O siódmej rano, w tak piękny poranek, zanim przechyli się nad krawędzią i spadnie

Hindenburg i dalej

It is a pleasure to burn. It is special to see things eaten,

to see things blackened and changed.

Ray Bradbury Fahrenheit 451

nad głowami sterowce pękają jak wiśnie.

wrze w nich soczyście wodór i zamienia żebra

z metalu w kruche tiule, a ogień wytrawia

nowe ściegi wśród nitów. atlantyk to mrzonka

wzdymająca się w obłok przesiąknięty sadzą.

cienie podróżnych więdną z każdą falą ciepła 

oczyszczane przez światło, które wydobywa

spomiędzy rzędów krzeseł nowe porcje złota.

ważny jest tylko dystans, może kilka newsów

wyczytanych w broszurze (o topnieniu słońca).   

jesteśmy papierowi i wzrok nam odbiera

przemożna chęć odlotu ponad granicami.  

gorący sok wiśniowy z poparzonych palców

zliżemy po cichutku, bo słodycz jest bólem.

milczy zlepiona z ciałem, szukając przestrzeni.    

Karmageddon, Here We Come

Z dużą przyjemnością i z niewielkim  opóźnieniem oznajmiam, że nakładem Salonu Literackiego ukazał się mój drugi tomik "Karmageddon. Zapraszam do nabywania i lektury.

Pod obrazkiem wiersz, z którego pochodzi tytuł całego tomiku. 

Bierzmowanie. Cabo Canaveral

Wielki jest płacz dziecka unoszący się nad snem

Radosław Wiśniewski Chrzest. Przylądek Esperanza

Wystrzelamy w niebo, burząc nadzieję na sen,

który nie skończy się płaczem. Ścina nas wiara

w kolejny dzień i szczęśliwe zakończenie

marnie oswojonego dzieciństwa. Karmageddon.

I co z tego, że mozolnie stajemy na puentach,

by dotknąć i zatrzymać? W dolinie płynie

żywa ochra i barwi nam twarze słonecznym

widzimisię. Potem odbiera wszystko.

Orbita stygnie z godziny na godzinę. Spadamy

z niej wprost we włosy roześmianych kobiet.

Mam coraz większą chęć, by napełnić usta ziemią,

a potem zaszyć. Zanim wzejdzie wrzask jak kłącze,

mój cyklament.

Pozwalam wam układać pleśniejące wzgórza z książek opodal miejsc, które znałem

Poalicja

Alicja pełna piasku kołysze się wolno

jak czapla purpurowa nad brzegiem bagniska.

Deszcz ją przesiewa między korzeniami roślin,

wyczesując paliczki i większe fragmenty.

Każdy z nich opowiada osobną historię:

o zebrach skrytych między rzędami jabłoni,  

czy brudnych fotografiach, które pastor robił   

trzem dziewczynkom na łódce przy Szalonym Moście,   

lustrzanej pannie z nożem oraz komu pięknie

szumi kot zakopany pod krzakiem jaśminu.

A gdy skończy bajdurzyć, zanurza się w mroku

i nie wychodzi stamtąd do nadejścia zbawcy.

Alicja się kołysze i szeleści sucho,

jak łamigłówka z maku. Nawet mały fragment

może skaleczyć do krwi. Zanim ją ułożysz 

do snu wietrznego, ziemia zgasi wzrok i oddech.

Trzeba uważać - źle słychać krzyki, kiedy jest się pod wodą.

Roundup

Wszystkim mniejszym, domowym bogom

zbierze się na płacz

W.H. Auden Atlantyda

gdy moja piękna głowa potoczy się nisko

(poszukując korzenia, który wbił się w zimę

jak brudny śnieg w pobocze zapomnianej drogi),

to nawet na sekundę nie zadrży jej warga,

bo po co płakać, kiedy pozostanie tylko

grudka soli czy zaciek na szorstkim policzku.

i potoczy się nisko, i potoczy pięknie

z otwartymi oczami, wypatrując cienia,

który zaciera nasze kontury na mokrym

asfalcie albo wrzuca w rzekę coś ulotnie

zgrabnego i odbiera słowom pożegnania

resztki sensu, a nawet zdawkowego ciepła.

Moje wiersze na pisarze.pl

LINK

A więc opowiadamy ciągle te same historie - coś się kończy, zaczyna, coś płonie

Cząstka elementarna

Fizycy mnie odkryli pod postacią higgsa,

choć mogłem im powiedzieć na samym początku,

że boską cząstkę noszę w sobie i beztrosko

zmierzam wprost do destrukcji w ostatnim zderzeniu.

Każdego dnia przyjmuję małe dawki śmierci

‑ szczepionki przeciw życiu, która nie przynosi

odporności. Nadzieja jest kiepskim przejawem  

zbawiennej intuicji. Za nią stoi pustka.

Zbędny, zbędna i zbędne ‑ tak się odmieniamy

i nie pomoże wielki młotek, miotacz, żadna

arka przymierza, skoro wiara w prawdziwy

cel wędrówki pochodzi zawsze z drugiej ręki.

A może noc na końcu świata przed nadejściem dżumy

(gorąca jak kubek knorra, w której oczekuję

na twoje przyjście) to sedno boskości, chwila,

kiedy cząstka przestaje być samotna. Trafia

pewnie do swego sedna. Później jedynie błysk.           

    

          

    

Tym zaś, którzy tęsknią, niechaj czas się zwinie

Utomlonnyje sołncem IV [Adźńa]

Tym zaś, którzy tęsknią, niechaj czas się zwinie

W kłębek, orzeszek, łupinkę, najwątlejszą

Łódkę, która fantazyjnie przemyci wzruszenie,

W tylnym lusterku eleganckie chmury.

Julia Fiedorczuk Tym zaś, którzy tęsknią

upał stopił jaskółki, więc odpadły z nieba

- szarawe grudy żużlu, resztki perseidów.

kiedy je zgniataliśmy, wewnątrz błyszczał diament

rozcinający słońce nabrzmiałe od żaru.

stara melodia lśniła jak japoński nożyk

do ryb. w refrenie było coś tam o niedzieli

i rozstaniu – wytarty winyl mocno szarpał

igłą, cofając słowa, których nie chcieliśmy.  

pobrązowiała skóra kruszyła się w palcach

niby liść tytoniowy, potem czas nas zwinął

i wypalił, a resztki popiołu wtarliśmy

między oczy, by ujrzeć, że lato przesiewa

twarde jaskółcze grudy przez rozgrzane sito.

sZAFa pełna Podlipniaka (product placement once again)

Jako podsumowanie udanego poetycko czerwca - 3 weekendy i nagrody w 4 konkursach poetyckich - 43 numer sZAFy a w nim 3 razy coś ze mną 


1. oczywiście wiersze
WIERSZE


2. recenzja "Aubade triste"
RECENZJA


3. mój mini-eseik  
ESEIK


a na okrasę felieton zamieszczony na Salonie Literackim pt. "Pułapki netpoezji"
Pół-łapki :)