And when I touched her skin my fingers ran with blood

Kolejne zaległe wiersze z 2013 r. tym razem od razu okraszone muzyką - zamiast tradycyjnego obrazka. Piosenka pochodzi z  rewelacyjnego serialu kryminalnego "True Detective". W rolach głównych: Matthew McConaughey i Woody Harrelson. Piosenka zespołu The Handsome Family "Far From Any Road".
Pod nią dwa wiersze o zagadce Orlando.

 

List do Orlando

A to, czego nie wiesz, to jedyne, co wiesz
[…] A tam, gdzie jesteś - nie ma ciebie wcale. 

T.S.Eliot East Coker

Mówisz, że wiara nie wymaga oka

i mógłbyś widzieć nawet jako ślepiec

lub przedstawiciel innej grupy płciowej,

nie goniąc wcale za boskim absurdem,

ani pozłotą świątynnych obrazów,

lecz przecież w domu twym króluje lustro

i czas nadyma w bufiastych rękawach.

Może to oko nie wymaga wiary,

a przecież księga każe je wyłupić,

gdy tylko spojrzy w niewłaściwą stronę

i międzywersiu znajdzie nowe światło,

znacznie jaśniejsze od iluminacji,

którą nam zsyła przez usta kapłanów

byt bezimienny o wielu obliczach.

Może więc oko nie wymaga oka

i nic nie widzi, a całe złudzenie

polega na tym, że nas wcale nie ma,

a każdy ślepiec jest błogosławionym

twórcą iluzji – wiary w samą wiarę,

bo przecież ona też nie potrzebuje

niczego więcej, nawet samej siebie.

I mnie też nie ma, chociaż czasem piszę

zamiast palcami tylko Atlantykiem,

lwem i powodzią, zamykając bestię

na okamgnienie do niewiarygodnej   

klatki za mostkiem i przy każdym skurczu

czuję obawę, że się nagle wyrwie,

roznosząc światło niby czarną ospę.   

List od Orlandy

Tak więc siedział Orlando i czytał – człowiek nagi

Virginia Woolf Orlando

Jestem taka przejrzysta w nieśmiałej nagości,

że biel mnie nie dotyka i umykam oczom,

z każdym kolejnym słowem, które po papierze

mknie niby zebra gnana przez zgłodniałe koty,

bowiem dagerotypia to rodzaj choroby

dotykającej tylko wierzchniej strony ciała,

a wtedy wiara waży więcej od rzeczywistości.

Czy możesz mi powiedzieć jaki/jaka jestem,

jeśli znasz kilka kadrów z mojej opowieści,

a oko okłamuje mózg i najbezczelniej

nie chce stanąć naprzeciw własnej ułomności,

nim je pochwyci ciemność w zmatowiałe sieci,

przenicowane strachem przed ostatnią nocą,

co nas całkiem obnaży, czyniąc bezbronnymi.

Nie wierzę w zmartwychwstania, bo wolę dotykać,

wolę być dotykana przez dotykanego,

a kiedy dookoła krążą sami ślepcy,

to mrok nie potrzebuje niczego innego

niż ciepła mego ciała, by wydobyć prawdę

o mojej niewinności, gdy tak naga leżę

wydając się na pastwę zgłodniałym domysłom.

Musimy być w tych czasach tak bardzo ostrożni,

gdyż usta zbyt skwapliwie okłamują uszy,

a oczy zastępują rozum niedowiarkom

w chwilach kiedy prawdziwe jest tylko złudzenie,

że jestem obok ciebie i że mam znaczenie

większe od szczypty soli, a gdy braknie przyczyn,    

skoro mam na coś umrzeć – wybieram przejrzystość.     

------------------------

From the dusty May sun
Her looming shadow grows
Hidden in the branches of the poison creosote
She twines her spines up slowly
Towards the boiling sun
And when i touched her skin
My fingers ran with blood

In the hushing dusk under a swollen silver moon
I came walking with the wind to watch the cactus bloom
And strange hands halted me, the looming shadows danced
I fell down to the thorny brush and felt the trembling hands

When the last light warms the rocks
And the rattlesnakes unfold
Mountain cats will come to drag away your bones

And rise with me forever
Across the silent sand
And the stars will be your eyes