Uwięzić czas w czarnej dziurze i wszystkie wiersze o śmierci

Nenia

we śnie przychodzi do mnie matka.

przeprasza, że jej tutaj nie ma,

gdyż wyjechała nagle w podróż

bez planu i bez pożegnania.

pamiętam, w tamten mroźny ranek,

kiedy przez chwilę stała ziemia,

zły głos słuchawce przekazywał

wyrok, jak przepis na szarlotkę,

bo przecież taki odjazd w zimie

zakłóca białym picie kawy

w zaciszu melin pielęgniarskich,

więc trzeba skrócić komunikat

dopóki jeszcze ciepłe w kubku,

nieważne, że ktoś bliski spłynie,

wytrze się szmatą i po sprawie,

a potem wyda, co zostało.

złość pozostała, a w termosie  

z indyka zmiksowany wywar,

krem, mydło oliwkowe,

które kupiła babci wnuczka

i żal, na szarym końcu miasta,

że czasem pożegnalne słowa

trafiają w pustkę, gdyż adresat

się wymeldował bladym świtem.