Wiersze z IX konkursu im. M.Kajki - pt. 2: rzecz najdłuższa.

To w sumie pierwszy oficjalny poemacik jaki napisałem - nie licząc wprawki pt. "Ekran pokontrolny".

Wysłałem go na Kajkę, licząc, że może zostanie doceniony.
Dobrego czytania.

Czwartek z popielnika [M.I.A]

Because I do not hope to turn again

 Because I do not hope

 Because I do not hope to turn

T.S. Eliot Ash Wednesday

I.

ponieważ nie mam zamiaru powracać

ponieważ nie wracam

ponieważ nie powrócę w sposób zamierzony

nie w moich rękach łaska

nie w moich nadzieja

kto inny trzyma klucze i pogasi światła

odmówi pacierz za nieobudzonych

na czas zbyt krótki by przesiąkli nudą

ponieważ nie chcę wiedzieć

i nawet nie szukam

odpowiedzi na żadne z niezadanych pytań

ponieważ nie wiem czego właśnie nie wiem

to tylko ufam że się mijam z celem

i jakiś miałem na samym początku

kiedy zerwany ze snu lądowałem z krzykiem

na suchym brzegu poza moją matką 

i jeśli głos mam czasem zadziornie za głośny

ze strachu że się zdarzę jeden raz za dużo

to będę milczał aby nie pamiętać

by się nie przejąć wyciekaniem życia

z każdym oddechem świtem czy godziną

bo po nich sąd się zbierze i srogo ukarze

za niedotarcie we właściwe miejsce  

na pusty peron zapomnianej stacji

i niech się nikt nie modli za mnie teraz i w godzinę

i niech się nie nikt modli za nie swoje grzechy

II.

trzy czwarte życia – jak wzór na posadzce

w białe lamparty – lekko już wyblakły

a każdy fragment układanki błaga

o renowację albo choćby dotyk

włosia już dawno wyliniałej szczotki

w paninej ręce bo przecież dziewicza 

czystość gwarantem źle przespanych nocy

w których ożywa jeden fragment z kości

a w myślach mowie ale bez uczynku

przecudna krzyczy daj mi daj mi jeszcze

donner und blitzen fik miś fik miś fik miś

w białej sukience na weselnych stołach

pomiędzy tortem i pierwszym rosołem

wszystko na opak lecz z przewrotnym sensem

a potem panna och dziewica matka    

puchnie przez dziewięć przez dziewięć się mnoży

a gdy nadejdzie ostatnia godzina

 raz pierwszy w ciszy - po wiatyku - tyje

i tylko czuje gorzki strach nad ranem

że to co wyda będzie roztrwonione

a pierworodny każe nazywać się zbawcą

III.
widok ze schodów jest jak wywyższenie

tania parodia wniebowzięcia pełna

obaw o puentę bo zamiast paruzji

na śliskich stopniach czai się upadek

którego nie złagodzi nawet rym z rekinem

i ciemnością w języku szoła á szekspira

czy zgrabna zmiana rytmu która łatwo zmyli

mniej wprawne ucho widza nieboskich komedii

sensem jest rozpacz

ona bierze wszystko atu i blotkę

wysoką czy niską bez licytacji

bo nie ma przetargu

na nowe przyjście

sensem jest nadzieja

która nas okrada z resztek rozumu

dając głupie rady zamiast rozwiązań

i każe powtarzać bezduszne mantry

nie jestem godzien

nie jestem godzien

                     ale powiedz tylko słowo

                     nim padnie nam zasięg

IV.

baranek zaległ znowu na szerokiej drodze

z pękiem fiołków w pysku na trzy dni nie więcej

pod czujnym okiem kamer które od zła strzegą 

zjadaczy chleba z masłem wierzących w znaczenie

oglądalności boskiej i ludzkich sondaży

umiera wtedy kiedy nikt nie patrzy

nikt nie kupuje prochów na potencję

biegunkę kaca i kremów na zmarszczki

umiera kiedy nie oglądasz świata

jaki ci wciska spec od marketingu

a jego imię nosi każdy pocisk

i palec którym zręcznie zmieniasz kanał 

błogosławieni którzy nie widzieli

 i nie nabyli

oni z nim ułożą

ramówkę pełną samych dobrych nowin 

V.

