Zadrutowanność

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Synchronicity 3 [pieska kolęda]

 

pięknie kraj krwawi z kroku pomiędzy rzekami

i pełznie coś brzydkiego do świętej miłości

kochanej najojczyściej i czai się małość

w umysłach przepoczciwych przed płaskim ekranem 

bo kiedy kłamią wszyscy wtedy nikt nie kłamie

 

podnoszę rękę skośnie wysoko do góry

zamawiam piąte piwo od byłego księdza

i wtedy wiem że prawda to tylko paradoks

sprzedawany naiwnym przed płaskim ekranem

bo kiedy kłamią wszyscy wtedy nikt nie kłamie

 

jest w kranach ciepła woda a wódka w lodówce

zamarza najsubtelniej naśladując zimę

dobra nowina spływa wprost z pańskiego żłobu  

więc sam się uspokajam przed płaskim ekranem

bo kiedy kłamią wszyscy nawet ja nie kłamię

 

(2020)

Pan Bleaney pakuje się na śmierć czyli - i przeżegnaj się, kurwa, kiedy mijasz kościół

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pan Bleaney pakuje się na śmierć

Larkinowi

Z obskurnego pokoju, nudnego na zabój,
gdzie ciągle cuchnie moczem z rozszczelnionej rury,
w łazience nieco większej niż pocztowy znaczek
nalepiony z pietyzmem na ostatniej paczce
wysyłanej do krewnych na Zielone Świątki,
wreszcie się wyprowadza przy życzliwym wsparciu
pracowników pomocy i kilku grabarzy
przysłanych tu przez urząd. Smutna gospodyni
opłakuje materac, na którym zalegał
podstępnie ponad tydzień, cieknąc przez sprężyny,
podczas jej noworocznych odwiedzin u siostry
w Bermondsey, kuzyn Julian był taki szczęśliwy,
bo dostał szalik Millwall przed derbami z Chelsea
i karnet na rozgrywki w sezonie wiosennym,
a tu taki ambaras! Przecież drogi Bleaney
był poczciwym, sumiennym, dobrym lokatorem.
Mało pił, częściej palił, nie sprowadzał kobiet,
nie spóźniał się do pracy, a co robił, nie wie
nawet barman-spowiednik w pubie „Pod Koroną
i Wyleniałym Smokiem” na rogu ulicy.
Tak, chyba był katolikiem, bo co święta jeździł
na nocne nabożeństwo do polskiej parafii,
a teraz taki koniec, kto to wszystko sprzątnie?

Czy coś czuł, czy coś przeczuł, skoro na stoliku
porozkładane leżą wszystkie dokumenty
zgromadzone przez niego przez sumienne życie,
notatnik z adresami, paczka fotografii
spiętych cieniutką gumką, na nich w smutnej sepii
tkwi uśmiechnięty chłopiec z modelem żaglówki
nad brzegiem płytkiej rzeczki. Czy kiedy wypuszczał
ją w rejs pomiędzy brzegi, myślał coś o życiu,
zanim go osaczyło setką obowiązków
i cudzych aspiracji, dobrych rad rodziny,
porad telewizyjnych mędrców, starodawnych przysłów
w rodzaju: krew nie woda, szanuj czas i pieniądz,
odpukaj w niemalowane, Jaś się nie nauczy,
kłamstwo ma krótkie nogi, nie pal żadnych mostów,

i przeżegnaj się, kurwa, kiedy mijasz kościół.

Dziecinada na rockowo - czyli mój wiersz

Dziecinada


kiepsko się sypia, śni się niewyraźnie,
nie wiedzieć czemu tęskni nierozsądnie,
choć to dziecinne (przecież wczoraj właśnie
tak powiedziałaś), więc znów jestem chłopcem   

i w ręku ściskam przybrudzony sznurek,
(na jego końcu szarpie się latawiec
jak rozwścieczony zimnym wiatrem kundel)
a niebo sunie poza własną krawędź,

nie zabierając żadnych pasażerów,
bo jest donikąd i purenonsensownie
pobłękitniałe od brzegu do brzegu,
dwa razy dziennie bawi się w dwa ognie

z jedynym słońcem, taka zaś wyłączność
jest zbyt jaskrawa i wpada w przesadę
całkiem dziecinną, mocno niewygodną.        
niedobrze śni się, sypia niedokładnie.

(z tomiku Herzlich Endlösen (GSW BWA Olkusz 2017)

I taka jest, kurwa, rzeczywistość

 

 

 

Śmierć Randalla Jarella

czyli

Kochanie, nie zapłaciłem rachunku za prąd

 

Od tego trzeba zacząć rzecz

Wilki „Bohema”

 

Nie zabił go samochód, lecz przeciągły smutek,

sączony niby whisky z oszronionej szklanki,

latami i najwolniej, a mnie redukuje każdy pocałunek,

kiedy usta mijają się nam i tylko policzki,

na chwilę, niby kartka do kartki papieru

przylegają beż żadnej istotnej historii,

więc pewnie dziś też nic się nie stanie,

po cichu wypiję

kolejną szklankę wina

i pójdziemy spać.

 

W szpitalu nie rozpoznał go żaden z lekarzy,

nawet dobrzy znajomi – bez śladu zarostu,

słynnej brody, zmierzwionej jak spłoszony soból,

znów był tamtym młodzieńcem, wystraszonym strzelcem

z tylnej wieżyczki bombowca, gdzieś w drodze nad Bremę 

Lubekę albo Hamburg,

martwym od chwili startu

i ja też z nim lecę, bo życie,

to za słaby powód,

by być jeszcze przez chwilę,

więc pójdziemy spać,

 

a ty znów, zamiast po mnie,

sięgniesz w mrok po psa. 

Po 41. Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Haliny Poświatowskiej (1 m., 11.2020)

So messed up, I want you here
In my room, I want you here
Now we're gonna be face-to-face
And I'll lay right down in my favorite place
And now I want to be your dog
Now I want to be your dog
Now I want to be your dog
Well, come on
Now I'm ready to close my eyes
And now I'm ready to close my mind
And now I'm ready to feel your hand
And lose my heart on the burning sands
And now I want to be your dog
And now I wanna be your dog
Now I want to be your dog
Well, come on

Znowu w "Helikopterze". Wiersze

 

 

 

 

 

 

 

TU KLIKNIJ