Jestem dzisiaj dzikie zwierzę - latam se w helikopterze!

Trochę wierszy nowych i najnowszych w kolejnym numerze "Helikoptera"

TU KLIKAĆ !!!

Just So You Know

 Kolejny remanencik

all it was was something beautiful

when tides and dreams dont seem so tall at all

Największy, chłodny sklep [superlativus]

Larkinowi

przed burzą niebo dymi poparzone czernią

a ja się wtedy boję że już nie poczuję 

niczego oprócz chłodu w wypasionym sklepie

z pełną klimatyzacją w najlepszej galerii

handlowej w centrum miasta gdzie tłum tak pulsuje

w sobotnie popołudnie jakby koniec świata

miał nadejść z wyprzedaży w dajwersie haemie

lub innej tajemniczej marce odzieżowej 

z tysiąca jednej nocy z milionem drobiazgów 

tuż obok kawy lodów do taktu muzaka

gdy w górze dymi niebo i pnie się nad dachem

spłaszczonym od popytu w mariażu z podażą

a ja się ciągle boję że zaginę w chłodzie

i już mnie nie odszukasz zabiorą mnie schody

niebezpiecznie ruchome przebiegłe granice  

pomiędzy naszym życiem i tym co je kończy

wtedy nagle przystaję bo śmierć z wyprzedaży

przywodzi na myśl szorstki powszedni materiał

-----------------

The number of the beast? 777

Kolejny zapóźniony, zapomniany, zaczekany wiersz.

Syndrom sztokholmski [z krótszego]

oto cis, oto łaska nawiedzenia duszy

– domu bez drzwi i okien, a księżyc, jak drzazga,

utkwił, wbity pomiędzy wygięte gałęzie,

i coś się sączy ponad dachami miasteczka

przy szosie ekspresowej z nadmiarem siódemek,

a przecież to na szczęście, dobry znak i omen.

powyżej cisu  niebo i zachłanna wieczność

– w niej szeroko zamknięte, gorejące oko

z odklejoną siatkówką, co schwytała grzechy

rzekome i prawdziwe, gdyż musi utrzymać

sztokholmskich niewolników w dzbanie zbyt pojemnym,

by z dna mogli dosięgnąć do zbawczego brzegu,

zanim ich nie przybiją rachunki sumienia,

do powszedniego krzyża – jedno ramię śmierci,

a drugie ramię seksu, reszta się przyklei

samą wiarą w nadejście jakichś lepszych czasów,

kiedy na numer konta, podany w rubryce,

wpłynie choć mały procent z rozliczeniem rocznym.

  

jest jedna najpewniejsza droga ocalenia:

zamknąć drzwi, kupić bilet i nigdy nie wracać,

nawet dobrą pamięcią, bo tu na rogatkach

diabeł otwiera wrota smutnego miasteczka

z nadzieją, że przyjedziesz mocować się z bogiem,

który codziennie wlewa między uda matek

kielich pełen goryczy.

So what difference does it make?

Kolejny sprzed roku. Remanencik. W tym tempie do aktualnych dojdę za jakieś dwa lata. Po miesiącu niechęci do publikowania czegokolwiek.

Trawa

za dużo gadam i głównie do siebie

o rzeczach, które wcale nie obchodzą

ciebie i reszty ocalałych ludzi,

a wokół lipiec w nieprzyjaznym ogniu,

tuż za nim sierpień i miasto się zburzy,

jak brudna piana bita po próżnicy.

gadam do siebie już tylko po cichu,

brzęczę gdzieś w głowie, klatce bez pamięci,

pustej, bo przecież nie ma o czym mówić

w lipcowy weekend i nie ma do kogo,

gdy noc się wędzi w lepkim letnim dymie

bez słowa skargi, czekając na chłody.

masz przecież rację – jestem tym, czym gadam

i o czym gadam, reszta jest dodatkiem,

a język tylko znakiem przestankowym,

zastygłym śladem pradawnej erupcji

pośrodku miasta, martwego kredensu

pełnego nagle umilkłych słoików.

 ------------------