The time for sensibility was past, gentleness was outdated, and feeling need not come again till the unfeeling job was over

I znów sprzed prawie roku

Krzycząc [mare monstrum monsarratum]

oko zanurza się w gardło – aż po samą krtań

– i wciąż nie widzi dźwięku, tylko strzęp, gasnący

jak transatlantyk z gwoździem, wbitym przez uboota

wprost w lewy bok, bakburtę, oddając się wodzie

wraz ze stadem rozbitków, a rozlana ropa

ściga ich po powierzchni, liże smukłym ogniem,

w którym błyszczy inskrypcja z frazą navigare.

idzie nasz pan po falach, wrzuca w koszyk głowy,

otwarte niby muszle wywłaszczone z głosu,

i będzie je przetaczał do swojej winiarni,

potem porzuci w kadzi – może dadzą zaczyn,

ferment czegoś ważnego lub tylko happening:

dwunastu gniewnych ludzi bez uległych kobiet,

co językami z ognia lizałyby rany

do samej rdzy ostatniej, oddając się chętniej

w przedsionkach, wirydarzach, ciemnych wieczernikach

za jedno słowo zgrabnie wydobyte z krtani

spoza zasięgu oka, bo na nim marynarz

uważnie wypatruje śladu peryskopu,

co jak wąż się wysuwa nad zszarzałe lustro,

gdy pod szkłem cień szykuje nowe porcje gwoździ,

by je wbić, raz kolejny, między kostne wręgi,

bez dźwięku, wypełniając krtań niewdzięczną ciszą.