Jeśli kiedyś spotkam jedno z moich wcieleń, czy nadal będę rzucał cień?

Litania do wielkości urojonej

Nie ma snów śnionych wspólnie

Stanisław Lem

Alicjo,

wieżo z kości skroniowej rozszczepionej strzałem

na drzazgi, które wpełzną pod brudne paznokcie

wyciągając najbardziej intymne zwierzenia
z oddechu zdradzonego o świcie przez głupich.

Alicjo,

panno łaskawsza zimą dla ziaren gorczycy  

szeleszczących w poduszkach ludzi bez sztywnego

kręgosłupa z głowami pustymi od trawy

wypalanej na wietrze skostniałym jak skowyt.

Alicjo,

matko pory deszczowej i śliskich kamieni,

ryb rysowanych gładko przez wiernych na maskach

samochodów płonących od rzutu butelką

pełną bliskiego wschodu albo złych skłonności.  

Módl się za nami, kiedy suchy opis

zabije czułość skrytą w zagłębieniu dłoni

i pozostanie tylko senne miejsce

po lewej stronie grzyba, które może zmniejszyć

świat do rozmiaru doskonałej próżni.