Rather than words comes the thought of high windows

Huśtawki [remix/redux]

jeszcze się nie spisałeś, jeszcze niesiesz wiersze,

niby wyżeł przemokły gdzieś na polowaniu,

zanim cię dotknie życie, może najboleśniej,   

zanim spod palców umknie ostatnia podpórka.

obok są obce ciała, niepokrewne ciepłem,

mają swoje miłości i godowe pieśni.

nie rymują się prawie z żadnym dobrym słowem.

po prostu przemijają wraz z porami roku.                                                                                                               

brakuje ci pewności, że cokolwiek niesiesz

zasługuje choćby na notkę lub przypis

mniej zdawkowy niż ukłon znajomych z młodości,

którzy się nie przyznają do ciebie po zmierzchu.

zachód napełnia szyby ostatnim rozbłyskiem.

znów będziesz miał dla siebie cały święty spokój,

a życie cię porzuci w oknie jak dzieciaka

trzymającego mocno lizak w kształcie serca

         

– tani fundament wiary w jakieś lepsze wczoraj.

Jeszcze się tam żagiel bieli, chłopców, którzy odpłynęli

I tamta [item, i temu]. Sonet Penelopy 

Kiedyś powrócisz do kraju - no właśnie 

Zobacz, czy jesteś tu potrzebny komuś

Josif Brodski *** (Kiedyś powrócisz)

nie masz do kogo wracać, dokąd także zblad’ło.  

nie dla ciebie przy pirsie powitalne mowy,

skoro sam się wybrałeś w rejs ku nowym światom

z miasta, gdzie za drutami marzły archanioły.

drut to tylko przenośnia, bo nie ma powrotu

do miłości, do ludzi, którzy się rozpełźli

po matuszce jak pluskwy, a ty, patrząc z boku,

nie możesz się nadziwić, że już zapomnieli.

możesz obwiniać bogów, niestałość kobiecą,

przeklinając pod nosem – blad’ taka owaka.

nieobecny jest martwy i nic w tym dziwnego,

gdyż najwspanialsza pamięć nie zastąpi braku.

szukasz nowego gniazda? – to płonna nadzieja,   

bo jest tylko itaka i właśnie jej  nie ma.

Eyes wired shut running through my brain pulling back the skin it happens we're getting older

Itaka [i tamta]. Sonet Odysa

Brodskiemu

rzadko powracam w miejsca, w których mnie nie było,

gdzie na rozgrzanych dachach smaży się w południe

stado puszystych kotek, a w podcieniach miłość

rozmieniają, jak talent, w pośledniej walucie.

może to szczera prawda, że nie wolno wracać

bez żadnej zapowiedzi, z pustymi rękoma,

cichcem do swego domu po dwudziestu latach,

kiedy już się natkała na sąsiedzkich krosnach.

powrót to czysty nonsens, który doprowadza

do szału wszystkich bogów, więc uparcie mnożą

przeszkody, bym nie dotarł w miejsce, gdzie itaka

zapomniała się wiernie z każdą penelopą.

nawet blad’ brzmi niezgrabnie w takiej sytuacji,

jeśli jesteś niebylcem z zakazem przyjazdu.  

A photograph is a secret about a secret. The more it tells you the less you know.

Futro z nie

Zrobić zdjęcie, to jakby kogoś uwieść

Diane Arbus

Ile zostaje z ciebie, kiedy się przyglądasz

karłom i prostytutkom przez zmętniałe oko?

Na drugą stronę przejdzie cierpki oksymoron

– najpiękniejsza brzydota. Za nim stoi szczerość.

Ten język jest nieznany, nie mieści się w głowie,

opisuje to wszystko, o czym nie chcesz wiedzieć,

przed czym co dzień uciekasz, doskonale czując,

że ogłuchniesz, oślepniesz i już nie powrócisz.

W zamian otrzymasz kilka prześwietlonych klatek

filmu z brudniejszej strony księżyca, na których

widać cyrkowy namiot. Tam zabiorą pięknych

– bezużytecznych fanów botoksu i noża.

Obejrzymy ich chętnie, śmiejąc się do łez,

a nasze krzywe nogi, garby, zezowate

ślepia będą dowodem na zwycięstwo ciała

nad wybrakowaną duszą. Za nim stoi prawda.