Pozwalam wam układać pleśniejące wzgórza z książek opodal miejsc, które znałem

Poalicja

Alicja pełna piasku kołysze się wolno

jak czapla purpurowa nad brzegiem bagniska.

Deszcz ją przesiewa między korzeniami roślin,

wyczesując paliczki i większe fragmenty.

Każdy z nich opowiada osobną historię:

o zebrach skrytych między rzędami jabłoni,  

czy brudnych fotografiach, które pastor robił   

trzem dziewczynkom na łódce przy Szalonym Moście,   

lustrzanej pannie z nożem oraz komu pięknie

szumi kot zakopany pod krzakiem jaśminu.

A gdy skończy bajdurzyć, zanurza się w mroku

i nie wychodzi stamtąd do nadejścia zbawcy.

Alicja się kołysze i szeleści sucho,

jak łamigłówka z maku. Nawet mały fragment

może skaleczyć do krwi. Zanim ją ułożysz 

do snu wietrznego, ziemia zgasi wzrok i oddech.