nic nie zmieni świata nawet jeśli wróci

nawet jeśli zmieni swoje pierwsze słowo

bo już utraciło sens pierwotną siłę

możemy więc powtarzać załamując ręce

panie nasz panie cóżeś nam uczynił

panie nasz panie co ci zrobiliśmy

a w odpowiedzi wraca tylko fraza

sovegna vos gdy rozum zawodzi

i nic nie widać w mroku gdzie rodzi się piekło

ponieważ nie mam zamiaru powracać

ponieważ nie wracam

ponieważ nie powrócę w sposób zamierzony

ponieważ nie będzie już do czego wracać

pomiędzy zyskiem nadzieją i stratą

i jeśli głos mam czasem zadziornie za głośny

to nie od krzyku bo ostatnie słowo

ma tylko cisza która następuje 

jak słoń na grzbiety dźwiękom

gnając je na koniec

szczelnej komory wypełnionej gazem 

a teraz słowo niech wraca skąd przyszło

z niewielką adnotacją adresat nieznany

Wiersze z IX konkursu im. M.Kajki - pt. 1

Ostatnio mniej publikowałem na blogu, bo kilka wierszy spoczywalo w "uśpieniu" związanym z wymogiem konkursu im. M.Kajki. Wygrały i teraz mogą wyjść "z podziemia".
Werdykt cieszy mnie tym bardziej, że w zestawie znalazł się poemat - najdłuższa forma jaką dotychczas napisałem.
Zacznę jednak od dwóch krótszych.

TU LINK DO WERDYKTU 

Wiersz na zakończenie czasu

do czego się modlić, jeśli nie ma wróbli?

skoro poznikały całkiem bez przyczyny,

pozostaje czekać na kolejne pustki

i dni bez okruchów sypanych na beton.

gdzie i kiedy odeszły, kto będzie następny?

może ja, bo ta wiosna tak słabo się trzyma

mojej głowy i jakoś nie potrafię myśleć    

nad ranem nie o tobie, a każdy zaimek

wydaje się bezwzględny i wskazuje tylko

na dziwnie próżne miejsce ukryte za mostkiem,

pragnące się napełnić czymś innym niż smutek

z powodu zaginięcia pospolitych ptaków,

co odeszły chyba bez jasnej przyczyny,

skowytu czy huku, zostawiając resztki

chleba na chodniku, zwykłą nieobecność,

która jest straszniejsza od zagłady świata.

Baranek Tourette’a

i ty, co gładzisz grzechy świata,

tym wszystkim, którzy potrzebują

resztek nadziei z pańskich stołów,

pamiętaj, gdy odwalisz kamień,

o mnie, bo lubię dłubać w ranie   

własnej czy cudzej – bez różnicy,

a jeśli krwawi, wiem, że żyję

i czuję święty zapach prawdy

o krok od piekła, niby drzazgę  

wbitą pod skórę za głęboko,

a której nie chcę sam wyciągnąć,

bo zbyt przesiąkłem nienawiścią,

więc nucę: „zgładź się, zgładź baranku,

razem ze sobą zgładź mnie także”.

ty, który co dzień do mnie pijesz

i jesteś sam jak cierń czy palec

lub kwaśne wino z pańskich stołów,

pamiętaj, gdy odwalisz kamień,

że się podobny ojcu staniesz,

nierzeczywisty, oddalony

i obcy w każdej obcej ziemi,

a potem uśniesz na rozstajach

w kolebce z lipy albo sosny

na wieki wieków, tak jak amen,

którego nikt już nie rozumie,

bo zapomniano o początku,

więc nucę: „skończ się, skończ baranku,

razem ze sobą skończ mnie także”. 

I znów trafiłem do sZAFy

TU LINK: sZAFa

Lord, here comes the flood. We'll say goodbye to flesh and blood

Taki wspominek na deszczowe czasy.

Huśtawki III. Rzeka

I to wezbrane wtedy, które nie porwało

nas ani o milimetr. Byliśmy niewinni

i tacy piękni, kiedy patrzyliśmy z góry,

jak rzeka niesie lekkie ofiary powodzi,

martwe krowy i owce, tych co nie sięgnęli

brzegu, psy i podręczne personifikacje.

Bo to nie my toniemy, mówiłaś, przed nami

tej rzeki sto lat sto lat, a może i więcej,

niech żyją żyją, czułem wciąż niepokój. Przyszłe. 

(teraz wiem - człowiek może nagle zniknąć, odejść).

A huśtawki czekały na nas bezsensownie

wierne. I to, co dalej od brzegu. Wezbrane.

Dziś znowu jesteś. Rzeka znacznie krótsza. Strachy

ją wypełniają ciasno - od brzegu do brzegu.

Będzie nas kołysała, póki nie spłyniemy

śpiąc w ogniu, śniąc wraz nurtem, wezbrani powodzią.

Bo to my toniemy.