ojcze zabierz ode mnie swój gorzki pazur

sine są niebiosa, obietnice królestw

Oto już jesień i pora umierać

William Shakespeare - Sonet 71

oto już jesień i pora umierać - szepcze Alicja, córka diabła

(ma zsiniałe usta, jakby trzymała w nich wodną farbę,

którą zacierała miejsca, gdzie ptaki modliły się w lecie).

jestem zmierzchem, wiernym cytatem ojca

tkwiącego pod ziemią w labiryncie kretowisk. mieszkam w górze,

a ogrody wciąż do dachów przywiązane dymem.

zapach wędrownych ognisk kłuje ryby tuż nad linią żeber.

za ten tatuaż zapłacę resztkami bajek i kryształem

lapis lazuli. porcja goryczy spływa na mnie każdego ranka

z ramion zbitych na krzyż belek. sine są niebiosa

i puste jak obietnice królestw, a mgła pachnie szlamem,

stertami śliskich liści w parkowych zaroślach.

oto już jesień i pora osłuchiwania pustych ściernisk.

po mojej stronie bije serce uśpionego jeża,

stroszą się łodygi ostów i pordzewiałe kolce

cmentarnych ogrodzeń. za nimi leży coś złudnie ciepłego,

więc rozgrzewam usta szeptem

– ojcze zabierz ode mnie swój gorzki pazur.