Przecież to właśnie skowyt kończy każdy świat

 

 

 

Pandemon

 

Tamta bezradna zima, kiedy prawie umarłaś

w szpitalu odciętym kwarantanną od całego świata,

wyżłobiła w moim mózgu kilka bruzd głębokich,

których nie zasypie nigdy żadna dawka

inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny.

 

Chemia to tylko dodatek do stanów ulotnych

pomiędzy nagłą śmiercią, a chwilą nad ranem,

kiedy strach puka w okna i kwiaty na szybach

mróz w pośpiechu wyciera słonecznym rękawem,

a nieodebrany telefon ciąży niczym wyrok.

 

Bałem się, że odejdziesz i nawet nie zdążę

powiedzieć ci, jak bardzo bez ciebie mnie nie ma,

choć to przeckliwy banał, przesłodzona miazga,

na którą zbił mnie wirus w grudniowy poranek

na śliskich schodach domu, tuż pod twoim progiem.

 

A dzisiaj tylko milczę i nie wiem dlaczego.

Może zostałem w tamtym, cholernym szpitalu,

przykuty do poręczy bezpańskiego łóżka 

za karę i teraz moje sny w obrożach

duszą mnie bladym świtem swoim wsobnym krzykiem.

 

Przecież to właśnie skowyt kończy każdy świat.