Ptaki, zwierzaki pod drzwiami stały, jak do nich strzelano, to umierały

kroniki marsjańskie

in vino veritas i dlatego płynie z każdego nacięcia

żelazisty strumień – nuci Alicja – bo tak uciekają

nędzne psy i poeci wraz z ostatnim skurtzem

dla nich jest czarne mleko w obtłuczonych miskach

i słomki przewiązane cienkim złotym włosiem

trafiają prosto w usta rozbryzgując myśli 

na ścianie za pospiesznie przewróconym krzesłem

życie to tylko pralnia niepotrzebnych złudzeń

kiedy mówię do ostrza wcale nie chce słuchać

o tym i mnóstwie innych poważniejszych rzeczy

cień wchodzi między kafelki jak zszarzała

fuga  sypie popiół na łyse głowy kobiet

za drutami wpychając do oczu obrazek

znaleziony w sieci – dym z komina nad brzozą

nie mogę uciec z głowy więc staję się lotna

niby gaz co rozpiera ściany balonika

przez szybkę wizjera widzę twarze obcych

– zasnęli z nadzieją bo gdzieś jest nadzieja

nieodebrana z pralni zapomniana paczka

z wypisanym numerem matka pod poduszką

trzyma wciąż zdjęcie dziecka w wełnianej czapeczce