Tylko słońce wydawało się dalej dobre

Huśtawki VII

Skoro ugrzęźli w dzieciństwie, za pół

wieku odnajdą się w domu sieroctwa oblizując

łyżeczkę, słodką jak pył na obliczu pełni.

Piotr Gajda Alea iacta est

tracimy trop jak charty, gdy goni nas wiosna

wydmuchujemy w kosmos resztki dymu

z przepełnionych uli, pod spodem jest

smutna prawda o zgubionych chłopcach

i głos, który czule szepcze – Piotrusiu  

chcesz jeszcze polizać łyżeczkę?

na łyżeczkę się nie da, bo plecy są murem,

który nas wciąż odcina od straconych krain,

kolejnych bitew przegrywanych z odbiciami

w lustrach, gdy ranne ostrze prosi, żeby zdrapać

twarze, odnaleźć w sobie resztki zdrowej

tkanki – Wendy zjesz troszeczkę?

to, w czym ugrzęźliśmy skarbie, śmierdzi

na kilometr i już nieważne, gdzie tkwi Hak

lub haczyk. sznur dopasujesz łatwo, a ostatnie

słowo ma wiatr – zatrze ślady naszych pojazdów

w księżycowym pyle. obrócimy się szybko w dół,

ku ziemi. przetrąceni ojcowie przetrąconych dzieci. 

     

   

Tako rzecze komnen

Wywiad ze mną na "Salonie Literackim"

http://www.salonliteracki.pl/portal/publicystyka/9-wywiady/164-poezja-to-czesc-kultury-rozmowa-z-pawlem-podlipniakiem

I ktokolwiek mi powie, że byłeś, nie uwierzę

Słodkie żale

to nie jest baśń okrutna

nie jest i zapowiedź

tego co się rozleje cieniem

między jest i będzie

rytuał odnawiany

w klepanych formułkach

echem płaskim się niesie

wyżej wznieście cieśle

strop i niech zagra pod belką powietrze

aktor stajnię opuścił

w trzy miesiące dojrzał

w trzydzieści i trzy lata

zgorzkniał, octem nasiąkł

wie jak zamienić wodę

i krew w cienkie wino

omne trinum perfectum

i wciąż niesie ciężar

tego co nie jest jego

lecz dostał na drogę

krzyżyk od nas i słowa

więc niech idzie z bogiem

werble grają na finał tego przedstawienia

(kaszel, szept i szuranie świetnie je udają)

nie ma w tym zaskoczenia, ani krztyny magii

żadnych białych gołębic nie będzie z rękawa

krzyż jest zasłonięty

aktor już się wspina

nadchodzi czas na kommos

rozdarta kurtyna

tych z pierwszych-lepszych ławek nie uciszy nawet

krew co poleci na nich z podmuchem powietrza

słodki pył ze strzępkami anielskiego pierza

strofer już intonuje krzepko gorzkie żale

exodos da gawiedzi do odejścia sygnał

hurma rusza do domów (i ślepy by trafił)

a nam do tańca zagrają serafy

o szarych smutnych twarzach i żelaznych skrzydłach

Tylko jeden pod lasem rozbrzmiewał dźwięk

Przebiśnieg

spadła zima, nieśpieszna, nieśmiertelna, gładka.

nie było pod nią  widać dokąd cieknie szosa.

prowadziłaś mnie prawie biegiem od przystanku

do przystanku. ostatni pekaes odjechał.

las gromadził się wokół, śnieg nasiąkał ciemnym.

wędrowaliśmy z trudem w koleinach, śladach

tych, którzy już zdążyli do świąt i do świateł.

okna lśniły jak głodne ślepia, gdy podchodził

nas szron. synku nie moknij, nie moknij - prosiłaś

-  zesztywniejesz na mrozie i włożą cię w zimny

zielnik. wełna rękawic była taka szorstka.

tarłaś moje policzki mocno, aż łzawiły

oczy. widziałem tylko kłębki zmiętej waty,

za nimi zbłękitniałe cienie saren, wyżej

czaił się strach, zeszklone, martwe drobinki, szadź,

a lasy podawały nas sobie z ust do ust.

nie połknęły, wypluły, tak jakby ktoś wziął je

na smycz i zdusił krzykiem. ostatnia zasadzka   

była za kępą głogów. wystrzeliło spod nóg

szarym bryzgiem kuropatw, zatrzasnęło w ciszy.

doszliśmy w ciepłe miejsca. to, co udawało

wtedy śmierć i tak przyszło po ciebie. z tamtej

zimy zostały tylko szorstkie rękawice,

kwiatek w zielniku, jakiś głód, podtekst i podśnieg.

teraz uczę się czytać z ruchu warg i śniegu.

