I powietrza drżące strugi jak z anielskiej strzechy dym

I znów pokonkursowo

Wiersz, który nie rapuje się z niczym

Kolejny dzień jak palę ogniem wilczura pysk

Lao Che Barykada

Słońce jest w znaku lwa, więc ognista grzywa

podpala wszystko – już płonie i Wola,

pałacyk Michlera, pamiątki rodzinne,

a złoty kurz się sypie na pola pszenicy

z dala od tego miasta. Tabliczka na szorstkim

murze kamienicy, to ślad, że stąd wyszli

i już nie wrócili. Ktoś może powiedzieć:

śmierć jak dwa miesiące wakacji pod ogniem,

plus szybkie miłości, śluby i rozwody,

chrzty z krwi, a nie z wody, piekielna Hurghada,

w niej toczą się czaszki, gada zburzone miasto,

zaś kneble barykad duszą oddech w ulicach,

nie słychać nic innego – papieros papieros

skanduje tłum pod sceną i to ślad kolejny,

po tych, co odeszli, ale nie zginęli.