Dzień, w którym wzeszła ryba

  

Pan. Tuum est Regnum

Dżej-Si się niecierpliwi, więc biegniemy za nim 

odciskać stopy w wodzie i twarze na chustach.

Udajemy twardzieli, lecz tuż pod powierzchnią,

noc toczy, jak kołatek, zostawiając próchno.

Odciskać stopy w wodzie i twarze na chustach

może tylko szaleniec, który żyje chwilą.

Noc toczy, jak kołatek, zostawiając próchno

- ten ułomny negatyw przekornej zieleni.

Morze tylko szaleniec, który żyje chwilą,

nazwie siedliskiem ryby i szybko przesączy  

ten ułomny negatyw przekornej zieleni

pomiędzy stwardniałymi od hebla palcami.

Nazwie siedliskiem ryby i szybko przesączy,

a potem nagi pójdzie w dym pustyni, czując 

pomiędzy stwardniałymi od hebla palcami

piasek gorący bardziej niż pszenny podpłomyk.

A potem nagi pójdzie w dym pustyni, czując,

że życie nie dorasta nigdy nawet do pięt.

Piasek gorący bardziej niż podpłomyk

słodszy się wtedy wyda od łyżeczki miodu.  

Że życie nie dorasta nigdy nawet do pięt,

łaskocze w nozdrza, zmusza wariatów do tańca,  

słodsze się wtedy wyda od łyżeczki miodu   

- narzeka stary Józef przed kolejną paschą.   

Łaskocze w nozdrza, zmusza wariatów do tańca, 

udajemy twardzieli, lecz tuż pod powierzchnią

narzeka stary Józef przed kolejną paschą.  

Dżej-Si się niecierpliwi, więc biegniemy za nim.