Gdzie jest Było?

małe nadzieje, ręce szarpiące guziki

wszystkie dalsze podróże oznaczają teraz

wywoływanie zgasłych iskier i świetlików

lub zmywanie talerzy po zmarłych krewniakach,

lizanie ran zbyt krótkim językiem nim wchłonie

mnie odcień porcelany wtopionej w omszały

piaskowiec. podtekst prawie seksualny (pociąg

wtoczy się w tunel, koła poturkocą, mosty

wygną się rzekom – zabawnie, na przekór),

który nadaje jeździe kierunek do ciebie.

wszystkie dalsze podróże oznaczają tylko

gorycz utraty złudzeń, że jest jakaś wiosna,

co pomieści adresy (tam kiedyś trafiały

małe nadzieje, ręce szarpiące guziki

twoich bluzek i haftki staników) wpisane

w ciasne wnętrza notesów, wilgotne od śmiechu

(takiego z przygryzioną wargą, kiedy głowę

odrzucałaś do tyłu, by mnie nie poparzyć

oddechem). został okład z plasterka cytryny.

Who's got the match?

Fahrenheit radośnie

Las był punktem zapłonu. Migotały słońca.

Niżej wschodziła ziemia pełna szorstkiej trawy.

Kładliśmy się w milczeniu, wstawaliśmy z krzykiem.

Wiódł nas zapach i smak, ciała rozgrzewała

energia nieznana współczesnym badaczom.

W skupieniu ćwiczyliśmy martwe słowo zgorzeć,

wyrwane przemocą z kontekstu słownikom

-  bez początku, końca. A w głowach utkwiła

modlitwa o śmierć lżejszą nawet od dotyku.

Zrastała się z nami mocno - jak struna z melodią.   

Prosiłaś o oddech, chwytałaś za słowa,

jedno nie przestawaj otwierało nowe

miejsca, stare blizny. Sięgaliśmy głębiej,

poszukując pestki, a pod pestką drzewa,

na którym zawiśnie gniazdo wypełnione

brzękiem os. Jedyny bagaż  z tej podróży.     

A wszystkie podróże były...wymyślone

nieodwrót

śmierć nie jest wcale niczym ostatecznym

pomimo wszystkich mord jakie jej dorabiamy

ogonów doczepianych pinezkami do osłów

nic nie znaczy, bo sam koniec nie niesie znaczenia

winien jest początek, a koniec i tak będzie marny

śmierć jest plikiem zerowym, pustym bitem,

sygnałem, że taszczymy ze sobą bagaże,

których nikt nie odbierze, gdy zaśniemy

z naręczem niepotrzebnych rzeczy

zostaną tylko kwitki: odbierz, zapłać, zapłacz

umrzesz, dopiero się zacznie

Subiektywna Lista Przebojów Poezji Współczesnej nr 24

N---1---1. Robert Miniak „oparzelisko” (202)
1---2---4. Krzysztof Marcyjaniak „Rozmowy przy paleniu ubrań” (178)
N---3---1. Wisława Szymborska „Zamachowcy” (149)
3---4---2. Andrzej Sosnowski „Spacer przed siebie” (138)
2---5---4. Sławomir Elsner „pochodzę z dna” (120)
4---6---4. Marcin Orliński „Pierwsza śmierć” (110)
N---7---1. Maciej Robert „Niedziela w kościele parafialnym” (100)
5---8---2. Konrad Ciok „Sirenia” (96)
9---9---5. Karol Maliszewski „Starzy mężczyźni prowadzą rowery” (87)
6--10---2. Ewa Włodarska-Lorek „Pogranicza” (83)

Nadlecimy od strony słońca. A potem puścimy muzykę

huey story

gdzie dom liter, dokąd prowadzą

schody przestępne i niezałatwione sprawy?
czy obudzimy się ostudzeni potem jak w nocy, 

kiedy nadleciał wszechmogący

i zaszczepił nas przeciw grozie, obcinając ręce?

uliczny gang jest wciąż zaginiony

w bezsensownej akcji. przeszukujemy miejsca

pełne spokoju, zdarte okolice planet

przesiąknięte lizolem i palmityną. 

uczymy się chemii z wypalonych ciał.

matka gęś idzie z nami, a w koszyku niesie

garść złotych zębów i motek z ludzkiego

włosia. nazbyt wiele, by wypełnić bajki.

drut jest kolczasty, łatwo kaleczymy palce.

szklane trumny na szczytach śnieżą. pilot zmienia kanał.

Lot Walkirii

Subiektywna Lista Przebojów Poezji Współczesnej - Notowanie nr 23

1---1---3. Krzysztof Marcyjaniak „Rozmowy przy paleniu ubrań” (200)
3---2---3. Sławomir Elsner „pochodzę z dna” (156)
N---3---1. Andrzej Sosnowski „Spacer przed siebie” (138)
8---4---3. Marcin Orliński „Pierwsza śmierć” (121)
N---5---1. Konrad Ciok „Sirenia” (116)
N---6---1. Ewa Włodarska-Lorek „Pogranicza” (116)
2---7---2. Robert Rutkowski „telefon do przyjaciela” (106)
5---8---4. Karol Maliszewski „Starzy mężczyźni prowadzą rowery” (103)
4---9---3. Jakub Sajkowski „The glass bottle trick” (88)
10-10---4. Antoni Pawlak „Spójrz w słońce bez obaw” (86)