Rzeczywistość - poezja czasem ją dogania

Czasami obraz jest wart tysiąc słów. Czasem błogosławieni ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli. Czasami trzeba po prostu coś zobaczyć, by uwierzyć słowu.
Tak jest z wierszem George'a Szirtesa Dead babies.
Niedawno przeczytałem artykuł, który opowiada dokładnie  to, co Szirtes ujął w wierszu. Smutek i ból.  

tu link do artykułu i reszty zdjęć

LINK 

a tu wiersze - moje i Geroge'a Szirtesa

Piéta [trzymanie syna wg George Szirtesa]

Pomiędzy nimi nie ma już niczego. Małpa

Niańczy nieżywe dziecko, jakby żyło jeszcze,

Czule kołysze drętwy, futrzany kształt w łapach

George Szirtes Martwe dzieci (według Canettiego)

Matka zasypia cicho i nie czuje wcale,

że syn jej przecieka pomiędzy palcami

gdzieś tam na dół, do nieba. Ciało, które trzyma

w objęciach, nie ma sensu i tylko przeszkadza

narratorom tworzącym nowe przykazania.

Jej zostało najpierwsze: dbać o swoje młode,

mocno tulić do piersi, wykarmić, a kiedy

odejdzie z gorliwymi, czekać na wiadomość

z miasteczka wszystkich świętych. Teraz mocniej ściska

w ramionach resztki syna, odpędzając muchy.

   

Podświadomie rozumie surowy obyczaj:  

oddać bogu co boskie i nie wchodzić w drogę

fanom czy fanatykom, którzy wielbią popiół,

zwłaszcza sypany z makiem na głowy niewinnych

– można je potem zżynać nad brzegami ulic.

Matka budzi się nagle, chyba przeczuwając

ile w tym przedstawieniu zmieni trzeci ranek,

jak bardzo jednostronne powstaje równanie,

jeśli na miejsce syna podstawi dwie linie

skrzyżowane poprzecznie, a wtedy jest pewna,

  

że nie ma już niczego i nie ma pomiędzy. 

-----------------------------------

A za osobistym zezwoleniem autora publikuję wiersz , który był inspiracją do napisania "Piéty" i innego mojego wiersza "fabergé" z tomiku Aubade triste.


George Szirtes Dead Babies (after Canetti)


There's absolutely nothing between them. The ape
Nurses her dead child as though it were alive,
Tenderly cradles its inert furry shape

And won't let it go. It's the first imperative
And must be obeyed. She examines eyes
Mouth, nose and ears, attempts to give

Her baby the breast. She grooms it. Tries
To pick it clean. After a week or so
She leaves off feeding but swats at the flies

That settle on its body and continues to show
Deep interest in its cleanliness. Eventually
She begins to set it down, learns to let go.

It starts to mummify and grows horribly smelly.
Now and then she'll bite at the skin until
A limb drops off, then another. Gradually

It decomposes. Even the skin starts to shrivel.
At last she understands at the back of her head.
She plays with furry objects. There is a subtle

Readjustment. Reverse the roles of the dead.
Turn back the clock. Forgetting is good.
You turn and turn within your tiny bed

Until the back of yor mind has understood.

----------------

faberże

Niepokoi mnie słowo „kruchość”. Ta podstępna

słabość osacza wszystko powoli, wytrwale.

Nie można przed nią uciec. Ujawnia się sama.

Zaciskam mocno pięści, patrzę, jak się czai.

Gdy zauważam nagłą lekkość matki, ptasią

budowę kości, czuję, że szybko uleci,  

zabierając najlepszą cząstkę ze mnie. Ćwiczy 

ostatnią rolę (jeszcze się powierci w łóżku ). 

Dostrzegam starczą wiotkość skóry, wypełnionej

nazbyt skąpo oddechem, pod nią siatkę cienkich,

niebieskich kresek. „Kruchość”- gorzka przepowiednia  

straty i żalu. Reszta jest tylko skorupką.