Jesień - to boli !

Au rebours

Wnoszą piasek na butach, śmiech i tulipany.
Swoje cyrkle, liczydła, komputery. Z giełdy
papiery wartościowe. Mapy, tajne plany
Anna Piwkowska Co przynoszą mężczyźni?

mężczyźni nic nie wnoszą i są do przeżycia

- najłatwiej i najprościej, nie karmi ich ziemia,

oni ją sycą ciałem, kiedy braknie ducha

i nie ma gdzie uciekać, bo świat tak osacza,

że niemożliwa żadna daleka wyprawa,

a zardzewiałe doki są jak łona matek,

co nie spuszczają dzieci poza zasięg oka,

więc tylko śnią o łodziach ze smoczymi łbami

i smołowanych deskach, na których się sypia

z kłębkiem płaszcza pod głową w nadziei na łupy,

a potem strach ich goni wprost po młodsze ciała,

nim pokruszone światło w proch ich nie obróci,

w przygarść mdławej przyprawy, za którą kobiety

nawet się nie obejrzą na skraju zakupów,

prań, prasowań, pakowań przed wyjazdem dzieci

na dalekie wycieczki, a potem już cisza

tnie ich, niby golarka posiwiały zarost,

i usadza w fotelach, w bezpiecznym półmroku.

nawet w znajomych lustrach nie ma na co patrzeć,

więc lepiej się pochować, gdy się nie dopełni

żadna męska herezja w świecie damskich pragnień.   

I don't care how many letters they sent. Morning came and morning went.

Kolejny pokonkursowy. I filmik do tego, a na koniec coś noblowskiego :)

Część głowy 5. Kukułczy

a jeśli między nami cicho wstyd zalegnie,

to jakby nas nie było, nieistotne chwile,

niepotrzebne uczynki, nieuważne słowa,

bo nikt już nie pamięta, po co kogoś kocha

i czy kocha się wierniej od samego siebie,

a wierność brzmi tak pusto, jak w pustych pokojach

cisza się łasi do nóg byłych lokatorów

i tłucze o wypchane kałduny walizek,

gdy odchodzimy dokądś związani nadzieją,

że może jutro lepiej, najdalej, zapewne. 

jeśli się między nami cicho wstyd zalęgnie,

banalny i ponury, to przemożna siła

będzie nas odpychała najdalej od siebie

i zginie ślad ostatni po miejscu, gdzie słońce

wplatało się podstępnie w kosmyk twoich włosów

wytapiając miedziane odblaski, a potem

spływało mi po dłoniach, więc zaczynam drętwieć

na samą myśl o drodze, oddaleniu bardziej

dotkliwym od bliskości, głośniejszym od braku

jakiegokolwiek dźwięku, a potem odkładam

słuchawkę, przesuwając palcem po ekranie. 

--------------------

 I suplemencik noblowski - zgodnie z tytułem posta. 

__________

Teoria wiersza bolskiego. Andrzej Wajda R.I.P

Wiersz z tomiku "Madafakafares" - tak mi dziś pasuje do wiadomości.

Teoria wiersza bolskiego [dopuk]

wieczny chłopiec w ciemnych okularach goni pociąg

jego życie się zaczyna tam gdzie kończy koło

bo przecież żyć będziemy szybko w celuloidzie

wśród kieliszków zapalonych chyba nie dla żartu

dopóki barman trzyma w górze śnieżnobiałą szmatę

i blat jest wciąż wilgotny śliski niby peron

wieczny chłopiec sfałszowany jak każda legenda

opowiadana w ciemnej sali przyduszonym szeptem

dopókimyżyjemy nim nam rzucą ręcznik i zszyją łuki brwiowe

po ostatnim ciosie a chłopcy się oderwą od piersi czy udek

koktajli mołotowa pitych duszkiem w bramach

tuż przed pierwszą przechadzką na ten five o’clock 

wieczny chłopiec rudy kronos czy antonim

nie opoka ani bestia nie skarlały książę

z różą w zębach pełznący przez cały mokotów

vis a vis na tygrysa na jeźdźca by wyliczać smętnie

imiona zapadniętych w studzienki ściekowe

pod trawy oślich łączek upasłe na kościach

wieczny chłopiec w ciemnych okularach gubi diament

wiersz się łamie rytm ucieka prószy popiół

w cztery oczy iskiereczka jeszcze mruga

na śmietniku zagrzebana w stare łachy

a kto z nami ten nie z nami nie wypije nie pobiegnie

nie ma dokąd już foreście nie ma po co

Psalm na protest - czyli czarno to widzę

Protest. Jesień. Czarno. Trzeba uwolnić coś pokonkursowo z "Black Hole Sun" w tle.

 

Psalm 231 prim

pasterzem moim jest strach. braknie mi niczego

i dlatego niepewnie wędruję przez ciemność

napuchniętą jak język (tego, co powiesił

się na polu kupionym za skrwawiony srebrnik)

i ciemność do mnie gada, ciemność mnie pociesza,

jest ziarnem rozrzuconym w skąpych bruzdach wiersza.

pasterką moją jest śmierć. pozwala mi leżeć

pomiędzy niewiastami, namaszcza olejkiem

moją głowę zerwaną do krótkiego biegu

w środku nocy, cicho, przez nagłą bezsenność,

kiedy cię nie ma obok, kiedy przypomina

się samonienawistne przed godziną wilka.

pasterzem moim jest ja. to mroczna dolina

z przepaloną żarówką. w centrum dogorywa

zwierzę tykane palcem, przepełnione bólem

z nieznanego powodu, i samo częstuje

się gorzką niepewnością – ona mnie prowadzi

po ziemi całkiem płaskiej, bez fałszywej łaski. 

--------------