Wiersz się łamie rytm ucieka prószy popiół

I po lecie, i po wakacjach. Kolejny nieopublikowany dotychczas z projektowanego trzeciego tomiku.  

Teoria wiersza bolskiego [dopuk]

wieczny chłopiec w ciemnych okularach goni pociąg

jego życie się zaczyna tam gdzie kończy koło

bo przecież żyć będziemy szybko w celuloidzie

wśród kieliszków zapalonych chyba nie dla żartu

dopóki barman trzyma w górze śnieżnobiałą szmatę

i blat jest wciąż wilgotny śliski niby peron

wieczny chłopiec sfałszowany jak każda legenda

opowiadana w ciemnej sali przyduszonym szeptem

dopókimyżyjemy  nim nam rzucą ręcznik i zszyją łuki brwiowe

po ostatnim ciosie a chłopcy się oderwą od piersi czy udek

koktajli mołotowa pitych duszkiem w bramach

tuż przed pierwszą przechadzką na ten five o’clock 

wieczny chłopiec rudy kronos czy antonim

nie opoka ani bestia nie skarlały książę

z różą w zębach pełznący przez cały mokotów

vis a vis na tygrysa by wyliczać smętnie

imiona zapadniętych w studzienki ściekowe

pod trawy oślich łączek upasłe na kościach

wieczny chłopiec w ciemnych okularach gubi diament

wiersz się łamie rytm ucieka prószy popiół

w cztery oczy iskiereczka jeszcze mruga

na śmietniku zagrzebana w stare łachy

a kto z nami ten nie z nami nie wypije nie pobiegnie

nie ma dokąd już foreście nie ma po co

------------------