murem za tym, murem za murem, murem za murmurando

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ostatni seans filmowy

 

granica nie leży w kinie, sunie poprzez złogi

pozornie szarych komórek nastroszonych wściekle

przez linie podziałów, impulsy nerwowe do granic możliwości,

płaszczyzny pełne pustych deklaracji

– murem za tym, murem za murem, murem za murmurando.

 

strach jest najstraszniejszą z broni ostatecznych.

gdziekolwiek wystrzeli zabije najprędzej

resztki współczucia, ludzki odruch wyciągnięcia dłoni

do drugiego, trzeciego, a potem oplecie nasz mały świat

jak wirtualny, rdzawy drut kolczasty z setkami ostrzy

wykutych z uprzedzeń, więc nikt nigdzie już nie ucieknie.

 

w lesie pozostanie nikły ślad z telewizyjnej składnicy wydarzeń

- samotny, porzucony dziecięcy bucik z naderwanym rzepem.     

 

 2023

Od słowa o słowach - Tumoral blues

 

 

 

 

Tumoral blues

czyli przepraszam panie Auden

 

muszą być o czymś jeśli mają zdechnąć

jak pies pod stołem z przejedzenia piano

bez wycia syren ze słuchawką w pysku

wlepiając tępo ufne ślepia w skrawki

powietrznych maszyn do robienia wersów

 

tak chętnie sięgam po całkiem zatrute

krzyczące wyłącz najpierw wyłącz siebie

gdy pora trochę oszaleć bez planu

powrotu z góry kiedy przaśne niebo

zaciera napis cieknący z dysz zwrotki

 

muszą wyrosnąć jak skrzywione tkanki

z ułomnym kodem czy soczyste kości

zgniatane w zębach przez zwykłe legawce

one się zlękną smyczy w pańskim ręku

cienia doliny przez którą idziemy 

 

 

z tomiku: Karmageddon (Salon Literacki, Warszawa 2012)

Czasem tak się tylko przypomina, że się w zasadzie nie pasuje (Kolumbiada [Jasna macierz])

 

 

 

 

Kolumbiada [Jasna macierz]

 

 

 

Tam, za morzami, nie będzie zapewne wcale tak straszne

To że się nie jest już nikim

W.H.Auden Morze i zwierciadło

 

 

Stąd trzeba uciekać, bo rześkie powietrze przegryza

nawet stal i kamień. Trucizna jest wszędzie,

gdzie stopę postawiła nasza jasna macierz

z ryjem pociętym w paski przez niegrzecznych chłopców.

 

Trzeba. Jednak boję się wyjechać w jakieś lepsze miejsce.

Wciąż mam przeczucie, że za późno, gdyż noszę w żyłach

zarazek, jad, który zabiorę aż na koniec świata,

gdzie jasna macierz wije gniazda dla swych chromych dzieci.

 

Może jest sposób, żeby mnie odkazić, zabić nie całkiem,

a potem poskładać w nowy kształt i nadać kierunek,

zanim utknę na brzegu, zanim jasna macierz uśpi fale.

Po drodze zgubię resztki bieli i czerwieni. 

 

z: Madafakafares (GSW BWA Olkusz 2014)