Gdy wieczór ku niebu pręży się i zwija

Odlot córek. Cynamon

Tak. Ptasia perspektywa narasta jesiennie,

w lotną perzynę pierza obracając wszystko.

Jako zbędny rekwizyt lata zostawi nam  

skrawki brązowej skóry, twoje drobne stopy

w paski - od tych sandałów przywiezionych z Grecji

(Korynt? Korfu? Kawala?). Negatyw tamtego

słońca - i tyle. Chłodne ranki, świerszcze, rosa.

Schnie jeszcze wszystko. Sierpień wchodzi gładko

w ogień, w łodygi rabarbaru, knedle ze śliwkami.

Potem ucieka między szklane słoje pełne

ogórków. Moje włosy  znowu pojaśniały

cynamonowo - mówisz. Kasja - odpowiadam.

Prawie jak ulubione imię, smak i zapach

ryżu z jabłkami, cisza. Możesz już szkicować

węglem i kredą. Stoję obok, a żurawie

zbierają się leniwie na kartce brystolu.