Ekstaza św. Franciszka we wrześniu w Warszawie = wiersz okazjonalny

kolejny remanencik z tej okazji:
LINK LINK LINK

Psalm na stygmaty Franciszka 
[omne trinum perfectum]

Fra

Ślepy heliotrop spogląda ciekawie

w rozkołysanych słoneczników twarze,

a ja przyjmuję wszystko to, co dajesz,

nawet gdy boli bardziej niż śmierć, Panie.

Zdejmij się z krzyża, boś ty miłosierny

jak stygmat dany, jak znak nieproszony

zdejmij się ze mnie, o ty, który z chleba

się przeistaczasz w nikłym cieniu drewna

i jeśli coś otrzymać mam,

to niech to będzie światła łan

na jasnym polu kruków chór

i magnificat w kłosach zbóż

El

Nie masz Francuza, Greka, ani Żyda

wszyscy przyjmują jednakowy stygmat

pod zimnym niebem – każdy nosi skrzydła

ale nielicznym mogą one przydać    

siły do lotu ponad wzgórzem czaszki,

więc ją ukryłem w tle mego obrazka

jako zapowiedź jedynej ekstazy,

ostatniej iskry, którą kiedyś zgasi

ten, co nam podarował świat

z całą paletą boskich barw

i ziemię posłał nam u stóp

do najdłuższego w życiu snu

Ja

Na śmiertelnej koszuli wyszyła mi matka

wers: never mind the bollocks, chociaż bardziej chciałem

cut the crap mieć na plecach, ćwieki na nadgarstkach 

i włosy posklejane plakatową farbą.    

Kiedy się kłębiliśmy w moszpicie pod sceną,

riffy na nasze głowy sypał tani mesjasz,

krzycząc, że brak przyszłości i nie ma zbawienia,

wokół tylko Babilon, system, który pęka

pod naciskiem słów cięższych od samej miłości,

co jak krew ze stygmatów prostaczka się sączy,

bo  trudniej przyjąć brzemię, jeśli nie masz w sobie

aż tyle dobrej woli, by poznać odpowiedź

na pytanie: dlaczego ktoś wciąż na nas zsyła  

nieproszone cierpienie i życie jak stygmat.