O siódmej rano, w tak piękny poranek, zanim przechyli się nad krawędzią i spadnie

Hindenburg i dalej

It is a pleasure to burn. It is special to see things eaten,

to see things blackened and changed.

Ray Bradbury Fahrenheit 451

nad głowami sterowce pękają jak wiśnie.

wrze w nich soczyście wodór i zamienia żebra

z metalu w kruche tiule, a ogień wytrawia

nowe ściegi wśród nitów. atlantyk to mrzonka

wzdymająca się w obłok przesiąknięty sadzą.

cienie podróżnych więdną z każdą falą ciepła 

oczyszczane przez światło, które wydobywa

spomiędzy rzędów krzeseł nowe porcje złota.

ważny jest tylko dystans, może kilka newsów

wyczytanych w broszurze (o topnieniu słońca).   

jesteśmy papierowi i wzrok nam odbiera

przemożna chęć odlotu ponad granicami.  

gorący sok wiśniowy z poparzonych palców

zliżemy po cichutku, bo słodycz jest bólem.

milczy zlepiona z ciałem, szukając przestrzeni.