I don't wanna see won't you wrap the night around me

Kolejny remanencik poczerwonoróżowy

Prolog do Ewangelii wg Ślepego Tomasza

spenetruję cię językiem.

tylko to zostało, odkąd straciłem wzrok i słuch, i dotyk.

mam jeszcze resztki smaku i niezbędne słowa,

jednak nie wyjdą poza moje wnętrze,

więc będę mówił ciszej, wyłącznie do siebie

i taką opisywał, jakiej niedowidzę.  

bo to jedyna prawda, skoro łatwo zmylić

oczy, a nawet rozum taniutkim złudzeniem,

kiedy brakuje palców, które można włożyć w otwartą ranę,

a ja w tobie byłem, nie raz jeden, nie drugi, i pamiętam wszystko.

to czego nie pamiętam – zmyślę i dopowiem.

teraz cię spenetruję, teraz cię obrócę

bezwzględnie i lubieżnie na właściwą stronę

skóry, na skraju mokrych snów, a bez nich jesień

z niczego nie opadnie i nie będzie naga przed pustką zimy

- tam trop pozostawię na chrupkim śniegu (ślepy zając bielak).

niedowidzę cię, niedokocham i niedoopiszę.

coś trzyma mnie za język, każe krążyć w cieple.  

------------------------------

Promocja "Madafakafares" w Warszawie - 11.04.2015.

O "Madafakafares" w najnowszym MAGNIFIERZE (str. 60-62)

Marcin Świątkowski o moim tomiku "Madafakafares" oraz o "Rubrykach zysków i strat"  Jacka Dehnela  
TU Klikać - MAGNIFIER

Gonna break my rusty cage and run

Jeden w miarę nowy

Czekając [achmiesłów]

pociągi z objęć stacji suną w rdzawy pejzaż,

ginąc między ostami na skraju wrzosowisk.

nikt ich nie będzie szukał, chociaż na peronach

wciąż kręcą się mężczyźni o podłych zamiarach

poumawiani z nocą na daleką drogę.

więc nie śpij laleczko.

książęta w poczekalniach, na twardych siedziskach,

drzemiąc zniżają głowy aż do ud księżniczek,

do pereł i kawioru. smartfony w ich garściach

świecą niby ogarki dla cyfrowych diabłów,

dymi się czas gubiony w przyjaznych taryfach.

więc nie śpij laleczko. 

koczuję wraz z pamukiem i nie mogę wrócić

do właściwego świata, gdzie rdza się zsypuje

przez gardła megafonów, a –ąc –ąc nabiera

zupełnie nowych znaczeń przy automacie   

z kawą, batonikami, tuż po zapowiedzi

powrotnego pociągu. więc nie śpię laleczko.   

------------------------------

The time for sensibility was past, gentleness was outdated, and feeling need not come again till the unfeeling job was over

I znów sprzed prawie roku

Krzycząc [mare monstrum monsarratum]

oko zanurza się w gardło – aż po samą krtań

– i wciąż nie widzi dźwięku, tylko strzęp, gasnący

jak transatlantyk z gwoździem, wbitym przez uboota

wprost w lewy bok, bakburtę, oddając się wodzie

wraz ze stadem rozbitków, a rozlana ropa

ściga ich po powierzchni, liże smukłym ogniem,

w którym błyszczy inskrypcja z frazą navigare.

idzie nasz pan po falach, wrzuca w koszyk głowy,

otwarte niby muszle wywłaszczone z głosu,

i będzie je przetaczał do swojej winiarni,

potem porzuci w kadzi – może dadzą zaczyn,

ferment czegoś ważnego lub tylko happening:

dwunastu gniewnych ludzi bez uległych kobiet,

co językami z ognia lizałyby rany

do samej rdzy ostatniej, oddając się chętniej

w przedsionkach, wirydarzach, ciemnych wieczernikach

za jedno słowo zgrabnie wydobyte z krtani

spoza zasięgu oka, bo na nim marynarz

uważnie wypatruje śladu peryskopu,

co jak wąż się wysuwa nad zszarzałe lustro,

gdy pod szkłem cień szykuje nowe porcje gwoździ,

by je wbić, raz kolejny, między kostne wręgi,

bez dźwięku, wypełniając krtań niewdzięczną ciszą.  

Trust in me and fall as well

Ma ponad rok

In vitro veritas

I am just a worthless liar.
I am just an imbecile.
I will only complicate you.
Trust in me and fall as well.

Tool Sober

wszyscy jesteśmy z ciała. ono nie jest tanim

bibelotem upchniętym w kartonowym pudle.

nie mieści się w granicach, nie mieści się  w głowach,

wypływa na wierzch w wersach i komunikatach

słanych wprost z linii frontu: dopuszczalne straty,

rozpoznanie przebojem, przebóg miła, przebóg.

zapładniam cię do słowa, a wtedy odczuwam

satysfakcję, że byłem chociaż zapalnikiem

wtłoczonym między żebra na okładce płyty

i słyszę głos maynarda, który mnie rozrywa

tym zdaniem o trzeźwości, więc upadam w kielich

skruszony i drobniutki – lipny gen zazdrości,

czy pastisz przemienienia, bo nosi się ciało

jak kapelusz, woalkę, czasem całkiem za nic,

bezpodstawnie i cicho. chociaż nie ma grzechu

w spokojnej niewinności, kiedy wąż się pręży

pryskając życiodajnym jadem w grządki arrheniusa,

to zza kulis dobiega szept ojca-suflera:         

wszyscy jesteśmy z chleba i płynie w nas wina.

____________________________________________

Kilka moich wierszy w nowym "Autografie"