na cud nie ma

pajęcze nici ulatują jak marzenia

(I nie myśl głupi, że dla niej znaczysz

więcej niż we włosach wiatr)

To życie ma więcej kolców niż kasztan

potem pęka łatwo tak, tak bezbronnie

nie ma dubli, w montażu nie poprawisz

dni jak klatki przemijają ulotne

bez mejkapów, bez kostiumów, dublerów

stańmy nadzy tak, w jesiennej scenerii,

odegrajmy choć raz w życiu z uczuciem

„Polowanie na złocisty październik”

Między kasztanów szorstkie pnie

Poszedłbym z tobą w taki dzień

Zgubić to, co się zgubić da

Odnaleźć utracony czas

W jesiennym dymie duszą się marzenia,

gdy nie ma cudów i nadziei na cud nie ma

(I nie myśl głupi, że dla niej znaczysz

więcej niż we włosach wiatr)

To co wybucha dla nas pod kołami

Noc nie wie nic o śpiewach nocy.

Wallace STEVENS - Ponowna deklaracja romansu

I pojedziemy razem, a z nami ta droga

- lejąca się pod koła, szorstka, karbowana

(Król Jaszczur w czarnej skórze? imitacja boga?),

a każdy słupek przy niej niby inwokacja,

punkt odniesienia, karma i metempsychoza.

Zbyt wiele słów zbyt trudnych? A jeszcze ta droga

wciąga nas, więc dociskasz: gaz i mnie, i siebie,

niedorzeczna historia, kiepsko wymyślona

(dekoracje ukryte w migotliwym świetle,

gdy bezlistne ogrody płoną na poboczach).

Na drodze jest od rana dla nas niebezpiecznie

- po szrotach straszą zgnioty zbitej jak pies blachy,

spiętrzone kopulują, zanim rdza je zeżre.

Gaz do dechy, maleńka! jeszcze szansę mamy,

jeszcze czas, by się wymknąć z obławy, odlecieć.

Zasadzki już za nami - domy, praca, dzieci.

Pod kołami wybucha niecierpliwa jesień.

Anabaza

i wtedy przyjdą jesienni barbarzyńcy.

potną nas dłutami na cienkie płaty,

napełnią gardła piaskiem i słomkami

- ich pieśń będzie mleczna,

pełna ptasiego wrzenia.

pod jego wpływem świt rozbije szyby.

spytasz - czyim okiem jest okno,

zasłonięte dymem zegarów,

i kto za kim stoi, przytulając twarz

do czułego miejsca między łopatkami.

to nasłuch pierwszych godzin,

kiedy oddech rwie się na strzępy.

we wrześniu z ptaków pozostaną pióra.

resztę wycisną wprost do szkolnych ławek,

a my będziemy patrzeć, jak żar wznosi

smukłą  konstrukcję z osmalonych dzwonków.

przepłyniemy pod nią, nim stępią się dłuta

na ostrych krawędziach liter.