Get addicted to a certain kind of sadness

Sonet dla zaginionych w sieci

od kiedy wyjechałaś, śpię tylko z poduszką.

dni dłużą się nieznośnie, noce kończą szybko.

komórka ciągle milczy – choć kładę się późno,

wtulając głowę w pamięć (tak jak ptak pod skrzydło).

na pendrajwie mam twoje wszystkie fotografie,

gotowe do edycji w jednym z fotoszopów.

są jak okna pociągu, który nieustannie

nie chce zabrać mnie w podróż do zeszłego roku.

od kiedy wyjechałaś, nawet mejle giną,

wyrzucone pomiędzy zaułki subdomen,

obłędne logowania, natłok odnośników

i tagi niedomknięte, rzędy nieskończone.    

od kiedy wyjechałaś, poduszka śpi sama,

komórka milczy czujnie – dźwięk w głośniku zamarzł.