przyłapujemy się w windach, szpitalach, lustrach

gra występna 

ojciec Alicji był kotem, miał jedynie uśmiech.

znikał najbardziej wtedy, kiedy był potrzebny.

matka utknęła w ciemnym pasażu karmiąc szczury

i gołębie. żal to tylko gra wstępna – mówiła

– gdy jest szczery. po nim każdy dzień przypomina

pocałunek przed odjazdem w nieznane.

ojciec Alicji był okiem, kropką na końcu lunety.

pod futrem miał las, który zmieniał ludzi

w mięso wtłoczone między strzępy blachy.

matka tańczyła swoje faux pas na brzegu talerza,

grając na tamburynie dla spóźnionych gości.

piosenka wrzała w niej jak liść herbaty.

ojciec Alicji był szczery, lubił krew baranka,

wypijaną chyłkiem w dworcowych zaułkach.

matka znosiła wszystko, nawet kiedy prosił

o ocet i przebicie dłoni. brakowało jej siły,

by odmówić nad nim parę zaklęć, gdy ciało

zdradzało ją z kolejnym przechodniem.

północ nigdy nie ulega łatwo – myśli Alicja

burząc dom z kostek domina – ostrzy nas na zapas.