Moje "miejskie" wiersze w najnowszej "Blizie"

Wiersz na Światowy Dzień Wróbla

Dla moich małych przyjaciół

Wiersz na zakończenie czasu

do czego się modlić, jeśli nie ma wróbli?

skoro poznikały całkiem bez przyczyny,

pozostaje czekać na kolejne pustki

i dni bez okruchów sypanych na beton.

gdzie i kiedy odeszły, kto będzie następny?

może ja, bo ta wiosna tak słabo się trzyma

mojej głowy i jakoś nie potrafię myśleć    

nad ranem nie o tobie, a każdy zaimek

wydaje się bezwzględny i wskazuje tylko

na dziwnie próżne miejsce ukryte za mostkiem,

pragnące się napełnić czymś innym niż smutek

z powodu zaginięcia pospolitych ptaków,

co odeszły chyba bez jasnej przyczyny,

skowytu czy huku, zostawiając resztki

chleba na chodniku, zwykłą nieobecność,

która jest straszniejsza od zagłady świata.

Moje idy niemarcowe

Z tomiku "Herzlich endlösen"- lada chwila, lada dzień

Idy wrześniowe [dulce dulce dulce]

Korczakowi

państwo penisogłowych, ziemia obiecana

– tam modlą się do siebie ludzie wielkiej wiagry

(stoi im przed oczyma widmo pięknych bitew,

w których umierać będzie zapomniany frajer,

co nie zdążył na peron w nowych zaleszczykach

na moment przed zamknięciem ostatecznych granic)

pod zielonym sztandarem z bicepsem na sztorc.

nawiasu nie rozszerzy zabawna dygresja

o tym, że dziś nienawiść obraca się w nawias,

a ja widzę w tym tylko jedwabne kajdany

i lateksowy knebel wpakowany w usta

przypadkowych kochanków – ona była drobna,

wręcz krucha w swej małości, on nucił jej w ucho

wers wojenko wojenko, zanim piach ich pokrył.  

nie wiem, co tu się dzieje, chyba nie chcę wiedzieć,

czemu niebo jest puste od kiedyś do zawsze

i dokąd poszedł gwizdać ten smutny flecista

z czeredą martwych dzieci, kiedy znikły w gazie,

a lato było piękne, zwłaszcza tego roku,

dla wszystkich co czwórkami radośnie zmierzali

do wielkiej niewiadomej, a pochód prowadził

mały, łysy facecik w śmiesznych okularach. 

Dear god the sky is as blue as a gunshot wound

Słowo na trzy

bóg. zmienił się po auschwitz – stał się niemożliwy

i nie do wytrzymania, pociera nerwowo

tatuaż na lewej ręce, z wyblakłym numerem,

a pod nim czarna rzeka płynąca od serca

i wszystko co najgorsze (cóżeś mi uczynił).

kiedy ustawia czajnik na palniku kuchni,

to gaz się mu kojarzy z małym ciemnym wnętrzem,

w którym oddech zamiera ze strachu, że może

już nie będzie oddechu tylko zwykły strach,

a po nim piach i brzozy (spielt auf nun zum Tanz).

 

a w radio pound nadaje, że już dawno umarł

i nikt go nie widuje, w tle źle słychać paryż  

lub każde inne miasto, gdzie wiara się szerzy

po ludzku, jak zaraza, śmiertelnie poważnie,

z trybuny, z minaretu (ein führer, allah, volk).

i w co się zmienia wino? w najciemniejsze rzeczy,

w niemożliwie okrutną żądzę cudzej krwi. bóg.