chciałem ją zanurzyć w gorącej porcelanie

chciałem ją zanurzyć
w gorącej porcelanie

Karol Samsel  Meredith

Alicja już tu nie mieszka

Dokłada nowy kamień do stosu kamieni,

nachyla się w upale, sięga między grządki,

mamrocze, zrzędzi, gleba wciąż wypycha na wierzch,

pod rękę, niepotrzebne skrawki i kawałki,

które lśnią w słońcu słabo (jak oczy tej małej).

Zaciska ciasno dłonie, chwyta jakiś korzeń,

który wrósł nieporządnie między linie dyni,

pełznąc jak cienka linka od krzaku jałowca

przez klomb kwiatów niebieskich (jak oczy tej małej),

i czuje mdlący odór. Jakiś ptak tam leży,

co spadł, chyba przedwcześnie, nad dziobem dwa szkiełka

ciemne i zmatowiałe (jak oczy tej małej).

Pójdzie potem do ziemi, ona przyjmie chętnie.

Mimowolnie, na samo wspomnienie, spogląda

w kąt ogrodu, gdzie kopczyk kamieni ukrywa

(oczy tej małej) więcej. Potem mocno szarpie  

bladoostre łodyżki i wyrywa chwasty

- też chciały zdusić życie. Gumy rękawiczek

nic nie przetnie, a wtedy pewnie złapie wszystko,

co krzykiem może zburzyć harmonię ogrodu.

Rozgniata gniewnie w palcach jakiegoś owada.

Zostaje tylko smuga, czerwona, okruchy

chityny słabo błyszczą (jak oczy tej małej).

Lekko naciśniesz - trzaśnie, odejdzie, nie wróci,

a  kołysanka, skalny okruch, rośnie w ciszy.

Gasi melodię w głowie (jak oczy tej małej),

wstaje, prostuje plecy, a potem dokłada

- do stosu kamieni jeszcze jeden kamień.