Nic, które nigdzie jest - i jest bez końca

Perkolacja [Dziewiąty]

cisza mnie najedzie, jak wrogie mocarstwo

najeżdża tubylców pogrążonych w sadach,

lub niechciani krewni w drodze na cmentarze,

kiedy ich dotknie miesiąc zakażony wodą.

znicze to początek innej opowieści,

w której ogień leczy rany, a powietrze szarpie

małymi chłopcami na smyczach z latawców

- ściągają ich głosy matek przy kuchennych stołach.

zostaje piaskowiec otulony mchami.

łuski odrastają, a wyschnięte skrzela

znów wypełnia wilgoć. milczenie porzucę

dopiero nad brzegami opuszczonych sadów.

jestem tubylcem w smutku, bo to czułe miejsce