I ktokolwiek mi powie, że byłeś, nie uwierzę

Słodkie żale

to nie jest baśń okrutna

nie jest i zapowiedź

tego co się rozleje cieniem

między jest i będzie

rytuał odnawiany

w klepanych formułkach

echem płaskim się niesie

wyżej wznieście cieśle

strop i niech zagra pod belką powietrze

aktor stajnię opuścił

w trzy miesiące dojrzał

w trzydzieści i trzy lata

zgorzkniał, octem nasiąkł

wie jak zamienić wodę

i krew w cienkie wino

omne trinum perfectum

i wciąż niesie ciężar

tego co nie jest jego

lecz dostał na drogę

krzyżyk od nas i słowa

więc niech idzie z bogiem

werble grają na finał tego przedstawienia

(kaszel, szept i szuranie świetnie je udają)

nie ma w tym zaskoczenia, ani krztyny magii

żadnych białych gołębic nie będzie z rękawa

krzyż jest zasłonięty

aktor już się wspina

nadchodzi czas na kommos

rozdarta kurtyna

tych z pierwszych-lepszych ławek nie uciszy nawet

krew co poleci na nich z podmuchem powietrza

słodki pył ze strzępkami anielskiego pierza

strofer już intonuje krzepko gorzkie żale

exodos da gawiedzi do odejścia sygnał

hurma rusza do domów (i ślepy by trafił)

a nam do tańca zagrają serafy

o szarych smutnych twarzach i żelaznych skrzydłach