I wear this crown of thorns upon my liar's chair

I znów pokonkursowo

Mówcie: Amen

dla lt. col. W.E. Kurtza

i niech się stanie mięso, skoro nasz bóg lubi

patrzeć jak cudze matki wypłakują oczy,

a kiedy ukrzyżują w świetle reflektorów

resztki ciał pozbieranych z kapuścianych liści,

ktoś nam znowu opowie o sensie cierpienia

lub krwawym obmywaniu z grzechów pierworodnych.

a kiedyś wystarczyło zwykłe pomazanie

krwią drzwi niechcianych dzieci, teraz każda plaga

musi mieć jak najlepszy target pod reklamy,

zamiast minuty ciszy zabełkocze ekspert,

a po nim dyplomata i po paru chwilach

jest nam lżej, bo sumienia lubią gładkie słowa,

choć chce się rzucić w przestrzeń pospolite kurwa,

zamiast dobrej nowiny, bo pęka nam szkliwo

od zaciskania zębów w gorzkiej bezradności

na widok smugi gazów cieknących z dysz rakiet

przebijających niebo, spod którego spada 

mięso upakowane w cienką malezyjską puszkę

na kapuściane głowy. niech im ziemia będzie 

ciut lżejsza od powietrza, a drink i modlitwa

jest nadal all inclusive – nawet kadisz jatom.

-------------------------------
I hurt myself today,
To see if I still feel.
I focus on the pain,
The only thing that's real.
The needle tears a hole,
The old familiar sting.
Try to kill it all away,
But I remember everything.

What have I become?
My sweetest friend.
Everyone I know
Goes away in the end.
And you could have it all,
My empire of dirt.

I will let you down.
I will make you hurt.

I wear this crown of thorns
Upon my liar's chair.
Full of broken thoughts
I cannot repair.
Beneath the stains of time
The feelings disappear.
You are someone else,
I am still right here.

What have I become?
My sweetest friend.
Everyone I know
Goes away in the end.
And you could have it all,
my empire of dirt.

I will let you down.
I will make you hurt.

If I could start again
A million miles away.
I would keep myself.
I would find a way.
--------------------------------