Popioły, woda, rtęć zapadła w ustach

Popioły, woda, rtęć zapadła w ustach

Here lies one whose name was writ in water.

- napis na grobie Johna Keatsa

Oto jest głowa. Czytaj: to jest miejsce głowy.

Próżnia, która wyrasta z czułych miejsc języka.

Nie zna morusu, zmierzchu, przywiązuje wagę

do bezsensownych gestów. Łupina maskuje

zgorzel. Słowa, zamknięte zamiast piasku w workach

z juty, tworzą bariery, sączą się po pierwszym

śmiertelnym strzale. W miejscu skąd wyruszyliśmy,

wyrasta napis „koniec”. Za nim przemykają

czujne zwierzęta, białe od tynku zranionych

domów. Nieostre światło wydobywa na wierzch

splatane ścięgna torów, a przy nich poduszki

mokre od tramwajowej żółci, nieustającej

przemocy w każdym swojskim zakątku. Na takie

narzędzia przystaliśmy, napełniając dłonie

ogniem, usta popiołem, wypisując nasze

imiona w płytkiej wodzie. Bez żadnego wsparcia. 

Oto jest głowa. Czytaj: Nie ma na nią miejsca.