Wciąż tyle zaległych wierszy

Bezgłowie [oksymoron z Judaszem]

tym razem wredna zima chce przechytrzyć wiosnę

– pracowicie przemraża poświąteczny tydzień,

więc jezus cierpnie na krzyżu (przydrożna kapliczka

to nie jest all inclusive ze słońcem lewantu).

i nas tam przecież nie ma. pod warstewką śniegu

przyczajone zawilce, bratki i zakalce

zastygły jak bezgłowe dzieci rewolucji

bez francuskiej kokardy – wszak to chłodna kontra.

tu radom, nie archanielsk i nic nie połączy

nowogrodzkiej z nowobrodską. przez białe płaszczyzny

osieroconych lotnisk wbrew oznakom sensu

mknie przestraszony judasz mamrocąc modlitwę,

a w ręku ściska srebrnik, niby postny pieróg,

i dusi się od głodu nieśmiertelnie syty.

Wdowa Kurtz nuci dziecku do snu

 

Wdowa Kurtz nuci dziecku do snu

[balladę dziadowską ]

nie patrz śmierci w oczy synku, od tego się ślepnie

– owa jasność ostateczna wypływa zbyt łatwo

ze szklistego oka boga w naszym ziemskim gettcie

na ofiarę abrahama, zanim zdejmą światło

z bramy miasta, co wciąż zdycha niby pies pod płotem,

chociaż już we wszystkich oknach ustawiono krzyże,

by wyznaczyć lądowiska – na nie helikopter

ma wyrzucić nowych zbawców w sczerwieniałym dymie

rac, co palą się zbyt krótko nawet na stadionach,

lud tam barabaszowi śpiewał, wyśmiewając ciernie

wbite w głowę marzyciela, który za nich skonał.

nie patrz śmierci w oczy synku, od tego się ślepnie.