Enter Sandman

a teraz ułóż mnie do snu (wiktoriańska galeria pośmiertna)

mamy otwarte oczy, ale nie sięgamy wzrokiem

głębiej niż na paznokieć. za to oni widzą

nieuchwytne oznaki zmierzchu. te uśmiechy,

pełne zakłopotania, kiedy ślizgamy się po powierzchni

życia, jak cicha rtęć zastygająca na szklanych płytkach.

rankiem zdejmiemy odciski z własnych śladów.

jedyne co nas oddziela od wspólnych, niedzielnych spacerów,

to soczewka i rozbłysk magnezu w wąskiej szczelinie,

szelest martwych koronek, metalowy stelaż.

resztę zgasi sztywna cisza. stracimy ją bezpowrotnie,

gdy tylko otworzymy usta. otwór na klucz lub żeton.

obraz jest czysty, mówi: śmierć to miejsce, nie czas.


http://www.youtube.com/watch?v=K2jfV1DzcuQ&feature=related