Mother's Day

Matka wszystkich moich wojen [szepcze cymbał brzmiący]

gdybym nie poznał ciała tej starej kobiety,

lecz tylko innych kobiet, byłbym potępiony.

gdybym za nią nie poszedł na ostatnią drogę,

musiałbym oddać lustra w bardziej ludzkie ręce.

gdybym nie umiał płakać, przyklejałbym znaczki

na kopertach pełnych patetycznych wierszy,

darmo rozdając wszystkim moje posiadłości.

jestem nią całe życie i nie jestem wcale,

hen od nocy poślubnej do nocy żałobnej.

mam tylko twardą pamięć pełną niepokoju,

która podąża tropem niedzielnych obiadów,

spacerów z psem na molo (zanim grad go zabił).

teraz reszta nie milczy – wciąż słyszę brzęczenie

z cierpkim miedzianym smakiem i nie śpię po nocach.

za dnia mylę twarze jeszcze żywych krewnych.    

Ian Curtis 18.05 - We saw ourselves now as we never had seen

Niesamowite. W przyszłym roku skończyłby 60 lat.
Wiersz był już, ale rocznicowo powtórzymy. 

Smutnik [dekady] 

Of what is past, or passing, or to come

W.B.Yeats Sailing to Byzantium

dla I.Curtisa

Zanim się zapomina martwy pies w ogrodzie

i młodzi idą wolno do wtóru muzyki,

niosąc na barkach brzemię – puste szklane czółno,

którym upływa ciało nad ciemnym dnem rzeki

jak spopielony papier prosto w jasną noc.

I pętla się zaciska nad krzesłem, a w pętli 

zawisa haust powietrza przed ostatnim lotem

– za nim już tylko przestrzeń przystrojona w pióra,

odpustowa nagroda dla wierzących w bajki

o tym, że ludzkie ciało się przemienia w czas.

A on się nie upłynnia, choć upływa w żyłach

i sam się zapomina, zaciskając węzeł

na sznurze wyplecionym w kraju dla nikogo,

lecz martwy pies w ogrodzie będzie obszczekiwać

kolejnych młodych głupców w rytmie gdzieś ty był.

Would you lie with me and just forget the world?

Kolejny zaległy sobie.

Niewysokie okna

okna są niewysokie, lekko zbłękitniałe,

za nimi kipi przestrzeń i blask, co opada,

prosto na nasze łóżko, kiedy się kochamy

próbując zedrzeć z siebie wszystkie puste lata. 

o jeździe na bezdechu nie śniliśmy wcale

te trzydzieści lat temu, o szczęściu bez końca,

teraz bóg, grzech czy piekło, to kiepskie slogany,

jakie każdy ksiądz miele, by wiernych przekonać

do konieczności życia w nudzie czy bojaźni

zamiast poszukiwania lepszych miejsc na ziemi,

lub nagim, słonym ciele, lecz słowa nieważne

i gesty odstawione na bok w zapomnieniu,

czułym zapamiętaniu - ono razem z nami   

odbija się niewyraźnie w niewysokich oknach,

jak parafraza frazy z wiersza z dzieciakami:      

nic, które nigdzie jest – i aż do  końca.

------------------------------------------

We'll do it all
Everything
On our own

We don't need
Anything
Or anyone

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me
And just forget the world?

I don't quite know
How to say
How I feel

Those three words
Are said too much
They're not enough

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me
And just forget the world?

Forget what we're told
Before we get too old
Show me a garden
That's bursting into life

Let's waste time
Chasing cars
Around our heads

I need your grace
To remind me
To find my own

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me
And just forget the world?

Forget what we're told
Before we get too old
Show me a garden
That's bursting into life

All that I am
All that I ever was
Is here in your perfect eyes
They're all I can see

I don't know where
Confused about how as well
Just know that these things
Will never change for us at all

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me
And just forget the world?

------------------------------------------

Feeling like a freak on a leash. Feeling like I have no release

I znów remanent. Zagubił się rok temu. 

Mruczanka Pana Bleaney’a 2

He warranted no better, I don’t know

Philip Larkin Mr Bleaney

Dość pchania waty w uszy, by uciszyć jazgot

psów albo głupich ludzi, których nienawidzisz,

już za samo istnienie, nim otworzą usta

pełne wszelkiego śmiecia. Leżąc na tym łóżku,

możesz szeptać litanię: oto jest królestwo,

zapadam się w nie cały, jak Hiob albo Łazarz,

Pan moim pielęgniarzem, pasterzem, pręgierzem,

prozakiem, stertą złomu, niewysłanym listem.

Możesz też w długim płaszczu pognać poprzez pola

udając drapieżnika, co ściga ofiarę

lecz dobrze wiesz, że biegniesz w trop za własnym cieniem

lub odbiciem w kałużach zbrązowiałej wody.

I takie właśnie lustro będzie najwłaściwsze

pośród królestwa królestw, a cała nienawiść

to zaledwie namiastka doroślejszych uczuć,

wata wepchnięta w uszy, by zagłuszyć jazgot

kundla, co szarpie łańcuch w klatce z twoich żeber.