I on - dotknięty czymś w rodzaju ciemnego błysku…

Dżizas 2 [okruchy]

w oku masz okruch boga, więc nerwowo mrugasz,

próbując go wydłubać, a wtedy na wersie

siada coś na kształt ptaka i zaczyna dziobać

twoją głowę jak ziarno rzucane na chodnik

przez zgarbioną staruszkę w przyciasnym berecie.

czemu tak bardzo milczy to ciasne pośrodku,

skoro utkwiło w drewnie mocniej od hufnala

tuż po przebiciu ciała? czy przyczyną ciszy

jest zwykłe pustosłowie, zły blef na riverze

– może łatwopalenie świeczek w internecie?

okruch wciąż nam nie daje dojrzeć, bo widzenie

wrasta niby cierń w płaskie czoła opryskane

śliną, a wtedy z wersu zrywa się spłoszone

widmo wolności, które przeprowadza stado

statystów przez kolejne bramki powtarzając:

jezus niósł metaforę lecz nie uniósł puenty.

This is how we'd go about it to make our heads explode

Sonet
dla cynamonowej dziewczyny

turn the body inside out

into that central universe where a shout

is enough to bring on rain, or sun, or night

George Szirtes Sonnet: So he lay naked…

cy-

namonowa dziewczyna, czuła jak piorunian,

wybuchała mi w dłoniach, urywając palce.

sejsmografy kreśliły wściekłe amplitudy,

kołysząc pisakami do ostatnich granic.  

noc rwała się jak okrzyk i kończyła deszczem

perseidów zwabionych zwilgotniałą glebą,

gdy łączyliśmy ciała tuż przed opadnięciem   

w niższe rejestry dźwięku ­do suchego szeptu.     

cy-

namon był zapalnikiem, który mógł odmienić

znany porządek świata, cieplarniany układ,

gdzie paznokciami nowe wyznaczała cele  

wybuchowa dziewczyna, czuła jak piorunian.

zdetonował nas sierpień zaszyty pod skórą.

inni nie mieli szczęścia – umierali długo.   

 


PIOSENKA
Heads explode

O Captain my Captain!

Immigrant song

Moje ciało jest jak obcy kraj,

w którym utknąłem bez paszportu.

Najgorsza część to głowa

– mam w niej naprawdę brzydko urządzone.

Kto mnie pozna tak dokładnie? Kto znajdzie

właściwe znaki, by opisać stare miejsca?

Jakie „zna” przyniesie odpowiedź,

po której zniknę spokojnie do wewnątrz?

Oglądam stare filmy, śmiejąc się do siebie,

i szukam ucieczki z matni kipiącej za oknem.

Zgiełk miesza w niej brudnym paluchem,

a potem wypisuje sprośne słowa na ścianie.

Czasami nie czuję się dobrze u siebie.    

Czarna dziura

HOWRU [List prokonsula]

oprócz tego, że mieszkam w Polsce – czuję się dobrze.

postanowiłem nie otwierać okien i oczu,

zaszyć pod skórą tani psi czip,

mniej pić i zjadać więcej warzyw,

płacić abonament, uwierzyć w reklamy

– to nie wymaga ani odwagi, ani pogardy.

postanowiłem na razie nie odcinać uszu,

bo i tak powiedzą, że małpuję mistrza z Arles.

a szkoda – cisza uczyniłaby to miejsce

o wiele znośniejszym, zwłaszcza w sytuacji,

gdy każdy obywatel ma jedyną rację.

będę udawał zainteresowanie ich historią,

złożoną głównie z przegranych wojen,

pełną cierpienia za grzechy rozsądniejszych nacji.

zachwycę się budową wspólnego domu na fundamencie

z drewna, na którym kiedyś zawisł człowiek.     

postanowiłem jednak podawać rękę na powitanie,

choć wciąż obawiam się, by jej nie odgryźli.

gdy wymawiają moje imię, szybko spuszczam oczy

i biję brawo – najgłośniej jak umiem.

postanowiłem więcej nie wychodzić z domu,

jutro poczytam Tacyta.

z tym krajem łączy mnie już tylko grawitacja

oraz powietrze zbyt rzadkie, by napełnić balon.

It was no accident that I got to be the caretaker of Colonel Walter E. Kurtz's memory

WILLARD (V.O.)
"It was no accident that I got to be the caretaker of Colonel Walter
E. Kurtz's memory [...] There was no way to tell his story without telling
my own. And if his story is really a confession, then so is mine."

APOCALYPSE NOW. REDUX
an original screenplay
by John Milius and Francis Ford Coppola
Narration written by Michael Herr

Technicolor time machine

Strzelanina zaczyna się w trzydziestej trzeciej minucie filmu.

Od tego momentu leżymy z twarzą w błocie, a z tyłu faluje

podpalona strzecha stodoły nabitej ludźmi

– za chwilę wystrzeli zgodnie z zapowiedzią z pierwszej sceny.     

Potem akcja przyspiesza, kiedy samoloty

nieznanej wcześniej strony konfliktu

niosą  pokój światu, radość dzieciom

zgodnie z logiką zasypanych ognisk

i miast widzianych wyłącznie z lotu ptaka.

W wąskich kanałach ciemność wypowiada

wojnę oddechom, potem szuka ujścia,   

jak strumień wody z przebitego strażackiego węża.

Wrzucamy ją w siebie wraz z garścią popcornu.

Kto kogo pierwszy połknie – na pewno wygrywa.