A więc opowiadamy ciągle te same historie - coś się kończy, zaczyna, coś płonie

Cząstka elementarna

Fizycy mnie odkryli pod postacią higgsa,

choć mogłem im powiedzieć na samym początku,

że boską cząstkę noszę w sobie i beztrosko

zmierzam wprost do destrukcji w ostatnim zderzeniu.

Każdego dnia przyjmuję małe dawki śmierci

‑ szczepionki przeciw życiu, która nie przynosi

odporności. Nadzieja jest kiepskim przejawem  

zbawiennej intuicji. Za nią stoi pustka.

Zbędny, zbędna i zbędne ‑ tak się odmieniamy

i nie pomoże wielki młotek, miotacz, żadna

arka przymierza, skoro wiara w prawdziwy

cel wędrówki pochodzi zawsze z drugiej ręki.

A może noc na końcu świata przed nadejściem dżumy

(gorąca jak kubek knorra, w której oczekuję

na twoje przyjście) to sedno boskości, chwila,

kiedy cząstka przestaje być samotna. Trafia

pewnie do swego sedna. Później jedynie błysk.